.gif "مدال کاربر متعهد")
۱۰-۱۰-۹۶، ۰۹:۰۵ ب.ظ
خر من از کره گی دم نداشت
ﻣﺮﺩﯼ ﺧﺮﯼ ﺩﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ
ﺩﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺁﻥ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ.
ﻣﺴﺎﻋﺪﺕ ﺭﺍ ( ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ) ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩُﻡ ﺧﺮ ﺯﺩﻩ،
ﻗُﻮَﺕ ﮐﺮﺩ ( ﺯﻭﺭ ﺯﺩ ). ﺩُﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﮐﻨﺪﻩ ﺁﻣﺪ . ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ
ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﮐﻪ «ﺗﺎﻭﺍﻥ ﺑﺪﻩ!«
ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻓﺮﺍﺭ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪﺍﯼ ﺩﻭﯾﺪ، ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﯾﺎﻓﺖ .
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺩﺭﺍﻓﮕﻨﺪ. ﺯﻧﯽ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﺣﻮﺽ ﺧﺎﻧﻪ
ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽﺷﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺣﻤﻞ ﺩﺍﺷﺖ ( ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮﺩ ) . ﺍﺯ ﺁﻥ
ﻫﯿﺎﻫﻮ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﺘﺮﺳﯿﺪ، ﺑﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺷﺖ ( ﺳِﻘﻂ ﮐﺮﺩ ) .
ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ (ﺻﺎﺣﺐِ ﺧﺎﻧﻪ ) ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ
ﺷﺪ.
ﻣﺮﺩِ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻭﯾﺪ . ﺭﺍﻫﯽ ﻧﯿﺎﻓﺖ، ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﺑﻪ
ﮐﻮﭼﻪﺍﯼ ﻓﺮﻭ ﺟﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺒﯿﺒﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺟﻮﺍﻧﯽ ﭘﺪﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻮﺑﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﮥ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﻣﺮﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﯿﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ، ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ
ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺑﻤُﺮﺩ. ﺟﻮﺍﻥ ﭘﺪﺭﻣُﺮﺩﻩ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ
ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﭘﯿﻮﺳﺖ !
ﻣَﺮﺩ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ، ﺩﺭ ﺳﺮ ﭘﯿﭻ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎ ﯾﻬﻮﺩﯼ
ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻨﺶ ﺍﻓﮕﻨﺪ. ﭘﺎﺭﻩ
ﭼﻮﺑﯽ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮐﻮﺭﺵ ﮐﺮﺩ . ﺍﻭ ﻧﯿﺰ ﻧﺎﻻﻥ
ﻭ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎﻥ ﭘﯿﻮﺳﺖ !
ﻣﺮﺩ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ، ﺑﻪ ﺳﺘﻮﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ
ﻗﺎﺿﯽ ﺍﻓﮕﻨﺪ ﮐﻪ «ﺩﺧﯿﻠﻢ » ( ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺩﻩ ) . ﻗﺎﺿﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ
ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺷﺎﮐﯿﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﭼﻮﻥ ﺭﺍﺯﺵ ﻓﺎﺵ
ﺩﯾﺪ، ﭼﺎﺭﮤ ﺭﺳﻮﺍﯾﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺒﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻭ ﯾﺎﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ
ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺍﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ، ﻣﺪﻋﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ
ﺧﻮﺍﻧﺪ.
ﻧﺨﺴﺖ ﺍﺯ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﭘﺮﺳﯿﺪ . ﯾﻬﻮﺩﯼ ﮔﻔﺖ : «ﺍﯾﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ
ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻗﺼﺎﺹ ﻃﻠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ .»
ﻗﺎﺿﯽ ﮔﻔﺖ : «ﺩَﯾﺖِ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﯿﺶ
ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺩﯾﮕﺮﺕ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻥ
ﺍﺯ ﺍﻭ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﮐﻨﺪ «! ﻭ ﭼﻮﻥ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺳﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺍﻧﺼﺮﺍﻑ ﺍﺯ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺩﯾﺪ، ﻗﺎﺿﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﯾﻨﺎﺭ
ﺟﺮﯾﻤﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﺶ ﮐﺮﺩ«!
ﺟﻮﺍﻥِ ﭘﺪﺭﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ : « ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ
ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮ ﭘﺪﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﻫﻼﮐﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﻗﺼﺎﺹ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ. »
ﻗﺎﺿﯽ ﮔﻔﺖ : « ﭘﺪﺭﺕ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﺣﯿﺎﺕ
ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﺍﺭﺯﺵ ﺷﺨﺺ ﺳﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ. ﺣﮑﻢ ﻋﺎﺩﻻﻧﻪ
ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻨﺸﺎﻧﯿﻢ ﻭ ﺗﻮ
ﺑﺮ ﺍﻭﻓﺮﻭﺩﺁﯾﯽ، ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﯿﻤﻪﺀ ﺟﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﺎﻧﯽ«!
ﻭ ﺟﻮﺍﻧﮏ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﺻﻼﺡ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ
ﺗﺄﺩﯾﮥ ﺳﯽ ﺩﯾﻨﺎﺭ ﺟﺮﯾﻤﮥ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﯽﻣﻮﺭﺩ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩ !
ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺷﻮﯼ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺑﺎﺭ
ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﮔﻔﺖ : «ﻗﺼﺎﺹ ﺷﺮﻋﺎً ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﺟﺎﯾﺰ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺭﺍﻩِ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻣﺎﻓﺎﺕ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺎﻝ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺁﻥ ﺯﻥ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻼﻝ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺵ (ﻋﻘﺪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ) ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ
ﮐﻮﺩﮎِ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮐﻨﺪ. ﻃﻼﻕ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ
ﺑﺎﺵ«! ﻭ ﻣﺮﺩﮎ ﻓﻐﺎﻥ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺎﺿﯽ ﺟﺪﺍﻝ ﻣﯽﮐﺮﺩ،
ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﺭ ﺩﻭﯾﺪ.
ﻗﺎﺿﯽ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ : « ﻫﯽ ! ﺑﺎﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮﺳﺖ«!
ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﯽﺩﻭﯾﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﺮﺩ : « ﻣﺮﺍ
ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﻣﺮﺩﺍﻧﯽ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ ﮐﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ
ﺩﻫﻨﺪ ﺧﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮐﺮﻩﮔﯽ ﺩُﻡ ﻧﺪﺍﺷﺖ.
ﻣﺮﺩﯼ ﺧﺮﯼ ﺩﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ
ﺩﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺁﻥ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ.
ﻣﺴﺎﻋﺪﺕ ﺭﺍ ( ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ) ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩُﻡ ﺧﺮ ﺯﺩﻩ،
ﻗُﻮَﺕ ﮐﺮﺩ ( ﺯﻭﺭ ﺯﺩ ). ﺩُﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﮐﻨﺪﻩ ﺁﻣﺪ . ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ
ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﮐﻪ «ﺗﺎﻭﺍﻥ ﺑﺪﻩ!«
ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻓﺮﺍﺭ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪﺍﯼ ﺩﻭﯾﺪ، ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﯾﺎﻓﺖ .
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺩﺭﺍﻓﮕﻨﺪ. ﺯﻧﯽ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﺣﻮﺽ ﺧﺎﻧﻪ
ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽﺷﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺣﻤﻞ ﺩﺍﺷﺖ ( ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮﺩ ) . ﺍﺯ ﺁﻥ
ﻫﯿﺎﻫﻮ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﺘﺮﺳﯿﺪ، ﺑﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺷﺖ ( ﺳِﻘﻂ ﮐﺮﺩ ) .
ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ (ﺻﺎﺣﺐِ ﺧﺎﻧﻪ ) ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ
ﺷﺪ.
ﻣﺮﺩِ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻭﯾﺪ . ﺭﺍﻫﯽ ﻧﯿﺎﻓﺖ، ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﺑﻪ
ﮐﻮﭼﻪﺍﯼ ﻓﺮﻭ ﺟﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺒﯿﺒﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺟﻮﺍﻧﯽ ﭘﺪﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻮﺑﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﮥ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﻣﺮﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﯿﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ، ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ
ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺑﻤُﺮﺩ. ﺟﻮﺍﻥ ﭘﺪﺭﻣُﺮﺩﻩ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ
ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﭘﯿﻮﺳﺖ !
ﻣَﺮﺩ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ، ﺩﺭ ﺳﺮ ﭘﯿﭻ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎ ﯾﻬﻮﺩﯼ
ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻨﺶ ﺍﻓﮕﻨﺪ. ﭘﺎﺭﻩ
ﭼﻮﺑﯽ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮐﻮﺭﺵ ﮐﺮﺩ . ﺍﻭ ﻧﯿﺰ ﻧﺎﻻﻥ
ﻭ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎﻥ ﭘﯿﻮﺳﺖ !
ﻣﺮﺩ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ، ﺑﻪ ﺳﺘﻮﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ
ﻗﺎﺿﯽ ﺍﻓﮕﻨﺪ ﮐﻪ «ﺩﺧﯿﻠﻢ » ( ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺩﻩ ) . ﻗﺎﺿﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ
ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺷﺎﮐﯿﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﭼﻮﻥ ﺭﺍﺯﺵ ﻓﺎﺵ
ﺩﯾﺪ، ﭼﺎﺭﮤ ﺭﺳﻮﺍﯾﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺒﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻭ ﯾﺎﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ
ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺍﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ، ﻣﺪﻋﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ
ﺧﻮﺍﻧﺪ.
ﻧﺨﺴﺖ ﺍﺯ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﭘﺮﺳﯿﺪ . ﯾﻬﻮﺩﯼ ﮔﻔﺖ : «ﺍﯾﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ
ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻗﺼﺎﺹ ﻃﻠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ .»
ﻗﺎﺿﯽ ﮔﻔﺖ : «ﺩَﯾﺖِ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﯿﺶ
ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺩﯾﮕﺮﺕ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻥ
ﺍﺯ ﺍﻭ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﮐﻨﺪ «! ﻭ ﭼﻮﻥ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺳﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺍﻧﺼﺮﺍﻑ ﺍﺯ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺩﯾﺪ، ﻗﺎﺿﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﯾﻨﺎﺭ
ﺟﺮﯾﻤﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﺶ ﮐﺮﺩ«!
ﺟﻮﺍﻥِ ﭘﺪﺭﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ : « ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ
ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮ ﭘﺪﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﻫﻼﮐﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﻗﺼﺎﺹ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ. »
ﻗﺎﺿﯽ ﮔﻔﺖ : « ﭘﺪﺭﺕ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﺣﯿﺎﺕ
ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﺍﺭﺯﺵ ﺷﺨﺺ ﺳﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ. ﺣﮑﻢ ﻋﺎﺩﻻﻧﻪ
ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻨﺸﺎﻧﯿﻢ ﻭ ﺗﻮ
ﺑﺮ ﺍﻭﻓﺮﻭﺩﺁﯾﯽ، ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﯿﻤﻪﺀ ﺟﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﺎﻧﯽ«!
ﻭ ﺟﻮﺍﻧﮏ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﺻﻼﺡ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ
ﺗﺄﺩﯾﮥ ﺳﯽ ﺩﯾﻨﺎﺭ ﺟﺮﯾﻤﮥ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﯽﻣﻮﺭﺩ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩ !
ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺷﻮﯼ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺑﺎﺭ
ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﮔﻔﺖ : «ﻗﺼﺎﺹ ﺷﺮﻋﺎً ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﺟﺎﯾﺰ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺭﺍﻩِ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻣﺎﻓﺎﺕ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺎﻝ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺁﻥ ﺯﻥ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻼﻝ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺵ (ﻋﻘﺪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ) ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ
ﮐﻮﺩﮎِ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮐﻨﺪ. ﻃﻼﻕ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ
ﺑﺎﺵ«! ﻭ ﻣﺮﺩﮎ ﻓﻐﺎﻥ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺎﺿﯽ ﺟﺪﺍﻝ ﻣﯽﮐﺮﺩ،
ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﺭ ﺩﻭﯾﺪ.
ﻗﺎﺿﯽ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ : « ﻫﯽ ! ﺑﺎﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮﺳﺖ«!
ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﯽﺩﻭﯾﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﺮﺩ : « ﻣﺮﺍ
ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﻣﺮﺩﺍﻧﯽ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ ﮐﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ
ﺩﻫﻨﺪ ﺧﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮐﺮﻩﮔﯽ ﺩُﻡ ﻧﺪﺍﺷﺖ.
اون باحالتر بود