۱۱-۰۱-۹۷، ۱۰:۴۸ ب.ظ
ایمان افتخاری یکی از ریاضیدانان برجسته ایران است؛ جوانی که حضور در کشورش را به استادیاری در دانشگاه هاروارد ترجیح داده است.
مجله همشهری دانستنیها - محدثه طالبی: ایمان افتخاری یکی از ریاضیدانان برجسته ایران است؛ جوانی که حضور در کشورش را به استادیاری در دانشگاه هاروارد ترجیح داده است.
معاون پژوهشکده ریاضی پژوهشگاه دانش های بنیادی، از ریاضیدانانی که روی یکی از جدیدترین و مهم ترین شاخه های ریاضی کار می کند. ریاضیدان جوانی که زمانی استادیار دانشگاه هاروارد بود و حالا به خواست خودش در کشورش به دانشجویان وطنی درس می دهد. با او در پژوهشگاه دانش های بنیادی گفت و گو کردیم؛ ساختمانی به قدمت نیم قرن، آرامیده در انبوه کاج ها و کلاغ ها، فارغ از هیاهوهای برای هیچ معمول فضاهای دانشجویی و آکادمیک ایران، به دور از همهمه پایتخت، تو گویی جزیره ای ویژه دانشمندان در گوشه ای از نیاوران. اتاق بی پیرایه افتخاری که معاون پژوهشکده ریاضی است، در طبقه دوم قرار دارد.
یک میز، کتابخانه ای که از آثار شاعران قرن هفتم تا آخرین کتب علمی در آن مسالمت آمیز کنار هم نشسته اند، در کنار خط خطی های دختر دو ساله اش که به دیوار چسبانده شده اند، اثاث اتاق آقای ریاضیدان را تشکیل می دهند. آنچه می تواند ایمان افتخاری را به درستی توصیف کند این است که او به شدت خودش است، بی وجه نمایشی، با پاسخ هایی صریح و مفصل که احتمالا از روحیه معلمی اش می آید. با وجود اعتماد به نفس بالایی که خودش هم آن را قبول دارد، کمترین تعریفی از خودش نه به کلام می آورد و نه در لحن و رفتارش نمود دارد. وقتی یخ گفت و گو آب می شود و چهره جدی و آرامش به خنده های رهاتر باز، خاطرات نگفته ای از زمان اقامتش در آمریکا تعریف می کند؛ خاطراتی متضمن به توصیه های کاربردی برای دانش آموزان و دانشجویان جوان.
ایمان افتخاری
تاریخ تولد: 1358
محل تولد: گلپایگان
تحصیلات: دکترای ریاضی از دانشگاه پرینستون آمریکا
محل تولد: گلپایگان
تحصیلات: دکترای ریاضی از دانشگاه پرینستون آمریکا
همین که وقتی یک پسربچه دوازده، سیزده ساله بوده به تنهایی شاهنامه را کامل خوانده بود یا شب ها تا دیروقت در مدرسه می ماند تا به خاطر علاقه اش به برنامه نویسی مسائل ریاضی را مدلسازی کند، نشان از این داشت که او با دیگران فرق دارد. پسر گلپایگانی، هشت ساله بود که با خانواده به تهران آمد. شاگرد همیشه ممتاز، روند صعودی پیشرفت علمی اش را بدون کمترین افت و خیزی طی کرد؛ روندی که از دبستانش در گلپایگان شروع شد و به علامه حلی، شریف، پرینستون و در نهایت هاروارد رسید. ورودش به علامه حلی از نظر علمی بسیار برایش پربار بود، اما جز آن، اعتقادات و بخش بزرگی از تعهدش به کشور و انگیزه هایش برای بازگشت از آمریکا به ایران را مدیون معلم ها و افراد حاضر در علامه حلی می داند.
برای هر دردی دو درمان است:
سکوت و زمان
سکوت و زمان