فرشته‌ها با کیک تولد می‌آیند

[صنم بانو]

دیوارهای اتاق را با نوارهای رنگی آذین بسته‌اند. روی دیوار پر است از بادکنک‏های رنگارنگ. همه در نگاه دوربین می‏خندند. زیر این نگاه پر از خنده اما، چهره دیگری از آنها وجود دارد. روی صندلی‏های چرخ‌دار نشسته‏ اند، همگی ضایعه‌نخاعی دارند اما می‏خندند، چون جشن تولد یکی از بیماران است.

روزنامه صبح نو: دیوارهای اتاق را با نوارهای رنگی آذین بسته‌اند. روی دیوار پر است از بادکنک‏های رنگارنگ. همه در نگاه دوربین می‏خندند. زیر این نگاه پر از خنده اما، چهره دیگری از آنها وجود دارد. روی صندلی‏های چرخ‌دار نشسته‏ اند، همگی ضایعه‌نخاعی دارند اما می‏خندند، چون جشن تولد یکی از بیماران است. حاضران هم البته یک ویژگی مشترک دارند. همه آنان روی تن‌شان زخم زلزله کرمانشاه را دارند. زخمی که قرار است تا آخر عمر همراه‌شان باشد؛ اما جشن تولد امشب در بیمارستان، حال همه را خوب کرده است. این یکی از جشن تولدهای بیمارستان فو‏ق‎‏تخصصی توانبخشی نورافشار است. بیمارستانی که برای بیمارانش جشن می‏گیرد. به بهانه این جشن تولد خاص و همزمانی‌اش با روز پرستار، سراغ این بیمارستان رفتیم.

خانم «مونیا مهدوی» پرستار بخش زنان بیمارستان نورافشار است. او دوسالی می‌شود که در این بیمارستان کار می‏کند و تابه‌حال بیمارستانی را ندیده که روحیه بیماران هم مانند جسم‌شان مهم باشد. او در گفت‌وگو با «صبح نو» درباره جشن تولدهای بیمارستانی‌شان می‌گوید: «اینجا برای تقویت روحیه بیماران خیلی کارها انجام می‌شود، یکی از اهداف بیمارستان همین است. اگر بیماری در زمان تولدش در بیمارستان باشد، ما حتماً برای او جشن تولد می‏گیریم. تاریخ تولدشان را از سیستم برمی‏داریم. کارکنان بخش با همراهان بیماران صحبت می‎کنند و همه با هم برایشان تولد می‏گیریم. این کار البته در بسیاری از بیمارستان‌ها معمول نیست. در بسیاری از بیمارستان‌ها پروسه درمانی بیمار در مرحله اول قرار دارد.»

 

 

اما کارکنان بیمارستان نورافشار طور دیگری فکر می‏کنند: «به‌جز شرایط جسمانی، شرایط روحی بیماران هم مهم است. ما البته شرایطی را مهیا می‏کنیم تا جشن تولد گرفتن‌مان به دیگر بیماران آسیب نرساند. مثلاً صدا اذیت‌شان نکند. یا مثلاً اتاق را برای بیماری که تولدش است، خالی می‏کنیم.» مهدوی درباره بالا بردن روحیه و رابطه آن با روند درمان توضیح می‏دهد: «بیمارانی که در بیمارستان بستری می‎شوند، استرس بالایی دارند برای پروسه درمان و عمل جراحی که قرار است، انجام دهند. این کار باعث می‌شود که همکاری‏های آنها بیشتر ‏شود و پرسنل بیمارستان را جزو خانواده خود بدانند. ما در پروسه‏های درمان سعی می‏کنیم روحیه بیمار را هم تأمین کنیم.» او درباره جشن تولد گرفتن پرسنل برای بیماران توضیح می‏دهد: «بعضی از مواقع همراهان بیمار هزینه می‏کنند، بعضی مواقع هم کارکنان آن شیفت با هم پول می‏گذارند و برای بیمار جشن می‏گیرند. مهم اما روحیه دادن به بیمار است.»

ما هم از خوشحالی بیماران ذوق می‌کنیم

آقای «علی‌رضا سندگل» سوپروایزر شیفت بیمارستان توان‌بخشی نورافشار است. او درباره اهدافی که در بیمارستان وجود دارد، در گفت‌وگو با روزنامه صبح‌نو می‏گوید: «جشن تولد گرفتن جزو ‌پروتکل‏های پرستاران تعریف نشده است. برای اینکه از نظر روحی به بیماران کمک کنیم، این کار را انجام می‏دهیم. با این کار ما مریض تا 50 درصد بهبود پیدا می‏کند. بسیاری از بیماران متأسفانه نمی‏توانند در جشن‏ها و مناسبت‌ها در کنار خانواده باشند. همه این‏ها می‏تواند باعث ناراحتی او شود.» سندگل توضیح می‏دهد که این کار باعث می‌شود که روندکاری پرسنل بیمارستانش مساعد پیش برود: «با این کار رابطه پرستار و بیمار خوب می‌شود. مریض احساس تنهایی نمی‏کند و پرسنل را جزئی از خانواده خود می‏داند.»

 

سوپروایزر شیفت بیمارستان توضیح می‏دهد: «بیمارستان ما بیمارستان توان‌بخشی است و عموماً کسانی در بیمارستان بستری می‏شوند که عضوی از آنها مشکلی دارد یا حرکتی در آن وجود ندارد. بیماران مشکلات خودشان را دارند و روحیه دادن به آنها، کوچک‌ترین کاری است که می‌توانیم برایشان انجام دهیم. این کار به ما هم احساس خوبی می‏دهد. اگر بیماران‌مان خوشحال باشند، ما هم خوشحالیم.» او درباره توجه به روحیه بیماران در بیمارستان‌ها، تعریف می‏کند: «در کشورهای پیشرفته بیماران موزیک‌درمانی می‏شوند. ما البته موزیک درمانی را تنها برای کودکان انجام می‏دهیم. تأثیر آن هم روی بچه‏ها خیلی زیاد است. کودکانی که در بیمارستان بستری می‏شوند، یک هفته پیش ما هستند.

 

بعد از یک هفته، ناراحت می‏شوند که از پیش ما می‏روند. زمانی که قرار است که به بیمارستان بیایند، از خدا می‏خواهند که دوباره برگشته‌اند و خیلی خوشحال می‏شوند. این‏ها همه به‌خاطر فضای شادی است که ما برای آنها ایجاد کرده‏ایم.» سندگل توضیح می‏دهد که بیمارستان فوق‏تخصصی نورافشار ، تنها بیمارستانی است که محیط شادی را برای بیمارانش به‌وجود می‏آورد و البته این به خاطر شرایط بیماران است: «بیمارستان‌های دیگر شرایط بیمارانشان مانند ما نیست. ما بیماری داریم که 6 ماه به‌طور دائم برای کاردرمانی به بیمارستان ما رجوع می‏کند. باید روحیه‎اش را به‌خاطر عضوی که از دست داده، حفظ کنید، مانند احیا عضو، روحیه او هم باید احیا شود.»

 

شگفت‌زده شدیم

آقای «علی نجفی» یکی از همراهان بیماری است که در جشن تولد بیمار کرمانشاهی شرکت کرده است. او دو روزی می‌شود که همراه برادرش «آرمان نجفی» از کرمانشاه برای انجام طول درمان به تهران آمده است. او از ساکنان شهر سرپل‎ذهاب است و در زلزله کرمانشاه، دو خواهرش را از دست داده است. او تعریف می‎کند: «همین برادر من که آسیب نخاعی دیده است، یک دختر 15 ماهه را در زلزله از دست داد. هیچ کار خدا ولی بدون حکمت نیست.» نجفی درباره بیماری برادرش با صدای گرفته، تعریف می‎کند: «آسیب جدی به مهره نخاعی برادرم وارد شده است. همان روزهای اول وقوع زلزله فهمیدیم که ضایعه نخاعی دارد ولی به‌خاطر خونریزی داخلی، جراحی شکم انجام داد. به خاطر جراحی شکم، جراحی کمر به عقب افتاد. 50 روزی در کرمانشاه بودیم. بعد ما را برای کاردرمانی، به سازمان توان‌بخشی فرستادند که برای بهزیستی بود.»

او درباره اسکانش در تهران توضیح می‏دهد: «در اینجا شرایط‌مان بهتر است. این وسایل و تجهیزات در کرمانشاه نبود. پزشکان می‌گویند که به ‌مرور زمان باید کار انجام دهد و اگر خدا بخواهد می‏تواند راه برود.» نجفی از جشن که حرف می‏زند، به‌وضوح صدایش بازتر می‌شود و بعد از هر جمله می‏خندد: «دیشب جشن تولد یکی از همشهریان ما بود. ما خبر نداشتیم، به ما گفتند که بیایید، اینجا قرار است یک مراسم برگزار شود. ما رفتیم و دیدیم که جشن تولد همشهری‎مان است. خیلی ذوق کردیم. یک‌ساعتی را در کنار هم بودیم. با پرسنل و همشهری‏هایمان گفتیم و خندیدیم. در کرمانشاه که بودیم اصلاً روحیه‏مان خوب نبود. از وقتی که وارد تهران شدیم، روحیه‎مان عوض شده است.

 

به فکر خانواده و مشکلات‌مان در آنجا نیستیم. انگار که در اینجا کنار خانواده‌ایم.» او درباره روحیه برادرش نیز می‏گوید: «روحیه‏اش خیلی خوب شده است. امروز با حال خوبی از خواب بیدار شد. ما از خانواده دور افتاده‎ایم. با این جشن تصور کردیم که در کنار خانواده هستیم. همه همشهری‏هایمان، همه مریض‎های کرمانشاهی‏ دور هم جمع شدیم و احساس خوبی داشتیم که همه در کنار هم بودیم. آرزویمان این است که همه در کنار هم باشیم و در شهر خودمان از این جشن‏ها بگیریم.» همین بهانه کوچک یعنی ساختن یک روز خوب و پر از خنده همراه با خوشحال کردن دیگران، کار سختی نیست. با کمی ذوق می‏شود، دل هرکسی را به‌دست آورد. به‌ویژه وقتی پای بیمار و بیمارستان در میان باشد.

‌

[admin]

خدا به همشون سلامتي و طول عمر بده