معرهای رق صان من|دختر علی کاربر انجمن ایران رمان

[d.ali]

من خسته ز غوغای جهانم
یک خلوت اسمانی خواهم

[d.ali]

من زخود جامه ی ظلم بدرم
چون ز معبود جهان ان خواهم
ان من رحم وفراغ از یار است
یار من تنها همان جانان است

[d.ali]

دیدار تو هرگز میسر نگردد
توقله ی کوه و من دشت خدایم

[d.ali]

مهربانا .صنما با تو چه گویم به راز؟
تو خود ان راز خدایی،چه گویم من باز؟

[d.ali]

تا سخن از عشق و عاشقی در این دنیاست
بی گمان دست شستن از جان نازیباست

[d.ali]

اه ای همه هست و نیستی از تو
به که پناه برم در این هستی جز تو؟

[d.ali]

راه صد ساله نگارم می دود
راه یک روزه زپا افتاده ام
این چه رازی است که او پر ز شعف
اما من از دست وپا افتاده ام؟

[d.ali]

درمیان گریه می خندم خدا
من به درد مخفی روح و روان
درمیان خنده می گریم خدا

[d.ali]

گاه  می توان خندید 
گاه می توان گریست
اما در دل تنگم
عشق جایش خالی است

[d.ali]

عجب شاد است این روزها دل ادم ها
گویی خبر ندارند از غم و غصه ی هم نوع ها
کاش بگیریم تنها دست یکی از انها را 
ناگهان تمام شود  تمام غم وغصه ها