وقتی شعراء جواب همدیگر را می دهند...

[saghi]

الف:

شاعری بذله گو از زنان دل پُری داشت و از وام گرفتن می ترسید، این رباعی را گفت:

مرد آزاده به گیتی نکند میل دو کار
تا وجودش همه روزه به سلامت باشد
زن نخواهد اگرش دختر قیصر بدهند
وام نستاند اگر وعده قیامت باشد!

سیّد شفایی شاعر خوش ذوق در پاسخ او این رباعی را گفت:

مرد آزاده به گیتی برود سوی دو کار
تا که پیوسته وجودش خوش و راحت باشد
زن بگیرد اگرش دختر تون تاب دهند
وام بستاند اگر وعده دو ساعت باشد!

[saghi]

ب:

روزی در انجمن شعرا و ادیبان درباره تعریف استقامت مسابقه ای ترتیب دادند. در میان شاعران محمّد تقی بهار(ملک الشّعراء) بلافاصله این دو بیت را گفت:

پایداری و استقامت میخ
سزد ار عبرت بشر گردد
بر سرش هر چه بیشتر کوبند
پافشار یش بیشتر گردد

چندی بعد، شاهزاده افسر در جواب او چنین گفت:

بس شگفت است از بهار مرا
که ستوده است پافشار ی میخ
چون زدندش به سر فرو بنشست
پس کجا بود استواری میخ؟
پست گردد ستم پذیر شود
ناستوده است پایداری میخ

[saghi]

د:

حکایت دعوا بر سر < خال > از زمان خواجه حافظ شیرازی آغاز گردید و تا زمان معاصر ما کشیده شد ! داستان با بیتی از اشعار حافظ شروع گردید . سپس صائب تبریزی در سالهایی بعد بگونه ای انتقادی و با الگو برداری از اصل شعر حافظ را محکوم به اشتباهش کرد و نهایتا شهریار پاسخی زیبا و شنیدنی برای صائب تبریزی سرود .

حافظ:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را


صائب تبریزی:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سرو دست و تن و پا را
هر آنکس چیز می بخشد ز مال خویش می بخشد
نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را



شهریار:http://hamblogi.ir/photos/celebrities/images/275/secondarythumb.aspx
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم تمام روح و اجزا را
هر آنکس چیز می بخشد بسان مرد می بخشد
نه چون صائب که می بخشد سرو دست و تن و پا را
سرو دست و تن و پا را به خاک گور می بخشند
نه بر آن ترک شیرازی که برده جمله دلها را