کشتی تابوت‌های قحطی بزرگ ایرلند

[صنم بانو]

در طول قحطی بزرگ ایرلند در اواسط قرن شانزدهم، ده‌ها هزار خانواده ایرلندی گرسنه از این کشور فرار کرده و به آمریکا و کانادا مهاجرت کردند.

در طول قحطی بزرگ ایرلند در اواسط قرن شانزدهم، ده‌ها هزار خانواده ایرلندی گرسنه از این کشور فرار کرده و به آمریکا و کانادا مهاجرت کردند. بیشتر کشتی‌های سال‌های قطحی بیش از حد مسافر داشتند و با ساخت ضعیفی که داشتند برای سفرهای دریایی وحشتناک بودند. عبور از اقیانوس اطلس که شش هفته طول می کشید امتحان وحشتناکی بود که تنها افرادی که به اندازه کافی شجاع یا ناامید بودند آن را انجام می‌دادند.

 

در کشتی هایی که پر از جمعیت بودند، مسافران به ندرت می‌توانستند نور روز را ببینند. آن‌ها فقط اجازه داشتند یک ساعت در روز در گروه‌های کوچکی روی عرشه بیایند و دور اجاق‌هایی برای پخت و پز جمع شوند. وقتی زمانشان به پایان می‌رسید به فضای تاریک و مرطوب کشتی بازمی گشتند. هنگام طوفان هایی که مرتبا اتفاق می‌افتاد دریچه‌ها بسته می‌شدند و مسافران به سختی با بیسکویت روزگار خود را می‌گذراندند.

 

 

بهداشت بیشتر کشتی‌ها به شدت ضعیف بود. چیزی بیشتر از سطل برای توالت وجود نداشت و تنها از آب دریا برای شستشو استفاده می کردند، بنابراین بیماری شایع بود و وبا و تیفوس مرگ و میر زیادی به بار می‌آورد. قبل از شروع سفر، پزشکان افراد را در ساحل معاینه می‌کردند تا از سلامت مسافران اطمینان یابند، اما هیچکس را برای سفر رد نمی‌کردند، حتی کسانی که ظاهرا در آستانه مرگ بودند.

 

کشتی‌های بریتانیایی ملزم نبودند که پزشک داشته باشند. هرکسی که حین سفر دریایی می‌مرد را به سادگی و بدون هیچ تشریفات مذهبی داخل آب می‌انداختند. در کابین زیر عرشه، صد‌ها مرد، زن و کودک در فضای تاریک روی کف چوبی کشتی و بدون هیچ تهویه‌ای در کنار هم بودند و بوی اسهال و استفراغ را استنشاق می‌کردند. خوابگاه های کشتی هیچ تشکی نداشتند و هرگز نظافت نمی‌شدند.

 

بسیاری از بیماران روی کثافت‌های خود افتاده بودند و در تمام مدت سفر بیمارتر از آن بودند که بتوانند از جای خود بلند شوند. با وجود این شرایط وحشتناک، مهاجران ایرلندی هنوز با این کشتی‌ها سفر می‌کردند تا از قحطی و گرسنگی فرار کنند. درواقع آن‌ها از شکلی از مرگ به شکلی دیگر فرار می‌کردند. بسیاری از آن‌ها در طول سفر به دلیل بیماری و سوء تغذیه جان خود را از دست می‌دادند. کسانی که می‌مردند از کشتی به بیرون پرتاب شده و طعمه کوسه‌ها شده یا در دریا دفن می‌شدند. این کشتی‌ها را به نام کشتی‌های تابوتی می‌شناختند.

 

کشتی هایی که از اقیانوس اطلس جان سالم به در می‌بردند به ایستگاه قرنطینه در جزیره کوچکی در سی مایلی شهر کبک در کانادا می‌رسیدند. اولین کشتی در ۱۷ مه ۱۸۴۷ با ۴۳۰ بیمار مبتلا به تب به آنجا رسید، چند روز بعد هشت کشتی دیگر هم رسیدند. یک هفته بعد هفده کشتی دیگر هم رسیدند و دو روز بعد تعداد کشتی‌ها به ۳۰ رسید با ده هزار مهاجری که در انتظار بودند. تا آخر ماه مه، ۴۰ کشتی شامل ۱۴۰۰۰ مسافر یک صف ۳ کیلومتری را تشکیل می‌دادند.

 

دو هفته طول کشید تا یک پزشک آن‌ها را ببیند. بسیاری از ایرلندی‌های سالم که در این جزیره بودند در تماس با افراد بیمار به تیفوس مبتلا شده و از پای در آمدند. از یک کشتی که با ۴۲۷ مسافر به این جزیره رسیده بود پس از دوره انتظار تنها ۱۵۰ نفر زنده ماندند. از ۱۰۰۰۰۰ ایرلندی که در سال ۱۸۴۷ به شمال آمریکا سفر کردند، از هر پنج نفر، یک نفر بر اثر بیماری و سوء تغذیه جان خود را از دست دادند.

 

برترین ها

‌

[taranomi]

ادم چقد برا زنده موندن دست و پا میزنه