کفش‌هایی که دنیا را زیر و رو کردند!

[نیـایــش]

کفش‌ها همیشه و در تاریخ نماد قدرت بوده اند؛ همانطور که این صندل پاپیروس طلایی (حدود ۳۰۰ سال پیش از میلاد) از روم مصر به نوعی قدرت را به ما یادآوری می‌کند، این کفش با طلای خالص زینت داده شده و خیلی باریک و بلند است و از استاندارد پای معمولی انسان خیلی فاصله دارد. کفش‌های دنباله بلند معمولا باعث می‌شود که فرد درد و رنج بیشتری را موقع راه رفتن متحمل شود.

---

موجری طلایی (۱۷۹۰-۱۸۲۰)

این جادوی عجیب و غریب «موجری» که در حیدرآباد هندوستان ساخته شده، باعث شد صندل طلایی مصر باستان عادی به نظر برسد. چرم این کفش کامل با گلدوزی طلایی پوشیده شده و گلو کفش با طرح‌های طلا همراه سنگ‌های قیمتی شامل الماس، زمرد و یاقوت تزئین شده اند. کیفیت کفش بسیار بالاست و گویا به دلیل لوکس بودن، کسی هرگز آن‌ها را نپوشیده باشد. اعتقاد بر این است، شخصی که این مدل کفش را سفارش می‌داد که در حقیقت می‌خواسته ثروت و قدرت بی حد و حصرش را در معرض نمایش قرار دهد.

---

کفش‌های باله قرمز (۱۹۴۸)

کفش‌ها علاوه بر اینکه نماد و نشانه قدرت هستند، از طرفی می‌توانند نمادی از فانتزی بودن هم باشند. به لحاظ تاریخی، کفش‌ها نقش مهمی در قصه‌های عامیانه و فولکلور داشتند؛ برای نمونه، زمانی که پای سیندرلا در کفش شیشه‌ای قرار می‌گیرد از یک کلفت تبدیل به شاهزاده می‌شود. یک ورژن قدیمی‌تر داستان سیندرلا به داستان یک دختر برده یونانی و "آزمون دمپایی" که به قرن اول پیش از میلاد باز می‌گردد. این کفش‌های راحتی زنانه به نام باله قرمز از ساتن ابریشم و چرم ساخته شده و برای مویرا شارر ساخته شده؛ زمانی که در فیلم کفش قرمزکه در سال ۱۹۸۴ و بر اساس افسانه‌ای از هانس کریستین اندرسن ساخته شده بود نقش آفرینی می‌کرد.

---

پویلین (۱۳۷۵-۱۴۰۰)

در اواسط قرون وسطی فشن‌های اروپایی با کفش‌های پاشنه بلند اذیت نمی‌شدند؛ در عوض نگرانی آن‌ها راجع به کفش‌های باریک که پنجه‌های خیلی بلند و غیرطبیعی داشتند بود. مانند این نمونه که از چرم نیز ساخته شده است. از آنجایی که افراد درباری از مدل کفش‌هایی که با ساتن و مخمل پوشانده بودند استفاده می‌کردند احتمال آن می‌رود، این مدل بیشتر متعلق به طبقه متوسط بوده باشد.

به منظور حفظ ظاهر نوک کفش از داخل با خزه پوشانده و سپس به سمت بالا چرخانده شده بود تا برای راه رفتن راحت باشد. با این حال، این کفش‌ها هنوز هم به عنوان کفش‌های راحت شناخته و معروف نیستند. مشتریان این کفش‌ها در قرون وسطی، همواره از پا‌های پینه بسته به خاطر پنجه‌های چکشی این کفش شکایت داشتند و ناراضی بودند.

---

کفش چوبی حمام (قرن نوزدهم)

در قرن شانزدهم، مردان و زنان بیشتر از حمام عمومی استفاده می‌کردند و در امپراتوری عثمانی به طور معمول از کفش چوبی حمام استفاده می‌کردند. حمام رفتن جزو برنامه روزانه زندگی آن‌ها بود و کفش‌های چوبی حمام هم نقش ویژه‌ای داشتند: آن‌ها برای بالا نگه داشتن فرد استحمام کننده از کفه داغ، کثیف و لغزنده حمام طراحی شده بودند. با این حال این کفش‌ها قربانی مد شدند و شواهد حاکی از آن است که در قرن نوزدهم در مصر فشن‌ها از این کفش‌ها استفاده می‌کرده اند و به صورت تجمل گونه‌ای آن‌ها را با صدف و خاتم کاری طلایی تزیین می‌کردند؛ ارتفاع آن ۲۸.۵ سانتی متر بود که به عنوان بلندترین کفش در نمایشگاه V&A از آن یاد شده است.

---

کفش‌های فوق العاده بلند جیلی (۱۹۹۳)

این کفش توسط یک طراح بریتانیایی با چرم و ابریشم آبی طراحی شده که بیش از ۲۱ سانتی متر پاشنه دارد. در سال ۱۹۹۳، مدلی به نام «نائومی کمپبل» در طول نمایشگاه» وستوود» مد پاریس (برای تبلیغ) مدام این کفش‌ها را به پا داشت، اما صادقانه اعلام کرد، پاشنه این کفش‌ها آنقدر بلند هستند که چندین بار نزدیک بوده او را به زمین بزنند. این کفش نیز یکی از شگفتی‌های دنیای مد برای زنانی که مایل بودند کفش‌هایی با این ارتفاع را تجربه کنند، بود.

---

آکسفورد براوگد (۱۹۸۹)

این کفش‌ها معمولا برای مردان ساخته می‌شوند و خیلی گران هستند، به طوری که یک جفت آن بیش از ۳۰۰۰ پوند قیمت دارد. این کفش‌ها توسط کفش ساز بریتانیایی و از چرم گوسفند روسی ساخته شده اند که از بقایای کشتی دانمارکی غرق شده در سال ۱۷۸۶ به دست آمده بود و علت ماندگاری و استفاده از این چرم‌ها به دلیل بسته بندی آن‌ها در مواد نفتی است. ساخت یک جفت از این کفش لوکس به شدت پیچیده است و به بیش از ۲۰۰ مرحله تخصصی نیاز دارد.

---

چکمه‌های مچ دار (۱۹۴۳)

این چکمه‌های مچ دار در طول جنگ جهانی دوم توسط یک زن لندنی طراحی شدند. در آن زمان او یک شنل از پوست راسو و دو کت، که یکی از چرم قرمز و دیگری از خز بود، به کفاش محلی خود در Kensington داده و از او خواسته بود آن‌ها را به یک جفت کفش جدید تبدیل کند. نتایج چشمگیر دوخت و طراحی این کفش‌ها در دوره جیره بندی زمان جنگ به نمایش گذاشته شد.

هلن پرزن، که کفش‌ها را به نام «شادی و درد» نامگذاری کرده بود، می‌گوید: آن‌ها کمی پر زرق و برق و کمی بلند هستند. اما من فکر می‌کنم این کفش در آن زمان فوق العاده‌ترین ایده بود: در اواسط جنگ، خیلی مهم بود که چیزی زیبا و جدید داشته باشیم؛ بنابراین فکر کردم بهتر است از لباس هایم مایه بگذارم. او گفت: اگر زمانی من بخواهم یک جفت کفش از نمایشگاه با خود ببرم قطعا همین کفش‌ها خواهند بود.

---

کفش گتا (۱۹۰۰-۱۸۸۰)

کفش‌ها معمولا یک وسیله ضروری در دنیای مد و اغواگری هستند؛ مثلا روسپ ی که در نقاشی منتی المپیا (۱۸۶۳) طراحی شده است، به استثنای یک روبان سیاه در اطراف گردن ش یک کفش پاشنه بلند در پای چپ خود دارد، در حالی که پای دیگر او برهنه است. در ژاپن فئودالی نیز روسپ ی‌های درجه یک به نام "oiran" گتا‌هایی سنتی مانند این کفش با مخمل و رنگ لاکی که بیش از ۲۰ سانتی مترهم پاشنه دارد به پا می‌کردند. ایده این کفش برای روسپ ی ها، راه رفتن آهسته با این کفش‌ها به گونه‌ای بود که با نمایش اندام خود اغواگری کنند.

---

صندل بلترامی ایملدا مارکوز (۱۹۰۰-۱۸۸۰)

هیچ نمایشگاه کفشی نمی‌تواند با نام Imelda Marcos، از بیوه‌ی رئیس جمهور پیشین فیلیپین شکست بخورد؛ کسی که علاقه عجیب و غریبی به کفش دارد. او در سال ۱۹۲۹ متولد شده و در دوره زندگی خود مجموعه‌ای حدود ۳۰۰۰ جفت کفش آوری کرده است که یکی از آن‌ها همین صندل پاشنه بلند است که با گلدوزی‌های سیاه و سنگ‌های قیمتی تزئین شده و توسط طراح ایتالیایی بلترامی ساخته شده است. مارکوز آستر بالایی هر دو صندل را امضا کرده که درحال حاضر متعلق به موزه کفش «باتا» تورنتو می‌باشند.

‌