۱۸-۰۳-۹۴، ۰۴:۱۵ ق.ظ
سرویس مد و لباس هنرآنلاین: حسام اهرنجانی از فعالان صنعت نساجی است و در زمینه تولید و توزیع انواع پارچه ایرانی فعالیت میکند. او در گفت و گو با خبرنگار هنرآنلاین گفت: کار ما از یک سو تهیه و توزیع انواع پارچه مانتو، شلوار، لباس کار، مقنعه و هر چیزی که مرتبط با پوشاک باشد است و از سوی دیگر به تولید پارچه ملحفه میپردازیم. فعالیت ما در بخش توزیع به فروش پارچههای کارخانه نساجی بروجرد اختصاص دارد و در بخش دیگری از فعالیت خود نخ را خریده و آن را به کارخانههای مختلف میدهیم تا پارچه بافته شده و روی آن چاپ انجام شود و در نهایت در سراسر ایران پخش میشود.
اهرنجانی ادامه داد: پدر من از 80 سال پیش در زمینه پارچه فعالیت میکرد و من هم از 10 سالگی وارد این کار شدم. در طول این سالها دیدهام که همیشه پارچه خارجی بیشتر از جنس ایرانی طرفدار داشته و حتی پارچههای بسیار با کیفیت ایرانی هم به نام محصول خارجی فروخته میشود.
او با اشاره به اینکه بزرگترین مشکل فعالان این عرصه قاچاق و واردات بیرویه از چین است افزود: بعضی از پارچهها مانند انواعی خاص از پارچه پردهای، رو مبلی، لباس مجلسی و... وجود دارد که اصلا مشابه آنها در ایران نیست و تولید آن در کشور ما صرف نمیکند. چون مد پارچه هر روز عوض میشود و چین یا ترکیه میلیونها متر از پارچه را تولید کرده و به سراسر دنیا صادر میکنند، اما در ایران اگر تولید کننده بخواهد 500 هزار متر از یک پارچه تولید کند قبل از اینکه نصف آن فروش رود از مد میافتد و با توجه به اینکه امکان صادر کردن هم ندارد همه پارچهها روی دست تولید کننده میماند.
اهرنجانی ادامه داد: اما پارچههایی مثل مانتو و شلوار اداری و... وجود دارد که هیچ وقت از مد نمیافتد و در ایران با کیفیت خوب و بسیار بهتر از جنس چینی تولید میشوند، اما باز هم مشابه خارجی آن به صورت قاچاق وارد میشود و مردم به آنها تمایل دارند.
او با اشاره به اینکه در بعضی از صنایع مانند کفش مصرف کننده توجیه شده است که جنس چینی چه مضراتی برای او دارد افزود: مشکل ما در صنعت نساجی این است که با مشتری نهایی طرف نیستیم و تا جنس ما به لباس تبدیل شود و به دست مصرف کننده برسد چند مرحله طول میکشد. بنابراین نمیتوانیم از محصول ایرانی دفاع کنیم و تولیدکننده هم لباسی را که دوخته به عنوان جنس خارجی به مردم میفروشد. در حالی که تمام مانتوهای موجود در فروشگاههای سطح شهر ایرانی هستند و به نام خارجی عرضه میشوند.
اهرنجانی ادامه داد: ترغیب تولید کننده و مصرف کننده به خرید محصول ایرانی به فرهنگسازی بسیار گسترده نیاز دارد و از دست من تولیدکننده یا فروشنده خارج است. صدا و سیما و رسانهها باید این کار را بکنند و همه دست به دست هم دهند تا به رشد صنایع داخلی کمک کنند.
او در مورد محدودیتهای تولید پارچه در ایران گفت: تولیدکننده دوست دارد پارچهای تولید کند که همیشه رایج باشد و هیچ وقت خود را با خریداران درگیر نمیکند. او چیزی تولید میکند که به صرفه باشد و نگرانی برای فروش آن نداشته باشد. اگر در ایران پارچه مجلسی یا لباس زنانه تولید کنند هم نسبت به جنس خارجی گران تمام میشود و هم فروش آن سخت است، چون مصرف کم است و تولید هم در ایران آنقدر بالا نیست که پارچههای او استفاده شود. با وجود این پارچههایی هستند که با کیفیت خوب در ایران تولید میشوند.
اهرنجانی ادامه داد: امروزه پارچههای چینی با نام پارچه پنبهای وارد ایران میشود که اگر یک تکه از آن را آتش بزنید متوجه میشوید که جنس آن پلاستیک است. حال مصرف کننده بدون اینکه بداند این پارچه شیمیایی و نفتی است آن را میخرد و بعد دچار حساسیت میشود. پارچه ملافهای هم دارای مواد شیمیایی است و در طولانی مدت تاثیر خود را بر سلامت مردم نشان میدهد. پارچههای قاچاق نه آزمایش میشوند و نه نظارتی روی آنها وجود دارد.
او در مورد وضعیت کنونی صنعت نساجی ایران گفت: شاید 10- 15 سال پیش که کار ما از نظر تنوع جنس، درخواست مشتری و... خیلی بسته بود صنعت نساجی روز به روز تحلیل میرفت، اما از وقتی که ارز گران شد و پارچههای خارجی با کیفیت بالا وارد ایران شد، امثال من که به پارچه ایرانی تعصب داریم تلاش کردیم کیفیت محصول را از نخ تا بافت، چاپ و... بالا ببریم. امروزه دیگر این طور نیست که هر جنسی تولید کنیم مردم بخرند، بلکه دید آنها باز شده و کارخانههایی که به این نکات دقت کردند توانستند با همه مشکلاتی که وجود دارد روی پای خود بایستند.
اهرنجانی افزود: بیشترین تعداد کارگران ایران در صنعت نساجی مشغول به کار هستند و کارخانههای کوچک و بزرگ در زمینههای مختلف فعال هستند. ولی آنقدر مشکل زیاد است که کارخانههای کوچک به دلیل داشتن کارگر زیاد و هزینههای بالا نابود میشوند. با این حال کارخانههای بزرگ توانستند تولیدات خود را به روز کنند و همچنان سرپا بمانند.
منبع:هنرانلاین
اهرنجانی ادامه داد: پدر من از 80 سال پیش در زمینه پارچه فعالیت میکرد و من هم از 10 سالگی وارد این کار شدم. در طول این سالها دیدهام که همیشه پارچه خارجی بیشتر از جنس ایرانی طرفدار داشته و حتی پارچههای بسیار با کیفیت ایرانی هم به نام محصول خارجی فروخته میشود.
او با اشاره به اینکه بزرگترین مشکل فعالان این عرصه قاچاق و واردات بیرویه از چین است افزود: بعضی از پارچهها مانند انواعی خاص از پارچه پردهای، رو مبلی، لباس مجلسی و... وجود دارد که اصلا مشابه آنها در ایران نیست و تولید آن در کشور ما صرف نمیکند. چون مد پارچه هر روز عوض میشود و چین یا ترکیه میلیونها متر از پارچه را تولید کرده و به سراسر دنیا صادر میکنند، اما در ایران اگر تولید کننده بخواهد 500 هزار متر از یک پارچه تولید کند قبل از اینکه نصف آن فروش رود از مد میافتد و با توجه به اینکه امکان صادر کردن هم ندارد همه پارچهها روی دست تولید کننده میماند.
اهرنجانی ادامه داد: اما پارچههایی مثل مانتو و شلوار اداری و... وجود دارد که هیچ وقت از مد نمیافتد و در ایران با کیفیت خوب و بسیار بهتر از جنس چینی تولید میشوند، اما باز هم مشابه خارجی آن به صورت قاچاق وارد میشود و مردم به آنها تمایل دارند.
او با اشاره به اینکه در بعضی از صنایع مانند کفش مصرف کننده توجیه شده است که جنس چینی چه مضراتی برای او دارد افزود: مشکل ما در صنعت نساجی این است که با مشتری نهایی طرف نیستیم و تا جنس ما به لباس تبدیل شود و به دست مصرف کننده برسد چند مرحله طول میکشد. بنابراین نمیتوانیم از محصول ایرانی دفاع کنیم و تولیدکننده هم لباسی را که دوخته به عنوان جنس خارجی به مردم میفروشد. در حالی که تمام مانتوهای موجود در فروشگاههای سطح شهر ایرانی هستند و به نام خارجی عرضه میشوند.
اهرنجانی ادامه داد: ترغیب تولید کننده و مصرف کننده به خرید محصول ایرانی به فرهنگسازی بسیار گسترده نیاز دارد و از دست من تولیدکننده یا فروشنده خارج است. صدا و سیما و رسانهها باید این کار را بکنند و همه دست به دست هم دهند تا به رشد صنایع داخلی کمک کنند.
او در مورد محدودیتهای تولید پارچه در ایران گفت: تولیدکننده دوست دارد پارچهای تولید کند که همیشه رایج باشد و هیچ وقت خود را با خریداران درگیر نمیکند. او چیزی تولید میکند که به صرفه باشد و نگرانی برای فروش آن نداشته باشد. اگر در ایران پارچه مجلسی یا لباس زنانه تولید کنند هم نسبت به جنس خارجی گران تمام میشود و هم فروش آن سخت است، چون مصرف کم است و تولید هم در ایران آنقدر بالا نیست که پارچههای او استفاده شود. با وجود این پارچههایی هستند که با کیفیت خوب در ایران تولید میشوند.
اهرنجانی ادامه داد: امروزه پارچههای چینی با نام پارچه پنبهای وارد ایران میشود که اگر یک تکه از آن را آتش بزنید متوجه میشوید که جنس آن پلاستیک است. حال مصرف کننده بدون اینکه بداند این پارچه شیمیایی و نفتی است آن را میخرد و بعد دچار حساسیت میشود. پارچه ملافهای هم دارای مواد شیمیایی است و در طولانی مدت تاثیر خود را بر سلامت مردم نشان میدهد. پارچههای قاچاق نه آزمایش میشوند و نه نظارتی روی آنها وجود دارد.
او در مورد وضعیت کنونی صنعت نساجی ایران گفت: شاید 10- 15 سال پیش که کار ما از نظر تنوع جنس، درخواست مشتری و... خیلی بسته بود صنعت نساجی روز به روز تحلیل میرفت، اما از وقتی که ارز گران شد و پارچههای خارجی با کیفیت بالا وارد ایران شد، امثال من که به پارچه ایرانی تعصب داریم تلاش کردیم کیفیت محصول را از نخ تا بافت، چاپ و... بالا ببریم. امروزه دیگر این طور نیست که هر جنسی تولید کنیم مردم بخرند، بلکه دید آنها باز شده و کارخانههایی که به این نکات دقت کردند توانستند با همه مشکلاتی که وجود دارد روی پای خود بایستند.
اهرنجانی افزود: بیشترین تعداد کارگران ایران در صنعت نساجی مشغول به کار هستند و کارخانههای کوچک و بزرگ در زمینههای مختلف فعال هستند. ولی آنقدر مشکل زیاد است که کارخانههای کوچک به دلیل داشتن کارگر زیاد و هزینههای بالا نابود میشوند. با این حال کارخانههای بزرگ توانستند تولیدات خود را به روز کنند و همچنان سرپا بمانند.
منبع:هنرانلاین