ایران رمان

کيارستمي در زمينه ميزان اهميت عکاسي مي گويد؛ «يک عکس به تنهايي مي تواند مادر سينما باشد. اين نقطه يي است که سينما از آن آغاز مي شود، يک عکس.»

سه مجموعه «جاده ها»، «باران» و «به سفيدي برف» در حدود سال هاي انقلاب در کنار علاقه و کار فيلم، عکاسي شده اند.

در عکس هاي او تلاش عکاس براي تقطير تصوير به عريان ترين و بنيادي ترين عناصر آن مشهود است. کيارستمي هنر عکاسي را به مراتب خالص تر از فيلم ارزيابي مي کند زيرا عکس ناچار نيست روايتگر باشد و وظيفه سرگرم نگه داشتن مخاطب را نيز بر عهده ندارد.

به عنوان مثال در «به سفيدي برف» موضوع درختاني هستند که برف آنها را فرا گرفته؛ پيکره هاي سياه ضدنوري که روي زمينه خالي سفيد نشسته اند و در نگاه اول خشن و به نوعي ماورايي به نظر مي رسند. اين مجموعه نتيجه ساعت ها پياده روي کارگردان در جست وجوي لوکيشن براي فيلمي در زمستان است.

کيارستمي نياز خود به عکاسي را چنين شرح مي دهد؛ «تنها انديشيدن به آسمان ابري و ريشه هاي در هم درختان زير نوري جادويي دشوار است. ناتواني در کشف لذت ديدن يک چشم انداز دل انگيز با ديگري نوعي شکنجه است؛ به اين دليل است که من عکاسي را شروع کردم. مي خواستم آن لحظه هاي احساس و رنج را جاودانه کنم.»

v.a.y