ایران رمان

گرانی هایم را دور می ریزم ...

نداشتنت را نادیده می گیرم ...

قلبم را سرکوب می کنم ...

دلتنگت نمی شوم ...

دوستت ندارم ...

.

.

.

.

دروغ هایم زیاد شده اند !!!

من حسادت می کنم حتی به تنها بودنت
من به فرد رو به رویی، لحظه ی خندیدنت...
من به بارانی که با لذت نگاهش می کنی
یا نسیمی که رها می چرخد اطراف تنت...
من حسادت می کنم حتی به دست گرم آن،

شال خوشرنگی که می پیچد به دور گردن ت...
وقتی انگشتان تو در گیسوانت می دود،
من به رد مانده از اینجور سامان دادنت...
اینکه چیزی نیست ،گاهی دل حسادت کرده به،
عطر پاشیده از آغوش تو بر پیراهنت...
هیچکس ای کاش در دنیا به تو حسی نداشت،
من حسادت می کنم حتی به قلب دشمنت...
کاش هرکس غیر من، ای کاش حتی آینه،
پلک هایش روی هم می رفت وقت دیدنت.

بودم!

دیـــــــدم با دیگری شـــادتری

رفــتم