ایران رمان

این متن قشنگ بود كمی هم آرامش می ده


دل بــســـپــار...


به آتشی که نمى سوزاند
" ابراهیم " را


و دریایى که غرق نمی کند
" موسى " را


نهنگی که نمیخورد
"یونس"را


کودکی که مادرش او را
به دست موجهاى " نیل " می سپارد
تا برسد به خانه ی تشنه به خونش


دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد


آیا هنوز هم نیاموختی ؟!
که اگر همه ی عالم
قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند
و خدا نخواهد ،
" نمی توانند "
پس
به " تدبیرش " اعتماد کن
به " حکمتش " دل بسپار
به او " توکل " کن
و به سمت او ”قدمی بردار"...

هر گاه دل خسته شدی
دلتنگ شدی
حس کردی تمام درها برایت بسته شده
فقط
سرت را بدن. کن
و با تمام وجود صدایش کن
و او تنها جواب دهنده به فریاد رس است.