ایران رمان

زن طلاییست که عاشق شدنش اجبار است
همچو برگیست که گریان شدنش اخطار است

مثل ماه است که در پرده شب الماس است
همچو خورشید که زیبا شدنش تکرار است

گاه در وقت سحر مثل هل چایی صبح
گاه چون لذت شیرینی یک افطار است

زن همان مادر من هست که پابوسی او
صد ثواب است که در سختی ما انصار است

چون درختیست که در زیر پرش آرامم
بهترین منزل دور از گنه و آوارست

زن نشانیست که بر روی زمین آمده است
دیدنش لحظه ی ایمان به خدا,, اقرارست

زن طلاییست که عاشق شدنش اجبارست
صد ثواب است که در سختی ما انصار است

بعله، ما اینیم

البته نه هر زنی .

بیت اولش عالیه