ایران رمان

ببخشيد، یک سكه دوزاری داريد؟

میخواهم به گذشته ها, زنگ بزنم!
به آن روزهاي دور...
به دل های بزرگ،
به محل كار پدرم،
به جوانی مادرم،
به کوچه هاى كودكى،
به هم بازيهاى بچگى.

میخواهم زنگ بزنم به دوچرخۀ خسته ام،
به مسیر مدرسه ام که خنده های مرا فراموش کرده،
به نیمکت های پر از یادگاری،
به زنگ هاى تفريح مدرسه،
به زمستانی که با زمین قهر نبود،
به بخارى نفتى که همۀ ما رابا عشق دور هم جمع میکرد،
میدانم آن خاطره ها کوچ کرده اند...
می دانم ...
آري ميدانم كه تو هم ، دنبال سكه ميگردى !!
افسوس...هیچ سکه ای در هیچ گوشی تلفنی ،
دیگر ما را به آن روزها وصل نخواهد کرد...
حيف ...
صد افسوس که دوزاری مان بموقع نیفتاد !

الان کو دوزاری ‌
گشتم نبود نگرد نیست

دیگه اصلا تلفنا سکه ای نیستن

کاش میشد برگشت به روزهای خوب باهم بودنها
به خنده های بی دغدغه که با مسخره ترین جوک میخندیدیم
کاش میشد برگشت واقعا دلم تنگه آدمهایی که زود پرپر شدند کاش بیشتر قدرشونو میدانستیم