۱۹-۰۲-۹۷، ۰۱:۰۶ ب.ظ
آسانسورهای برج ایفل
شاید برخی از بازدیدکننده های برج ایفل دوست داشته باشند که با پله بر فراز این برج بروند؛ اما بدون شک آسانسور می بایست وجود داشت. ساخت آسانسور تا طبقه اول کار دشواری نبود زیرا پایه های برج پهنا و استحکام کافی داشتند. آسانسورها با زنجیرهای ضخیمی حفاظت می شدند و برای این که زنجیرها دچار انقباض و انبساط نشوند آن ها را در یک کانال باریک قرار دادند.
ساخت آسانسورها از طبقه دوم به بعد چالشی بزرگ بود زیرا در وهله اول هیچ شرکتی حاضر نمی شد که چنین آسانسوری بسازد، حتا شرکت های خارجی هم از این پروژه سر باز می زدند. سرانجام شرکتی به نام اوتیس (Otis) در سال 1887 پروژه ساخت آسانسورها را بر عهده گرفت. اوتیس ادعا می کرد که آسانسورها را به بهترین شکل ممکن خواهد ساخت.
این شرکت دو کابین برای آسانسورهای برج ایفل طراحی کرد که هر یک از آن ها ظرفیت 25 نفر را داشتند. وظیفه به حرکت در آوردن این کابین ها را موتوری هیدرولیکی بر عهده داشت. مسیر کابین ها مستقیم نبود بلکه به دلیل شکل خاص برج، کمی شیب داشت. سیلندرهایی که در آسانسور به کار رفتند سبب شدند تا ساخت کابین هایی با این ویژگی ها ممکن شود.
پس از این که آسانسورها تا طبقه دوم بالا رفتند باز هم کار دشوارتر شده بود زیرا شیب برج بیشتر و بیشتر و فضا برای کابین ها کمتر می شد. کار ساخت آسانسور را از طبقه دوم به سوم فردی به نام لئون ادوکس (Léon Edoux) بر عهده گرفت. او دو بازوی هیدرولیکی قدرتمند تهیه کرد که از طبقه دوم تا سوم کشیده می شد.
وجود این بازوها ایمنی آسانسورها را تامین کردند؛ اما به دلیل این که جایگاه آسانسورها کمی تغییر یافت، حالا گردشگران مجبورند که یکبار تا طبقه دوم بروند و برای رسیدن به طبقه سوم دوباره سوار آسانسور شوند.
با این که کسی تصورش را هم نمی کرد ولی آسانسورهای طبقه های بالا به صورتی بسیار فوق العاده از آب در آمدند. حالا هر کابین آسانسور از طبقه دوم به سوم ظرفیت 65 نفر را دارند که در نوع خود شگفت انگیز است.
بد نیست بدانید که در سال 1889 که برج ایفل افتتاح شد اما هنوز آسانسوری نداشت و مراجعه کننده ها مجبور بودند از پله ها برای رسیدن به سطوح مختلف استفاده کنند. گفته می شود که یک ساعت تمام صعود آن ها و بازدیدشان از همه قسمت های برج طول می کشید. یک ساعت زمان دور از انتظاری نبود زیرا آن ها باید از 1710 پله بالا می رفتند. خوشبختانه در حال حاضر کمتر از 1 دقیقه طول می کشد تا از هر طبقه به طبقه بعدی برسید. در آن زمان بازدیدکننده ها برای ورود به هر طبقه باید ورودی پرداخت می کردند.
برج درخشان ایفل:
در آخر نگاهی هم به روشنایی برج ایفل می اندازیم. در بسیاری از تصاویری که از برج ایفل منتشر می شوند، شاهدیم که برج حسابی چراغانی شده است. علت این نورهای رنگارنگ که زیبایی برج را دو چندان کرده اند پرتوهای نور لامپ های قرمز، سفید و آبی است که روی بدنه برج کار گذاشته اند. پروژکتورهایی هم در هر طبقه وجود دارند که جلوه بهتری به برج ایفل می دهند و باعث می شوند این سازه همچون نگینی در میان تاریکی شب های پاریس بدرخشند.
بد نیست بدانید که در طرح ابتدایی، برج ایفل رنگی نزدیک به قرمز داشت؛ اما در سال 1968 تصمیم گرفتند تا آن را نقره ای کنند. رنگ نقره ای باعث شد که بر درخشش آن افزوده شود. حالا هر هفت سال یک بار برج ایفل را رنگ می کنند و به طور حدودی در این رنگآمیزی ها 60 تُن رنگ مصرف می شود. از زمان ساخت برج ایفل تاکنون دست کم 19 بار آن را رنگ کرده اند.
شاید برخی از بازدیدکننده های برج ایفل دوست داشته باشند که با پله بر فراز این برج بروند؛ اما بدون شک آسانسور می بایست وجود داشت. ساخت آسانسور تا طبقه اول کار دشواری نبود زیرا پایه های برج پهنا و استحکام کافی داشتند. آسانسورها با زنجیرهای ضخیمی حفاظت می شدند و برای این که زنجیرها دچار انقباض و انبساط نشوند آن ها را در یک کانال باریک قرار دادند.
ساخت آسانسورها از طبقه دوم به بعد چالشی بزرگ بود زیرا در وهله اول هیچ شرکتی حاضر نمی شد که چنین آسانسوری بسازد، حتا شرکت های خارجی هم از این پروژه سر باز می زدند. سرانجام شرکتی به نام اوتیس (Otis) در سال 1887 پروژه ساخت آسانسورها را بر عهده گرفت. اوتیس ادعا می کرد که آسانسورها را به بهترین شکل ممکن خواهد ساخت.
این شرکت دو کابین برای آسانسورهای برج ایفل طراحی کرد که هر یک از آن ها ظرفیت 25 نفر را داشتند. وظیفه به حرکت در آوردن این کابین ها را موتوری هیدرولیکی بر عهده داشت. مسیر کابین ها مستقیم نبود بلکه به دلیل شکل خاص برج، کمی شیب داشت. سیلندرهایی که در آسانسور به کار رفتند سبب شدند تا ساخت کابین هایی با این ویژگی ها ممکن شود.
پس از این که آسانسورها تا طبقه دوم بالا رفتند باز هم کار دشوارتر شده بود زیرا شیب برج بیشتر و بیشتر و فضا برای کابین ها کمتر می شد. کار ساخت آسانسور را از طبقه دوم به سوم فردی به نام لئون ادوکس (Léon Edoux) بر عهده گرفت. او دو بازوی هیدرولیکی قدرتمند تهیه کرد که از طبقه دوم تا سوم کشیده می شد.
وجود این بازوها ایمنی آسانسورها را تامین کردند؛ اما به دلیل این که جایگاه آسانسورها کمی تغییر یافت، حالا گردشگران مجبورند که یکبار تا طبقه دوم بروند و برای رسیدن به طبقه سوم دوباره سوار آسانسور شوند.
با این که کسی تصورش را هم نمی کرد ولی آسانسورهای طبقه های بالا به صورتی بسیار فوق العاده از آب در آمدند. حالا هر کابین آسانسور از طبقه دوم به سوم ظرفیت 65 نفر را دارند که در نوع خود شگفت انگیز است.
بد نیست بدانید که در سال 1889 که برج ایفل افتتاح شد اما هنوز آسانسوری نداشت و مراجعه کننده ها مجبور بودند از پله ها برای رسیدن به سطوح مختلف استفاده کنند. گفته می شود که یک ساعت تمام صعود آن ها و بازدیدشان از همه قسمت های برج طول می کشید. یک ساعت زمان دور از انتظاری نبود زیرا آن ها باید از 1710 پله بالا می رفتند. خوشبختانه در حال حاضر کمتر از 1 دقیقه طول می کشد تا از هر طبقه به طبقه بعدی برسید. در آن زمان بازدیدکننده ها برای ورود به هر طبقه باید ورودی پرداخت می کردند.
برج درخشان ایفل:
در آخر نگاهی هم به روشنایی برج ایفل می اندازیم. در بسیاری از تصاویری که از برج ایفل منتشر می شوند، شاهدیم که برج حسابی چراغانی شده است. علت این نورهای رنگارنگ که زیبایی برج را دو چندان کرده اند پرتوهای نور لامپ های قرمز، سفید و آبی است که روی بدنه برج کار گذاشته اند. پروژکتورهایی هم در هر طبقه وجود دارند که جلوه بهتری به برج ایفل می دهند و باعث می شوند این سازه همچون نگینی در میان تاریکی شب های پاریس بدرخشند.
بد نیست بدانید که در طرح ابتدایی، برج ایفل رنگی نزدیک به قرمز داشت؛ اما در سال 1968 تصمیم گرفتند تا آن را نقره ای کنند. رنگ نقره ای باعث شد که بر درخشش آن افزوده شود. حالا هر هفت سال یک بار برج ایفل را رنگ می کنند و به طور حدودی در این رنگآمیزی ها 60 تُن رنگ مصرف می شود. از زمان ساخت برج ایفل تاکنون دست کم 19 بار آن را رنگ کرده اند.