۱۹-۱۰-۹۹، ۰۳:۴۶ ق.ظ
خوابیدن در دو بازه زمانی جدا که به آن خواب دو شیفتی هم میگویند، در تاریخ زندگی انسانها سابقه زیادی داشته و به نظر میرسد که چنین کاری برای ما مفید است.
وبسایت گجتنیوز - کیا علیپور: خوابیدن در دو بازه زمانی جدا که به آن خواب دو شیفتی هم میگویند، در تاریخ زندگی انسانها سابقه زیادی داشته و به نظر میرسد که چنین کاری برای ما مفید است.
خواب دو شیفتی چیست؟ بررسیهای تاریخی نشان داده که بشریت از گذشته در دو بازه زمانی مجزا خواب روزانه خود را تکمیل میکرده و مسئله خوابیدن برای ۸ ساعت بدون وقفه، تنها در قرنهای اخیر به حالت نرمال تبدیل شده است. با این وجود برخی میگویند که جدا کردن خواب شبانه روزی به دو قسمت برای انسان مفید بوده و باید مجددا این عادت را در خود به وجود بیاوریم.
حدودا یک سوم از کل جمعیت استرالیا دچار اختلالات خواب هستند و معمولا در نیمههای شب از خواب بیدار میشوند. مطمئنا چنین بیدار شدنی برای بسیاری از ما موضوع خوشایندی نبوده، اما به نظر میرسد که بر اساس شواهد تاریخی، بیدار شدن بین خواب اصلی شبانه روزی، سابقهای طولانی دارد. متخصصان میگویند که در طول تاریخ، گزارشهای بیشماری از تقسیمبندی مدت زمان خواب وجود دارد که از مقالههای پزشکی گرفته تا خاطرات به جا مانده از افراد معروف و گواهیهای دادگاهی، این موضوع را به صورت عادتی عادی بیان میکنند.
خواب دو شیفتی
حتی در قبایل آفریقایی و مردم بومی ساکن جنوب قاره آمریکا از اصطلاح خوابهای اول و دوم برای توصیف خواب دو شیفتی استفاده میشود. بوم شناسان میگویند که مردم قاره اروپا قبل از دوران صنعتی شدن، به صورت عادی در دو بازه زمانی جدا میخوابیدند و عملا مدت زمان استراحت شبانه آنها بسته به کارهایی که باید انجام میدادند، به قسمتهای مختلف تقسیم میشد. تاریخدان راجر اکریچ (Roger Ekirch) هم در یکی از کتابهای معروف خود میگوید که اروپاییان آن دوران، چند ساعت پس از زمان غروب قسمت اول خواب خود را آغاز میکردند و سپس، برای یک یا دو ساعت بیدار شده و در نهایت تا زمان طلوع آفتاب قسمت دوم خواب خود را تکمیل میکردند.
اکریچ میگوید که فاصله بین دو قسمت خواب مورد نظر با فعالیتهایی مانند مطالعه، شکستن هیزم یا دوخت و دوز پر میشد و بسته به دسترسی داشتن به نور چراغهای سوختنی یا روشنایی ماه، کارهای مختلفی در این زمان انجام میشد. این تاریخدان میگوید که عادت خواب دو شیفتی حدودا از قرن ۱۷ میلادی کمکم در طبقه ثروتمند شمال اروپا ناپدید شد و در نهایت تا ۲۰۰ سال بعد از این ماجرا، در سراسر جهان غرب کمتر کسی خواب شبانه خود را به دو قسمت تقسیم میکرد.
در واقع، در قرن ۱۹ میلادی اولین صحبتها از بیخوابی و اختلالات خواب به صورت جدی در ژورنالهای علمی مطرح شد و میبینیم که از آن زمان به بعد، جامعه نوعی فشار غیر ضروری را برای خوابیدن برای یک بازه زمانی واحد، به افراد وارد میکرد. در قرن ۱۹ به نوعی این تصور به وجود آمده بود که افراد باید حتما در تاریکی شب به مدت حدودی ۸ ساعت استراحت کنند و بروز هرگونه مشکلی در این بازه زمانی به عنوان اختلال در نظر گرفته میشود.
خواب دو شیفتی چیست؟ بررسیهای تاریخی نشان داده که بشریت از گذشته در دو بازه زمانی مجزا خواب روزانه خود را تکمیل میکرده و مسئله خوابیدن برای ۸ ساعت بدون وقفه، تنها در قرنهای اخیر به حالت نرمال تبدیل شده است. با این وجود برخی میگویند که جدا کردن خواب شبانه روزی به دو قسمت برای انسان مفید بوده و باید مجددا این عادت را در خود به وجود بیاوریم.
حدودا یک سوم از کل جمعیت استرالیا دچار اختلالات خواب هستند و معمولا در نیمههای شب از خواب بیدار میشوند. مطمئنا چنین بیدار شدنی برای بسیاری از ما موضوع خوشایندی نبوده، اما به نظر میرسد که بر اساس شواهد تاریخی، بیدار شدن بین خواب اصلی شبانه روزی، سابقهای طولانی دارد. متخصصان میگویند که در طول تاریخ، گزارشهای بیشماری از تقسیمبندی مدت زمان خواب وجود دارد که از مقالههای پزشکی گرفته تا خاطرات به جا مانده از افراد معروف و گواهیهای دادگاهی، این موضوع را به صورت عادتی عادی بیان میکنند.
خواب دو شیفتی
حتی در قبایل آفریقایی و مردم بومی ساکن جنوب قاره آمریکا از اصطلاح خوابهای اول و دوم برای توصیف خواب دو شیفتی استفاده میشود. بوم شناسان میگویند که مردم قاره اروپا قبل از دوران صنعتی شدن، به صورت عادی در دو بازه زمانی جدا میخوابیدند و عملا مدت زمان استراحت شبانه آنها بسته به کارهایی که باید انجام میدادند، به قسمتهای مختلف تقسیم میشد. تاریخدان راجر اکریچ (Roger Ekirch) هم در یکی از کتابهای معروف خود میگوید که اروپاییان آن دوران، چند ساعت پس از زمان غروب قسمت اول خواب خود را آغاز میکردند و سپس، برای یک یا دو ساعت بیدار شده و در نهایت تا زمان طلوع آفتاب قسمت دوم خواب خود را تکمیل میکردند.
اکریچ میگوید که فاصله بین دو قسمت خواب مورد نظر با فعالیتهایی مانند مطالعه، شکستن هیزم یا دوخت و دوز پر میشد و بسته به دسترسی داشتن به نور چراغهای سوختنی یا روشنایی ماه، کارهای مختلفی در این زمان انجام میشد. این تاریخدان میگوید که عادت خواب دو شیفتی حدودا از قرن ۱۷ میلادی کمکم در طبقه ثروتمند شمال اروپا ناپدید شد و در نهایت تا ۲۰۰ سال بعد از این ماجرا، در سراسر جهان غرب کمتر کسی خواب شبانه خود را به دو قسمت تقسیم میکرد.
در واقع، در قرن ۱۹ میلادی اولین صحبتها از بیخوابی و اختلالات خواب به صورت جدی در ژورنالهای علمی مطرح شد و میبینیم که از آن زمان به بعد، جامعه نوعی فشار غیر ضروری را برای خوابیدن برای یک بازه زمانی واحد، به افراد وارد میکرد. در قرن ۱۹ به نوعی این تصور به وجود آمده بود که افراد باید حتما در تاریکی شب به مدت حدودی ۸ ساعت استراحت کنند و بروز هرگونه مشکلی در این بازه زمانی به عنوان اختلال در نظر گرفته میشود.