ایران رمان

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود
به کجا میروم آخر ننمایی وطنم
مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم
آنچه از عالم عِلوی است من آن می گویم
رخت خود باز بر آنم که همانجا فکنم
مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک
چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم
کیست آن گوش که او می شنود آوازم
یا کدام است سخن می کند اندر دهنم
کیست در دیده که از دیده برون می نگرد
یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم
تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی
یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم
می وصلم بچشان تا در زندان ابد
به یکی عربده مستانه به هم درشکنم
من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم
آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم
تو مپندار که من شعر به خود می گویم
تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

مولانا

پ. ن:دالییییییییییی

خیلی خب باید سررسید رو بردارم شعر پیدا کنم
صبر کنیت
ی شعر هست میخونمش می‌خندم حس می‌کنم طنز هستش تا عاشقانه


می‌دهد یک روز آهم دودمانت را به باد
۲۰:۳۰ هم میکند از این جدایی انتقاد

آتش عشقی به پا کردم که می‌سوزد تورا
در دمای مثبت هشتاد و یک سانتی گراد

از کدامین شعر هایم کینه داری ! از غزل 
مثنوی ،قطعه ،قصیده ،شعر نو یا مستزاد؟

چیست تقصیرم منی که بعد استیضاح تو
مجلس قلبم فقط می‌داد رای اعتماد

درد یعنی از قضا عشقت خرافاتی شود
خواستم بوسش کنم ، یک عطسه آمد ایست داد!

سید اسماعیل رضوی

​​​​​​​دستمان بشکست

من اومدم ‌
خیلی عالیه تاپیکی که زدی صنم
به نظرم هر کی میاد دلی حرف بزنه بهتره و کپی کردن نوشته ها و خوندن متن های طولانی دیگه طرفدار نداره و کی میخونه اصلا
من از کنار شماها بودن لذت میبرم و وقتی میام انجمن دوست دارم حتما یه کاری بکنم تا خوشحالتون کنمو برم و بیخودی نباشه اومدنم  ‌ ‌

اشتیاقی ک ب دیدار تو دارد دل من 
دل من داند و من دانم و دل داند و من...