۲۰-۰۸-۹۱، ۰۴:۴۵ ب.ظ
طبق اظهارات سرپرست مرکز مطالعات و پژوهش های راهبردی وزارت ورزش و جوانان ، تقریباً ده درصد جمعیت کشور را جوانان در سن ازدواج (25 تا 29 سال) تشکیل می دهند. اما آیا سن به تنهایی ملاک ازدواج می باشد؟! اگرچه نمی توان منکر اهمیت سن در ازدواج شد اما به اعتقاد نگارنده، علاوه بر سن، عوامل دیگری از جمله شرایط روحی-روانی، اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی در ازدواج نقش مهمتری دارند.
برخلاف نظر اکثر قریب به اتفاق مسئولان و کارشناسان که کاهش آمار ازدواج را امری خطرناک و به نوعی معضل اجتماعی دانسته اند، به اعتقاد نگارنده کاهش آمار ازدواج در این برهه زمانی برای جامعه ما چندان هم نامطلوب نیست. بر اساس آمار رسمی ارائه شده، به طور خوشبینانه از هر 10 ازدواج سه مورد منجر به طلاق می شود( البته این آمار در شهرهایی همچون تهران، به یک مورد در هر سه ازدواج هم افزایش می یِابد) و ماجرا زمانی بحرانی تر می شود که آمار طلاق های غیر رسمی را که به طلاق های عاطفی معروفند، به آمار طلاق های رسمی بیافزاییم و ناگوارتر آن که بیشتر طلاق ها درسال های ابتدایی زندگی زوجین اتفاق می افتد. همچنین ناگفته نماند که قطعاً افزایش ازدواج های ناسالم، مسائل و مشکلات بسیار دیگری را برای فرزندان این خانواده ها، خود زوجین و نهایتاً جامعه بوجود می آورد.
به نظر می رسد که افزایش ازدواج های ناسالم و اثرات مخربی که متعاقب آن ها بوجود می آید کمتر از آسیب های ناشی از کاهش آمار ازدواج نیست. لذا با توجه به آسیب های ناشی از ازدواج های ناسالم به نظر می رسد که مسئولین نباید نگاه ریاضی وار به پدیده اجتماعی ازدواج داشته باشند و صرفاً بالا رفتن آمار ازدواج را مطلوب تلقی کنند.
آیا صرفاً با افزایش آمار ازدواج همه مشکلات جامعه حل می شود؟ به نظر می رسد که ذهن مسئولان بیشتر درگیر آمار و ارقام مرتبط با ازدواج است و برای رفع مسئولیت خود، حاضرند به هر شکلی آمار ازدواج را بالا ببرند. کاهش آمار ازدواج یک علامت و هشدار است و علت یابی و چرایی عدم استقبال جوانان از ازدواج از همه مهمتر به نظر می رسد. قطعاً هر ازدواجی برای جامعه سازنده و مطلوب نیست بلکه جامعه به ازدواج هایی نیاز دارد که به روند سلامت جامعه کمک کنند.
بنابر مطالب بیان شده، واضح است تا زمانی که زیرساخت ها و مقدمات ازدواج سالم در جامعه فراهم نشده باشد، چه بهتر که آمار ازدواج پایین باشد تا با غده های آسیب زای دیگری از جمله افزایش طلاق رسمی و غیر رسمی، افزایش کودکان بی سرپرست و بدسرپرست، خشونت خانگی، همسرآزاری و همسرکشی، روسپ ی گری، چندهمسری، نزاع های خانوادگی و ... مواجه نشویم.
برخلاف نظر اکثر قریب به اتفاق مسئولان و کارشناسان که کاهش آمار ازدواج را امری خطرناک و به نوعی معضل اجتماعی دانسته اند، به اعتقاد نگارنده کاهش آمار ازدواج در این برهه زمانی برای جامعه ما چندان هم نامطلوب نیست. بر اساس آمار رسمی ارائه شده، به طور خوشبینانه از هر 10 ازدواج سه مورد منجر به طلاق می شود( البته این آمار در شهرهایی همچون تهران، به یک مورد در هر سه ازدواج هم افزایش می یِابد) و ماجرا زمانی بحرانی تر می شود که آمار طلاق های غیر رسمی را که به طلاق های عاطفی معروفند، به آمار طلاق های رسمی بیافزاییم و ناگوارتر آن که بیشتر طلاق ها درسال های ابتدایی زندگی زوجین اتفاق می افتد. همچنین ناگفته نماند که قطعاً افزایش ازدواج های ناسالم، مسائل و مشکلات بسیار دیگری را برای فرزندان این خانواده ها، خود زوجین و نهایتاً جامعه بوجود می آورد.
به نظر می رسد که افزایش ازدواج های ناسالم و اثرات مخربی که متعاقب آن ها بوجود می آید کمتر از آسیب های ناشی از کاهش آمار ازدواج نیست. لذا با توجه به آسیب های ناشی از ازدواج های ناسالم به نظر می رسد که مسئولین نباید نگاه ریاضی وار به پدیده اجتماعی ازدواج داشته باشند و صرفاً بالا رفتن آمار ازدواج را مطلوب تلقی کنند.
آیا صرفاً با افزایش آمار ازدواج همه مشکلات جامعه حل می شود؟ به نظر می رسد که ذهن مسئولان بیشتر درگیر آمار و ارقام مرتبط با ازدواج است و برای رفع مسئولیت خود، حاضرند به هر شکلی آمار ازدواج را بالا ببرند. کاهش آمار ازدواج یک علامت و هشدار است و علت یابی و چرایی عدم استقبال جوانان از ازدواج از همه مهمتر به نظر می رسد. قطعاً هر ازدواجی برای جامعه سازنده و مطلوب نیست بلکه جامعه به ازدواج هایی نیاز دارد که به روند سلامت جامعه کمک کنند.
بنابر مطالب بیان شده، واضح است تا زمانی که زیرساخت ها و مقدمات ازدواج سالم در جامعه فراهم نشده باشد، چه بهتر که آمار ازدواج پایین باشد تا با غده های آسیب زای دیگری از جمله افزایش طلاق رسمی و غیر رسمی، افزایش کودکان بی سرپرست و بدسرپرست، خشونت خانگی، همسرآزاری و همسرکشی، روسپ ی گری، چندهمسری، نزاع های خانوادگی و ... مواجه نشویم.