ایران رمان

غزل شمارهٔ 2

چنان عشقش پریشان کرد ما را

که دیگر جمع نتوان کرد ما را


سپاه صبر ما بشکست چون او

به غمزه تیر باران کرد ما را


حدیث عاشقی با او بگفتیم

بخندید او و گریان کرد ما را


چو بر بط برکناری خفته بودیم

بزد چنگی و نالان کرد ما را


لب چون غنچه را بلبل نوا کرد

چو گل بشکفت و خندان کرد ما را


به شمشیری که از تن سر نبرد

بکشت و زنده چون جان کرد ما را


غمش چون قطب ساکن گشت در دل

ولی چون چرخ گردان کرد ما را


کنون انفاس ما آب حیات است

که از غمهای خود نان کرد ما را


بسان ذرهٔ بیتاب بودیم

کنون خورشید تابان کرد ما را


«مرا هرگز نبینی تا نمیری»

بگفت و کار آسان کرد ما را


چو بر درد فراقش صبر کردیم

به وصل خویش درمان کرد ما را


بسان سیف فرغانی بر این در

گدا بودیم سلطان کرد ما را


نسیم حضرت لطفش صباوار

به یکدم چون گلستان کرد ما را


چو نفس خویش را گردن شکستیم

سر خود در گریبان کرد ما را


کنون او ما و ما اوییم در عشق

دگر زین بیش چتوان کرد ما را

غزل شمارهٔ 3


اگر دل است به جان میخرد هوای تو را

و گر تن است به دل میکشد جفای تو را


به یاد روی تو تا زندهام همی گریم

که آب دیده کشد آتش هوای تو را


کلید هشت بهشت ار به من دهد رضوان

نه مردم ار بگذارم در سرای تو را


اگر به جان و جهانم دهد رضای تو دست

به ترک هر دو به دست آورم رضای تو را


بگیر دست من افتاده را که در ره عشق

به پای صدق به سر میبرم وفای تو را


چه خواهی از من درویش چون ادا نکند

خراج هر دو جهان نیمهٔ بهای تو را


برون سلطنت عشق هر چه پیش آید

درون بدان نشود ملتفت گدای تو را


سزد اگر ندهد مهر دیگری در دل

که کس به غیر تو شایسته نیست جای تو را


مرا بلای تو از محنت جهان برهاند

چگونه شکر کنم نعمت بلای تو را


اگر چه رای تو در عشق کشتن من بود

برای خویش نکردم خلاف رای تو را


به دست مردم دیده چو سیف فرغانی

به آب چشم بشستیم خاک پای تو را

غزل شمارهٔ 4


ای رفته رونق از گل روی تو باغ را

نزهت نبوده بیرخ تو باغ و راغ را


هر سال شهر را ز رخت در چهار فصل

آن زیب و زینت است کز اشکوفه باغ را


در کار عشق تو دل دیوانه را خرد

ز آن سان زیان کند که جنون مر دماغ را


زردی درد بر رخ بیمار عشق تو

اصلی است آنچنان که سیاهی کلاغ را


دل را برای روشنی و زندگی، غمت

چون شمع را فتیل و چو روغن چراغ را


اول قدم ز عشق فراغت بود ز خود

مزد هزار شغل دهند این فراغ را


از وصل تو نصیب برد سیف اگر دهند

طوق کبوتر و پر طاوس زاغ را

غزل شمارهٔ 5


تو را من دوست میدارم چو بلبل مر گلستان را

مرا دشمن چرا داری چو کودک مر دبستان را


چو کردم یک نظر در تو دلم شد مهربان بر تو

مسخر گشت بیلشکر ولایت چون تو سلطان را


به خوبی خوب رویان را اگر وصفی کند شاعر

تو آن داری به جز خوبی که نتوان وصف کرد آن را


دلم کز رنج راه تو به جانش میرسد راحت

چنان خو کرد با دردت که نارد یاد، درمان را


ز همت عاشق رویت بمیرد تشنه در کویت

وگر خود خون او باشد بریزد آب حیوان را


چو بیند روی تو کافر شود اسلام دین او

چو زلف کافرت بیند نماند دین مسلمان را


به عهد حسن تو پیدا نمیآیند نیکویان

ز ماه و اختران خورشید خالی کرد میدان را


بسی سلطان و لشکر را هزیمت کرد در یک دم

شکسته دل که همره کرد با خود جان مردان را


اگر چه در خورت نبود غزلهای رهی لیکن

مکن عیبش که کم باشد اصولی قول نادان را


وصالت راست دل لایق که شبها در فراق تو

مددها کرد مسکین دل به خون این چشم گریان را


همی ترسم که روز او سراسر رنگ شب گیرد

از آن باکس نمیگویم غم شبهای هجران را


وصال تو به شب کس را میسر چون شود هرگز

که تو چون روز گردانی به روی خود شبستان را


مرا گویی بده صد جان و بوسی از لبم بستان

ندانستم که نزد تو چنین قیمت بود جان را


به جان مهمان لعل تست چون من عاشقی مسکین

از آن لب یک شکر کم کن گرامیدار مهمان را


به هجران سیف فرغانی مشو نومید از وصلش

که دایم در عقب باشد بهاری مر زمستان را

غزل شمارهٔ 6


ای بدل کرده آشنایی را

برگزیده ز ما جدایی را


خوی تیز از برای آن نبود

که ببرند آشنایی را


در فراقت چو مرغ محبوسم

که تصور کند رهایی را


مژه در خون چو دست قصاب است

بی تو مر دیدهٔ سنایی را


شمع رخسارهٔ تو میطلبم

همچو پروانه روشنایی را


آفتابی و بی تو نوری نیست

ذرهای این دل هوایی را


عندلیبم بجان همی جویم

برگ گل دفع بینوایی را


بیجمالت چو سیف فرغانی

ترک کردم سخن سرایی را


چارهٔ کارها بجستم و دید

چاره وصل است بیشمایی را

غزل شمارهٔ 7


ای سعادت ز پی زینت و زیبایی را

بافته بر قد تو کسوت رعنایی را


عشق رویت چو مرا حلقه بزد بر در دل

شوق از خانه به در کرد شکیبایی را


گر ببینم رخ چون شمع تو ای جان بیم است

کب چشمم بکشد آتش بینایی را


ذرهها گر همه خورشید شود بیرویت

نبود روز شب عاشق سودایی را


من شوریده سر کوی تو را ترک کنم

گر مگس ترک کند صحبت حلوایی را


در دهان طمعم چون ترشی کند کند

لب شیرین تو دندان شکر خایی را


دهن تنگ تو چون ذرهٔ در سایه نهان

نفی کردهاست ز خود تهمت پیدایی را


صبر با غمزهٔ غارتگرت افگند سپر

دفع شمشیر کند لشکر یغمایی را


هوس نرگس شیر افگن تو در کویت

با سگان انس دهد آهوی صحرایی را


بهر تو گوهر دین ترک همی باید کرد

ز آنکه تو خاک شماری زر دنیایی را


سعدی ار شعر من و حسن تو دیدی گفتی

غایت این است جمال و سخنآرایی را


سیف فرغانی چون شمع خیالش با تست

چه غم ار روز نباشد شب تنهایی را


مرد نادان ز غم آسوده بود چون کودک

خیز و چون تخته بشو دفتر دانایی را

غزل شمارهٔ 8


ای خجل از روی خوبت آفتاب

روز من بی تو شبی بیماهتاب


آفتاب از دیدن رخسار تو

آنچنان خیره که چشم از آفتاب


چون مرا در هجر تو شب خواب نیست

روز وصلت چون توان دیدن به خواب


بر سر کوی تو سودا میپزم

با دل پر آتش و چشم پر آب


عقل را با عشق تو در سر جنون

صبر را از دست تو پا در رکاب


خون چکان بر آتش سودای تو

آن دل بریان من همچون کباب


در سخن ز آن لب همی بارد شکر

در عرق ز آن رو همی ریزد گلاب


چشم مخمورت که ما را مست کرد

توبهٔ خلقی شکسته چون شراب


از هوایی کید از خاک درت

آنچنان جوشد دلم کز آتش آب


جز تو از خوبان عالم کس نداشت

سرو در پیراهن و مه در نقاب


بی خطاگر خون من ریزی رواست

ای خطای تو به نزد ما صواب


تو طبیب عاشقان باشی، چرا

من دهم پیوسته سعدی را جواب


سیف فرغانی چو دیدی روی دوست

گر به شمشیرت زند رو برمتاب

غزل شمارهٔ 9


ای پستهٔ دهانت شیرین و انگبین لب

من تلخ کام مانده در حسرت چنین لب


بودیم بر کناری عطشان آب وصلت

زد بوسهٔ تو ما را چون نان در انگبین لب


هرگز برون نیاید شیرینی از زبانش

هر کو نهاده باشد باری دهان برین لب


عاشق از آستینت شکر کشد به دامن

چون تو به گاه خنده، گیری در آستین لب


تا در مقام خدمت پیش تو خاک بوسد

روزی دو ره نهاده خورشید بر زمین لب


از بهر آب خوردن باری دهان برو نه

تا لعل تر بریزد از کوزهٔ گلین لب


با داغ مهر مهرت ای بس گدا که چون من

از آرزوی لعلت مالند بر نگین لب


از معجزات حسنت بر روی تو بدیدم

هم شکر آب دندان هم پسته آتشین لب


دل تلخکام هجر است او را به جای باده

زین بوسههای شیرین درده به شکرین لب


تا چند باشد ای جان پیش در تو ما را

چون مرغ بهر دانه از خاک بوسه چین لب


تو سرخ روی حسنی تا کرد شیر شیرین

خط نبات رنگت همچون ترانگبین لب


چون فاخته بنالم اکنون که مر تو را شد

همچون گلوی قمری ز آن خط عنبرین لب


هنگام شعر گفتن شوقت مرا قرین دان

ز آن سان که در خموشی با لب بود قرین لب