۰۴-۰۱-۹۴، ۱۱:۵۲ ق.ظ
اگر شما دنبال کننده فوتبال آمریکایی نیستید، احتمالاً نام تام لندری به گوشتان نخورده است.
طرفداری: اگر شما دنبال کننده فوتبال آمریکایی نیستید، احتمالاً نام تام لاندری به گوشتان نخورده است. اما در ایالات متحده، و مخصوصاً در تگزاس او فرد مشهوری است. تام در سال 2000 پس از 29 سال مربیگری در تیم دالاس کاوبویز درگذشت. وی از سال 1960 تا 1988 هدایت این تیم را بر عهده داشت و موفق شد با آن ها دوبار به قهرمانی برسد. او همچنان به عنوان یکی از اساطیر و هجومی ترین مربیان NFL شناخته می شود.
بدون کار زیاد روی تاکتیک های فنی، او راهی را اختراع کرد تا تیمش را به گونه ای متفاوت سامان دهد. مدافعان او به قدری مشهور بودند که نام 'دفاع فولادین' به آن ها داده شده بود که این موضوع خود گویای همه چیز است. لندری چنان باوری به سیستم خود داشت که بازیکنان بزرگ در تیم او زیاد به چشم نمی آمدند. در نظر او، این سیستم، سیستمی بود که موفق بود و بر قدرت و مهارت بازیکنان تکیه نمی کرد.
اما این موضوعات چه ارتباطی به پیروزی دلچسب شیاطین سرخ در آنفیلد دارد؟ تعویض سیستم به جای فلسفه؛ طرح لوییس فن خال در منچستریونایتد کنونی، چندان با کار لندری در تگزاس تفاوت ندارد و همین موضوع باعث شد برنامه فن خال عصر یکشنبه در آنفیلد به بار بنشیند تا شاگردان او بتوانند پس از تقریباً دو سال لیورپول را در آنفیلد با نتیجه 2-1 شکست دهند. این حرکت به شدت شبیه کارها لندری بود. فن خال البته در مورد حرکات فردی بازیکنان مشکلی ندارد. او دوست ندارد پس از بازی، بازیکنان را به صورت فردی چه برای تشویق و چه برای تنبیه بیرون بکشد. او در بیشتر مواقع در پاسخ به سوال خبرنگاران مبنی بر بهترین بازیکن زمین، می گوید: "من دوست ندارم در مورد عملکرد فردی بازیکنان صحبت کنم."
نیمه اولی که از یونایتد در آنفیلد دیده شد، عملکردی بود که از یک تیم انتظار می رفت. عملکرد این تیم وابسته به درخشش یک یا دو بازیکن نبود. هرچند خوان ماتا با گل خوب خود یونایتد را پیش انداخت، اما وحدت تیمی در یونایتد کاملاً نمایان بود و این تیم به خوبی موفق شد بازی را اداره کند. فن خال تلاش است که یک تیم فوق العاده یک دست را بسازد. در برابر لیورپول و همچنین هفته قبل تر از آن در برابر تاتنهام، هواداران کاملاً چنین چیزی را دیدند. یونایتد به شکل یک تیم، چشم نواز و خوب بازی می کرد.
مهم نیست که رونی عملکرد ضعیفی را به نمایش می گذارد یا آنخل دیماریا برای 35 دقیقه در زمین گم می شود. مهم نتیجه ای است که توسط تیم گرفته شده است. اهمیت این موضوع فراتر از چند عملکرد نه چندان مناسب است. پیش از این سابقه نداشت یونایتد بتواند در حالی که دو بازیکن با عملکردهای نه چندان مناسب در زمین دارد، در آنفیلد یا هر ورزشگاه بزرگ دیگری پیروز شود. یونایتد حالا برای تبدیل شدن به تیمی برای 90 دقیقه تلاش می کند. آن ها در نیمه اول با پرس های عالی خود لیورپول را از کار انداخته بودند، اما فن خال به درستی پس از بازی تاکید کرد که "عملکرد نیمه دوم منچستریونایتد خوب نبوده است." آن ها درحالی که لیورپول در نیمه دوم 10 نفره بود، چندان خوب کار نکردند. این موضوع در برابر تاتنهام نیز صدق می کرد و شاگردان فن خال در نیمه دوم نتوانستند علمکرد رضایت بخشی را از خود به نمایش بگذارند.
در هر صورت فن خالی که در ابتدای فصل به علت فسلفه اش مورد انتقاد قرار می گرفت، حالا به فردی تبدیل شده است که به سختی می تواند دست او را خواند. اما در مجموع چیزی که مهم است، این است که یک گروه موفق باشند، نه یک نفر. چیزی که ایده اولیه لندری بود و حالا فن خال درحال گسترش دادن آن است.
بدون کار زیاد روی تاکتیک های فنی، او راهی را اختراع کرد تا تیمش را به گونه ای متفاوت سامان دهد. مدافعان او به قدری مشهور بودند که نام 'دفاع فولادین' به آن ها داده شده بود که این موضوع خود گویای همه چیز است. لندری چنان باوری به سیستم خود داشت که بازیکنان بزرگ در تیم او زیاد به چشم نمی آمدند. در نظر او، این سیستم، سیستمی بود که موفق بود و بر قدرت و مهارت بازیکنان تکیه نمی کرد.
اما این موضوعات چه ارتباطی به پیروزی دلچسب شیاطین سرخ در آنفیلد دارد؟ تعویض سیستم به جای فلسفه؛ طرح لوییس فن خال در منچستریونایتد کنونی، چندان با کار لندری در تگزاس تفاوت ندارد و همین موضوع باعث شد برنامه فن خال عصر یکشنبه در آنفیلد به بار بنشیند تا شاگردان او بتوانند پس از تقریباً دو سال لیورپول را در آنفیلد با نتیجه 2-1 شکست دهند. این حرکت به شدت شبیه کارها لندری بود. فن خال البته در مورد حرکات فردی بازیکنان مشکلی ندارد. او دوست ندارد پس از بازی، بازیکنان را به صورت فردی چه برای تشویق و چه برای تنبیه بیرون بکشد. او در بیشتر مواقع در پاسخ به سوال خبرنگاران مبنی بر بهترین بازیکن زمین، می گوید: "من دوست ندارم در مورد عملکرد فردی بازیکنان صحبت کنم."
نیمه اولی که از یونایتد در آنفیلد دیده شد، عملکردی بود که از یک تیم انتظار می رفت. عملکرد این تیم وابسته به درخشش یک یا دو بازیکن نبود. هرچند خوان ماتا با گل خوب خود یونایتد را پیش انداخت، اما وحدت تیمی در یونایتد کاملاً نمایان بود و این تیم به خوبی موفق شد بازی را اداره کند. فن خال تلاش است که یک تیم فوق العاده یک دست را بسازد. در برابر لیورپول و همچنین هفته قبل تر از آن در برابر تاتنهام، هواداران کاملاً چنین چیزی را دیدند. یونایتد به شکل یک تیم، چشم نواز و خوب بازی می کرد.
مهم نیست که رونی عملکرد ضعیفی را به نمایش می گذارد یا آنخل دیماریا برای 35 دقیقه در زمین گم می شود. مهم نتیجه ای است که توسط تیم گرفته شده است. اهمیت این موضوع فراتر از چند عملکرد نه چندان مناسب است. پیش از این سابقه نداشت یونایتد بتواند در حالی که دو بازیکن با عملکردهای نه چندان مناسب در زمین دارد، در آنفیلد یا هر ورزشگاه بزرگ دیگری پیروز شود. یونایتد حالا برای تبدیل شدن به تیمی برای 90 دقیقه تلاش می کند. آن ها در نیمه اول با پرس های عالی خود لیورپول را از کار انداخته بودند، اما فن خال به درستی پس از بازی تاکید کرد که "عملکرد نیمه دوم منچستریونایتد خوب نبوده است." آن ها درحالی که لیورپول در نیمه دوم 10 نفره بود، چندان خوب کار نکردند. این موضوع در برابر تاتنهام نیز صدق می کرد و شاگردان فن خال در نیمه دوم نتوانستند علمکرد رضایت بخشی را از خود به نمایش بگذارند.
در هر صورت فن خالی که در ابتدای فصل به علت فسلفه اش مورد انتقاد قرار می گرفت، حالا به فردی تبدیل شده است که به سختی می تواند دست او را خواند. اما در مجموع چیزی که مهم است، این است که یک گروه موفق باشند، نه یک نفر. چیزی که ایده اولیه لندری بود و حالا فن خال درحال گسترش دادن آن است.