۲۶-۰۹-۹۱، ۱۲:۳۲ ب.ظ
هیچ چیز تغییر نمی کند!
مسئولین شهری همیشه تمام تلاش خود را می کنند تا حمل و نقل عمومی را راحت تر و کم خطرتر انجام شود.اما گاهی با تمام تلاش ها نقص هایی وجود دارد که شیرینی این خدمات را به کام برخی شهروندان تلخ می کند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران،چند ایستگاه در ابتدای مسیر اتوبوس های خط ویژه راه آهن-تجریش سرپناه ندارد.
ایستگاه مدرس از جمله این ایستگاه های بی نشان و سرپناه است.
مسافران این ایستگاه برای اینکه اتوبوس سوار شوند باید کنار موانع نارنجی رنگی که خط ویژه را از خیابان جدا می کند بایستد.
این موضوع اگر چه برای شهروندان عادی شده و حتی به چشم شان نمی آید اما عدم اعتراض آنها دلیل خوبی برای پیگیری نکردن نیست.
یکبار که کنار مردم در این ایستگاه به انتظار اتوبوس بایستی،جرات و صبر شهروندان متعجب ات می کند.
کافی است اتوبوس در روزهای یخ زدگی خیابان و لغزندگی اش کمی منحرف شود تا تصادفی هولناک رخ دهد.
در فصل برف و باران بدون چتر نمی توان در این ایستگاه ایستاد چتر هم که داشته باشی با رفت و آمد ماشین ها حسابی خیس می شوی، حالا سرماخوردگی را هم به این مشکلات اضافه کنید.
خطر جدی اما بچه ها را تهدید می کند،آنها در راه مدرسه همیشه بازیگوش هستند،خیابان نیز جزء پرخطرترین مکان ها برای آنهاست و تصور عدم وجود یک پناهگاه برای ایستگاه اتوبوس هر پدر و مادری را می ترساند.
گفتنی است: عموم شهروندان این سرپناه ها را نشانه وجود ایستگاه می دانند و مسافران گاه به دلیل عدم وجود آن در یک ایستگاه،مسیری را پیاده طی می کنند و تا رسیدن به ایستگاه بعدی این طی مسیر ادامه دارد.
وجود سرپناهی که بتواند خیابان و محل رفت و آمد اتوبوس ها را از هم جدا کند علاوه بر اینکه جایگاهی مطمئن برای عبور و مرور شهروندان و حافظ جان آنهاست نشان وجود محلی است که اتوبوس در آنجا توقف می کند و شهروندان را پیاده و یا سوار می کند و البته وجودش الزامی است./ز
مسئولین شهری همیشه تمام تلاش خود را می کنند تا حمل و نقل عمومی را راحت تر و کم خطرتر انجام شود.اما گاهی با تمام تلاش ها نقص هایی وجود دارد که شیرینی این خدمات را به کام برخی شهروندان تلخ می کند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران،چند ایستگاه در ابتدای مسیر اتوبوس های خط ویژه راه آهن-تجریش سرپناه ندارد.
ایستگاه مدرس از جمله این ایستگاه های بی نشان و سرپناه است.
مسافران این ایستگاه برای اینکه اتوبوس سوار شوند باید کنار موانع نارنجی رنگی که خط ویژه را از خیابان جدا می کند بایستد.
این موضوع اگر چه برای شهروندان عادی شده و حتی به چشم شان نمی آید اما عدم اعتراض آنها دلیل خوبی برای پیگیری نکردن نیست.
یکبار که کنار مردم در این ایستگاه به انتظار اتوبوس بایستی،جرات و صبر شهروندان متعجب ات می کند.
کافی است اتوبوس در روزهای یخ زدگی خیابان و لغزندگی اش کمی منحرف شود تا تصادفی هولناک رخ دهد.
در فصل برف و باران بدون چتر نمی توان در این ایستگاه ایستاد چتر هم که داشته باشی با رفت و آمد ماشین ها حسابی خیس می شوی، حالا سرماخوردگی را هم به این مشکلات اضافه کنید.
خطر جدی اما بچه ها را تهدید می کند،آنها در راه مدرسه همیشه بازیگوش هستند،خیابان نیز جزء پرخطرترین مکان ها برای آنهاست و تصور عدم وجود یک پناهگاه برای ایستگاه اتوبوس هر پدر و مادری را می ترساند.
گفتنی است: عموم شهروندان این سرپناه ها را نشانه وجود ایستگاه می دانند و مسافران گاه به دلیل عدم وجود آن در یک ایستگاه،مسیری را پیاده طی می کنند و تا رسیدن به ایستگاه بعدی این طی مسیر ادامه دارد.
وجود سرپناهی که بتواند خیابان و محل رفت و آمد اتوبوس ها را از هم جدا کند علاوه بر اینکه جایگاهی مطمئن برای عبور و مرور شهروندان و حافظ جان آنهاست نشان وجود محلی است که اتوبوس در آنجا توقف می کند و شهروندان را پیاده و یا سوار می کند و البته وجودش الزامی است./ز