بانو ! تو ناب ترین شعر خدایی ....

[خانوم معلم]

چندی پیش سوار تاکسی شدم.
راننده تاکسی مرد محترمی بود که ۶۰سال سن داشت و بسیارشاد بود
او با مسافران با شادی برخورد میکرد
یکی از مسافران از او پرسید با وجود ترافیک و شغلی که خسته‌ کنندست چطور میتواند شاد باشد

جواب راننده برایم جالب بود. گفت رمز موفقیت در زندگی را یافته.

مسافران مشتاقانه پرسیدند این رمز چیست؟

گفت من 4فرزند دارم
2دختر و 2پسر که همه تحصیل کرده اند در حالیکه هرگز به درسشان رسیدگی نکردم
گفت رمز موفقیتش این بوده که بشدت هوای همسرش را داشته و به او توجه و محبت خاص میکرده و فقط نیازهای همسرش را برآورده کرده است.
گفت همسرش را همیشه خوشحال و راضی نگه میداشت و درعوض همسرش همیشه پرانرژی بود و با تمام قوا به بچه‌ها و منزل و هر کار دیگری رسیدگی میکرد.
میگفت زنها تواناییهای موازی دارند و میتوانندچند کار را در منزل باهم مدیریت کنند. کافیست آنها را راضی و خوشحال و تحت توجه و محبت کافی نگه داری تا هر کاری از آنها بربیاید.
او معتقد بود اگر باطری قلب همسرتان را شارژ نگه دارید میتوانید با آرامش به کارتان رسیدگی و باخوشبختی زندگی کنید. چون همسرش از جان و دل، بقیه امور را سرپرستی خواهد کرد.

بنظرمن حق با اوست
رمز موفقیت او میتواند، رمز موفقیت بسیاری از مردها باشد.

زن!
موي مش كرده،
ابروي برداشته،
لبانِ قرمز نيست.

زن!
لباسِ سفيد
شب باشكوه عروسي،
بوي خوشِ قرمه سبزي،
قرار‌هايِ تاريكي‌ كوچه پشتي‌، تويِ يك ماشين نيست.

زن!
پوكي استخوان،
يك زنِ پا بماه،
حال تهوع،
استفراغ درد‌هاي زايمان،
مادر بچه‌ها نيست.

زن!
عصايِ روز‌هاي پيري،
پرستار وقتِ مريضي نیست.

زن!
وجود دارد؛
روح دارد؛
قدرت،
جسارت.
پا به پاي يك مرد، زور دارد.
عشق
اشك
نياز
محبت
يك دنيا آرزو دارد.

زن... هميشه... همه جا... حضور دارد.

و اگر تمام اينها يادت رفت، تنها يك چيز را به خاطر داشته باش:
كه هنوز هيچ مردي پيدا نشده
كه بخواهد در ايران جایِ يك زن باشد...!!

_دکتر بابک حیدری جوان

"زیباترین متن سال94در کنگره روانشناسی سلامت"

[خانوم معلم]

ﺑﺎﻧﻮ . . .
ﺍﮔﺮ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺮﺩﯼ ﺭﺍ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﺍﯼ
ﺗﺎ ﻣﻌﻨﺎﯼِ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ
ﮐﻪ ﻏﻢِ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻥ . . .
ﻓﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﭼﻪ ﺳﻨﯽ ﺑﺎﺷﯽ
ﺍﮔﺮ ﻫﻨﻮﺯ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯِ است
ﻣﺮﺩِ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﺍﯼ
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻥ . . !.
ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﮑﺎﺭ ﺑﻪ ﺣﺮﻑِ ﻣﺮﺩﻡ . !.
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ
ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﺳﺖ . . .
لایق تو کسی نیست جز آنکسی که
تو را انتخاب میکند نه امتحان...
تو را نگاه کند نه اینکه ببیند...
تو را حس کند نه اینکه لمست کند...
تو را بسازد نه اینکه بسوزاند...
تو را بیاراید نه اینکه بیازارد...
تو را بخنداند نه اینکه برنجاند...
تو را دوست بدارد و بدارد و بدارد.
ﺳﺎﺩﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ ... ﺍﻣﺎ ﺳﺎﺩﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﮑﻦ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ !
ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩ ... ﺍﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼ کسی که ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﺯﺩﻧﺖ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ...
ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺷﺎﻫﺮﮒ ﺣﯿﺎﺗﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﯾﺎﻓﺘﯽ !
ﻭ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ :
ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺍﺭﺯﺵ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ …
“ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ'!!!!!

[خانوم معلم]

بانو...
وقتى از عشق مى نويسى،
مراقبِ اطرافت باش
هميشه هستند كسانى
كه حتى نوشتن از عشق
را گناه مى دانند

از آغوش نگو،
كه به جرمِ روسپ يگرىِ واژه هايت،
محكوم به سنگسارت ميكنند!

از عشق مينويسى،ارام بنويس
گوشهاى اين دفترها
كلاغيست
كه چهل كلاغ ميشود...

[خانوم معلم]

مردها هم

خسته می شوند


بانو.....!!


کم می آورند...ز در
می برند....
دلتنگ می شوند....!


مردها هم
گرمشان می شود...
سردشان می شود....
اصلا
مردها هم
از خیس شدن لباسشان
در باران
بدشان می آید....!


مردها هم
دردشان می گیرد....
حالشان
بد می شود...
می ترسند...
کلافه می شوند و
بعضی وقتها
دلشان می خواهد
های و های
بزنند زیر گریه....
بس که
بی تاب می شوند
از
دوری....
تنهایی....
شکست......!!!!


درست
عین خودت...بانو.....!!!


به دستهای زمخت و
کفشهای بزرگ و
بازوهای قطورش
نگاه نکن....
اینها را
خدا داده
که تو فکر کنی
سایه ی سرت
هیچی اش
نمی شود.....


یا
فکر کنی
که دنیا
خیلی امن است....
تا
راحت
بتوانی عشقتان را
بزرگ کنی.......!!!!


اما
تو باور نکن.....!
او
اگرچه مرد است....
محکم است....
و نمیخواهد
که آب
در دلت
تکان بخورد...
اما.....
یادت باشد
پیش از مرد بودن
آدم است.....
آدمی
از جنس خودت....!


نگرانی اش را
درک کن....
برایش
چای تازه بریز....
و آغوش نجیبت را
پناه
تمام دل مشغولی اش کن.....!!!!
آن وقت
می بینی
که این
مرد بزرگ سخت
چگونه
میان بازوان ظریفت
به مقام
پیامبری مهر و وفا
می رسد....!!!!

[خانوم معلم]

زنی را می شناسم من
که در یک گوشه ی خانه
میان شستن و پختن
درون آشپزخانه
سرود عشق می خواند
نگاهش ساده و تنهاست
صدایش خسته و محزون
امیدش در ته فرداست


زنی هم زیر لب گوید
گریزانم از این خانه
ولی از خود چنین پرسد:
چه کس موهای طفلم را
پس از من می زند شانه؟


زنی با تار تنهایی
لباس تور می بافد
زنی در کنج تاریکی
نماز نور می خواند

زنی خو کرده با زنجیر
زنی مانوس با زندان
تمام سهم او اینست
نگاه سرد زندانبان




زنی را می شناسم من
که می میرد ز یک تحقیر
ولی آواز می خواند
که این است بازی تقدیر


زنی با فقر می سازد
زنی با اشک می خوابد
زنی با حسرت و حیرت
گناهش را نمی داند


زنی واریس پایش را
زنی درد نهانش را
ز مردم می کند مخفی
که یک باره نگویندش
چه بد بختی ، چه بد بختی


زنی را می شناسم من
که شعرش بوی غم دارد
ولی می خندد و می گوید
که دنیا پیچ و خم دارد ...


تقدیم به بانوان عزيز سرزمينم ،كه هر كدام در پس لبخندشان غمي پنهان دارند !!!

[خانوم معلم]

بانو!


چه قدر شبیه زن شعرهایم هستی..


به مرد شعرهایت بسپار


کمی شبیه من باشد....




رضا باقری فرد

[خانوم معلم]

بانو


بهانه گیر می شوی ..


گیسوانت را می بافی باز می کنی


تو را باید به واژه های آسمان نوشت


من که تو را نمی توانم توصیف کنم ...


لیلا صابری منش

[خانوم معلم]

فدای شعرت بانو
تو خود شعری
صدایت شعر
نگاهت شعر
حرف ک میزنی
احساست شعر می شود
برای گوشهای من
تو سبک جدید شعری هستی؛
" جذاب و گیرا "..

شاهین

[خانوم معلم]

بانو
روسری ات را
چه محکم بسته ای!
دل چشمهایم
شکست...

رضا باقری فرد

[خانوم معلم]

بانوجان


آدمها دو دسته اند
آنها كه تو را ندارند
و آنها كه غلط ميكنند تو را داشته باشند!


سعيد نوروزی