۰۲-۱۰-۹۱، ۰۷:۲۳ ب.ظ
الف ـ خدا در نظر يهود:
خداوند، در كتاب مقدّس يهود، شكل عجيب و غريبى به خود گرفته است. مثلاً مانند انسان است(2)، گيسو و لباس دارد(3)دوپا دارد(4)، مانند انسان راه مى رود(5)، از آسمان به زمين فرود آمده به هر كجا كه بخواهد مى رود و جائى را براى سكونت و زندگى خويش مسكن قرار مى دهد(6)، آن قدر نادان است كه بدون نشانه نمى تواند خانه مـؤمنان را از خانه كـفّار تشخيـص دهد(7)و از خيلى چيزها بى خبر است(8)، پيمان خود را مى شكند(9)، از كرده خويش پشيمان مى شود(10)، گاهى غصه مى خورد و بر كارى كه كرده است اندوهگين مى شود(11)، با انسان كشتى مى گيرد(12)و درعين اين كه سه تا است، يكى است، يعنى هم يگانه است و هم سه گانه(13)، مار از او راستگوتر است زيرا مار راست مى گويد و خدا دروغ مى گويد(14)، از آسمانها به زمين آمده بين كلام مردم تفرقه مى اندازد مثل استعمار كه مى گويد: (تفرقه بيانداز و حكومت كن) چون از وحدت كلام آنها مى ترسد(15)، چيزى را مى گويد و باز تغيير مى دهد(16) اين است، صفات خداوند در نظر يهود!
ولى خداوند جهان از همه اين خرافات منزّه و مبرّا است، نه جسم است و نه عوارض جسمى بر او عارض مى شود، هميشه راست مى گويد و هيچ وقت پيمان خود را نمى شكند، تمام اعمالش از روى خفرد و حكمت است، ابدا اندوهگين و محزون نمى شود، يكى است و شريك ندارد و هميشه خواهان خير مردم است.
ب ـ پيامبران در نظر يهود:
پيامبرانف (كتاب مقدس!) دست كم از خدايان آن ندارند مثلاً بعضى آنها:
1 ـ با زنان نامحرم زنا مى كنند، چنانچه به حضرت داود(ع) نسبت داده اند(17).
2 ـ با دختران خود زنا مى كنند و به حضرت لوط(ع) نسبت مى دهند(18).
3 ـ مردم را فريب مى دهند و آنها را مى كشند و زنهايشان را به همسرى در مى آورند. اين عمل را هم به حضرت داود(ع) نسبت مى دهند(19).
4 ـ با خداوند كشتى مى گيرند، چنانچه به حضرت يعقوب(ع) چنين نسبت مى دهند(20).
5 ـ كارهائى را كه خداوند نهى كرده انجام مى دهند، چنانچه به حضرت سليمان(ع) نسبت داده اند(21).
6 ـ قلبهايشان به جانب بفت متمايل مى شود، چنانچه به حضرت سليمان(ع) نسبت مى دهند(22).
7 ـ براى پرستش بفتها خانه مى سازند و اين مطلب را نيز به حضرت سليمان(ع) نسبت داده اند(23).
8 ـ خداوند مى خواهد آنها را بكشد، چنانچه به حضرت موسى(ع) نسبت مى دهند(24).
9 ـ ستمكار هستند و به كشتار كودكان و افتادگان وگاوان و گوسفندان فرمان مى دهند(25).
10 ـ با خداوند درشتى و خشونت مى كنند، چنانچه اين موارد را هم به حضرت موسى(ع) نسبت داده اند(26).
11 ـ سالهاى متمادى بين مردم لخت و پا برهنه راه مى روند، چنانچه به اشياى پيامبر نسبت داده اند(27).
12 ـ به گردن هاى خويش بند و يوغ مى گذارند و اين را هم به ارمياى پيامبر نسبت مى دهند(28).
13 ـ خداوند فرمانشان مى دهد تا نان آلوده به نجاسات انسانى بخورند.
14 ـ خداوند به آنها دستور مى دهد كه سر و صورت خود را بتراشند و اين دو مورد را هم به حزقيال نسبت داده اند(29).
15 ـ خداوند امرشان مى كند تا زن زنا زاده را به همسرى در آورند و گفته اند كه يوشع(ع) چنين كرده است(30).
16 ـ مردم را به پرستش بفت ترغيب كرده و خود بفت مى سازند، و مى گويند كه اين عمل را هم هارون(ع) انجام داده(31).
17 ـ از راه زنا متولّد شده اند، چنانچه به يفتاح پيامبر(ع) نسبت مى دهند(32).
18 ـ شراب مى نوشند و مستى مى كنند و به حضرت نوح(ع) نسبت داده اند(33).
19 ـ دروغگو هستند، چنانچه به پيامبر سالخورده حضرت نوح(ع) نسبت مى دهند(34).
20 ـ و يكى از صفات حضرت يعقوب(ع) را گفته اند كه نبوّت را به زور از خداوند گرفته است(35).
اين است صفات پيامبران و سفراى الهى در نظر عهد عتيق!
آرى يهود، اين صفات زشت را به پيامبران(عليهم السلام) نسبت داده تا ميدان گناه براى آنها باز باشد و دامن خود را از هرگونه آلودگى و معصيتى پاك بنمايند، تا اينكه اگر زنا كردند، و يا شراب نوشيدند، دروغ گفتند، عهد و پيمان شكستند كس نتواند به آنها اعتراض كرده و آنها را سرزنش كند و براى گناه و معصيت آزاد بوده و تمام نسبت هاى زشت را به فرستادگان خدا يعنى پيغمبران روا دارند كه اگر كسى متعرّض آنها شد، بگويند: مگر پيامبران خدا چنين نمى كردند؟! ما هم اين اعمال را از آنها آموخته و انجام مى دهيم!
ولى انبياء اولى العزم(عليهم السلام) از نظر عقل و منطق از همه دروغها و افسانه ها مبرّا و منزّه مى باشند، زيرا آنها معصوم بوده و هيچ عمل زشتى را انجام نمى دهند.
لازم است به چند نكته از كتاب عهد عتيق كه در واقع معرّف خوبى براى يهود است توجّه فرمائيد:
الف ـ بى عفّتى يهود:
ابرام يعنى (ابراهيم خليل(ع)) به طرف جنوب كوچ كرد و در حالى كه قحطى در آن سرزمين بود، به مصر رسيد تا در آنجا زندگى كند زيرا كه قحطى در مصر بسيار شدّت داشت و چون ابراهيم(ع) و همسرش سارا نزديك مصر رسيدند، باو فرمان داد كه در نزد اهالى مصر خود را خواهر من معرفى كن تا از اين بابت براى من پيشامد ناگوارى بوجود نيايد و در امنيت كامل بسر ببرم چرا كه تو بسيار خوش منظر و زيبا مى باشى، به مجرّد ورود ابرام به مصر امراى فرعون و اهالى مصر، آن زن را ديدند كه بسيار خوش منظر است، آنها او را در حضور فرعون ستودند، پس وى را به خانه فرعون بردند و به ابرام احسان نمودند و به او هدايائى مانند ميش، گاو، گوسفند، كنيز و شتران بخشيدند، خداوند هم فرعون و اهل خانه او را به سبب سارا (زوجه ابرام) به بلاى سخت مبتلا ساخت. فرعون ابرام را خواند گفت: اين چه عملى است كه نسبت به من روا داشتى؟ چرا مرا خبر ندادى كه او زوجه تو است؟ چرا گفتى او خواهر من است كه او را به زنا گرفتم؟ اينك زوجه خود را برداشته و برو. آن گاه فرعون فرمان داد كه ابراهيم(ع) با زوجه خود و تمام اموال و دارائى كه داشت حركت كند(36).
وقتى انسان اين قصّه را مى خواند، به خوبى درك مى كند كه چرا دولت اسرائيل (زنا) را يك عمل قانونى و شرافتمندانه مى داند؟
شايد تصوّر كنيد كه پيامبر بزرگ آنها (ابرام) براى مال و ثروت دنيا چند رأس گاو و گوسفند همسر خود را بعنوان خواهر معرفى و تقديم فرعون كرده؟!
ب ـ طمع يهود:
يهوه خداى ما، مارا در حوريب خطاب كرده و گفت: توقف شما در اين كوه بس است، پس به فرمان او كوچ كرده وتوجّه آنها را به كوهستان اموريان و جميع حوالى آن از عربه، هامون، جنوب و كناره دريا يعنى زمين كنعانيان، لبنان، تا نهر بزرگ كه نهر فرات باشد جلب كرده و اجازه ورود داد، اينك زمين را پيش روى شما گذاشتيم، وظيفه شما بر اين است كه به اين سرزمين وارد شده و اين سرزمين همان زمينى است كه خداوند براى پدران شما (ابرام، اسحاق و يعقوب) و همچنين براى فرزندان شما و نسل آينده در نظر گرفته است(37).
ج ـ بى رحمى و قساوت يهود:
آن قوم صدا زدند و كرناها را نواختند و چون مردم آواز كرنا را شنيدند و به آواز بلند فرياد زدند حصارهاى شهر فرو ريخته و هركس توان داشت به شهر اريحا در آمد، مرد و زن، پير و جوان حتّى حيوانات همه را از دم شمشير گذراندند و شهر را به آتش كشيده و طلا و نقره و همه اسباب و اثاثيه و ظروف قيمتى را به خزانه خانه خدا بردند(38).
چون به نزديكترين شهر رسيدى، اوّل نداى صلح و صفا ده و اگر از طرف مردم جواب مثبت شنيدى و دروازه ها را به روى تو و ياران تو گشودند و ماليات و جزيه پرداختند با آنها صلح و صفا برقرار كن ولى اگر با تو صلح و صفا برقرار نكرده و از دستورات تو سرپيچى كردند آن شهر را به فرمان خدايت (يهوه) محاصره كرده، زنان و مردان، اطفال را بكش و دارائى آنها را به تاراج ببر، يهوه خدايت اجازه مى دهد كه به تمام شهرهائى كه از تو دورند و از اين امتها نباشند چنين رفتار نمائى. و باز به دستور يهوه خدايت هرآنچه را كه به مالكيّت تو در آمده و از آن تو است و تا مى توانى هيچ ذى نفس را زنده مگذار، بلكه ايشان را يعنى حتيان، اموريان، كنعانيان، فرزيان، حويان، و يئوسيان را چنانكه يهوه خدايت ترا امر فرموده است هلاك ساز(39). چنان استوار و محكم باش كه مردم هر شهرى با تو جنگ كنند. كارى كن كه شهر و مردمش منهدم شود(40).
و خداوند ايشان را پيش اسرائيل منهزم ساخت و ايشان را در جبعون بسيار كشت و عده اى را دنبال نمود كه فرار كردند و تا عزيقه و مقيده برفت و آنها را كشت.
آن روز يوشع مقيده را محاصره نمود و بنا به فرمان خدايش وارد بر آن شد و همه مردم شهر و بناها را منهدم ساخت و كسى را از آنها باقى نگذاشت، بطورى كه با اريحا رفتار نمود مقيده نيز چنين كرد، يوشع و تمامى اسرائيل از مقيده به لبنه رفتند و با مردم لبنه جنگ كردند و خداوند آن را نيز با ملكش بدست اسرائيل تسليم نمود، پس آن و همه كسانى را كه در آن بودند قتل عام نمود و كسى را باقى نگذاشت و بطورى كه با ملك اريحا رفتار نموده با ملك لبنه نيز رفتار كرد و يوشع با تمامى اسرائيل از لبنه به لاخيش گذشت و در مقابلش اردو زد و با اهالى آن جنگ كرد و خداوند لاخيش را بدست اسرائيل تسليم نمود كه آن را در روز دوّم تسخير نمود و آن همه كسانى كه در آن بودند، به دم شمشير كشت، چنان كه به لبنه كرده بود آنگاه هورام ملك جاذر براى اعانت لاخيش آمد و يوشع، او و قومش را شكست داد، به حدّى كه كسى را براى او باقى نگذاشت و يوشع با تمامى اسرائيل از لاخيش به عجلون گذشتند و در مقابلش اردو زدند با آن جنگ كردند و در همان روز آن را گرفته و همه را از دم شمشير گذراندند و همه كسانى را كه در آن بودند در آن روز هلاك كردند، چنان كه به لاخيش كرده بود و يوشع با تمامى اسرائيل از عجلون به حبرون برآمده با آن جنگ كردند و آن را با ملكش و همه شهرهايش و همه كسانى كه در آن بودند بدم شمشير زدند و موافق هر آنچه به عجلون كرده بود كسى را باقى نگذاشت، بلكه آن را با همه كسانى كه در آن بودند هلاك ساخت و يوشع با تمامى اسرائيل به دبير برگشت و با آن جنگ كرد و آنرا با ملكش و همه شهرهايش گرفت و ايشان را به دم شمشير زدند و همه كسانى را كه در آن بودند هلاك ساختند و او كسى را باقى نگذاشت و بطورى كه به حبرون رفتار نموده بود به دبير و ملكش نيز رفتار كرد چنانچه به لبنه و ملكش نيز رفتار نموده بود پس يوشع تمامى آن زمين، يعنى كوهستان و جنوب و هامون واديهاى و جميع ملوك آنها را زده كسى را باقى نگذاشت و هر ذى نفسى را هلاك كرده چنانچه يهوه خداى اسرائيل امر فرموده بود(41).
پي نوشت:
1 ـ سوره بقره، آيه79.
2 ـ سفر پيدايش، اصحاح اوّل آيه36.
3 ـ سفر دانيال، اصحاح هفتم.
4 ـ سفر خروج، اصحاح بيست و چهارم.
5 ـ سفر پيدايش، اصحاح سوم.
6 ـ سفر خروج، اصحاح19 و مزمور132 آيه13.
7 ـ سفر خروج، اصحاح دوازدهم، آيه12.
8 ـ سفر پيدايش، اصحاح سوم.
9 ـ سموئيل اول، اصحاح دوم، آيه30.
10 ـ سموئيل اول، اصحاح15 آيه10.
11 ـ سفر پيدايش، باب ششم.
12 ـ سفر پيدايش، باب34.
13 ـ سفر پيدايش، اصحاح هيجدهم، آيه اوّل و اصحاح19 ايه اول.
14 ـ سفر پيدايش، اصحاح سوم، آيه30.
15 ـ سفر پيدايش، باب11 آيه11.
16 ـ سفر پيدايش، اصحاح ششم، آيه6.
17 ـ سموئيل دوم، اصحاح11 آيات متفرقه.
18 ـ سفر پيدايش، اصحاح 29.
19 ـ سموئيل دوم، اصحاح11.
20 ـ سفر پيدايش، اصحاح29.
21 ـ اوّل پادشاهان، اصحاح11.
22 ـ اوّل پادشاهان، اصحاح11 آيه1.
23 ـ اوّل پادشاهان، باب11.
24 ـ سفر خروج، اصحاح چهارم، آيات متفرقه.
25 ـ اعداد اصحاح31 ، آيات متفرقه.
26 ـ سفر خروج اصحاح32 ، آيه31.
27 ـ سفر اشيا، باب،20 آيه 2، (اشيا نام يكى از پيامبران بنى اسرائيل است)..
28 ـ سفر ارميا، باب27 ، آيه1.
29 ـ سفر حزقيال، اصحاح 4 و 5 ، آيات12 و1.
30 ـ سفر يوشع، اصحاح اول.
31 ـ سفر خروج، باب32.
32 ـ سفر داوران، باب11 ، آيه1.
33 ـ سفر پيدايش، اصحاح9.
34 ـ اوّل پادشاهان، اصحاح13 آيه11.
35 ـ سفر پيدايش، اصحاح32.
36 ـ سفر پيدايش، آيه9.
37 ـ سفر تثنيه، باب اوّل، آيه6.
38 ـ صحيفه يوشع، باب ششم، آيه20.
39 ـ سفر تثنيه، اصحاح بيستم، آيه1 0.
40 ـ همان مدرك، آيه20.
41 ـ صحيفه يوشع، باب دهم، آيه10.
يهود ستيزى واقعيتى انكار ناپذير است،در عين اينكه تاكنون هيچ مستمسكى بهتر از آن براى صهيونيسم يافت نشده است.يهود ستيزى واقعيت دارد ولى بدون دليل نيست و دلايل آن به باورهاى يهوديت و به رفتار آنان باز مىگردد و اگر كسان ديگرى غير از يهوديان نيز داراى اين باورها بودند و يا رفتارى همگون با يهوديان داشتند،دشمنى و يا ستيز ديگران را به خود جلب مىكردند.علت ديگر بر تداوم يهود ستيزى،خواست صهيونيستها است.آنان براى عملى كردن ايده جنبش ملى خود نياز به مظلوم نمايى دارند تا از اين طريق حضور نامشروع خود را در فلسطين مشروع جلوه داده،جهانيان را بفريبند و چه دستاويزى بهتر از آن كه ديگران را متهم به دشمنى ذاتى با يهود كنند؟به همين دليل افسانه قتل عام يهود يا واقعه هولوكاست بايد به عنوان يكى از مظاهر مظلوميت يهوديان همواره در قالبها و زمانهاى مختلف به رخ جهانيان كشيده شود.
واژه شناسى
واژه فارسى يهودستيزى يا يهود آزارى به جاى واژه انگليسىAntisemitismبكار گرفته شده است كه البته برگردان صحيحى نيست.چرا كه اين واژه انگليسى به معنى،ضديت با نژاد سامى يا سامى ستيزى است.و نژاد سامى نيز به نوادگان فرزند بزرگ حضرت نوح عليه السلام بر مىگردد،كه شامل اعراب،يهوديان و غيره مىشود.
شايد اگر واژه قديمى يهودى منفور براى بيان اين مفهوم مصطلح مىگشت، ديگر نيازى به ديگر نياز به شرح وجه تسميه واژه آنتى سميتيسم نبود و كار محققين را نيز در به كار گيرى ترجمه صحيح آن آسان مىنمود چرا كه در اين خصوص ديگر مخير به استفاده از معناى تحت اللفظى سامى ستيزى به جاى آنتى سميتيسم و معناى مصطلح آن،يهود ستيزى يا يهود آزارى نمىشدند. واژه آنتى سميتيسم اولين بار در سال 1879 توسط فردى به نام ويلهلم مار ابداع گرديد.
منابع مختلف توصيفهاى متفاوتى از وى به دست دادهاند.بعضى از«وى به عنوان يك آشوبگر آلمانى ياد كردهاند كه مبارزات يهود ستيزانه را در مركز اروپا سازماندهى كرده است» ،عده ديگر «وى را يك محقق آنتى سميتيسم دانسته» و«عدهاى از وى به عنوان يك تئوريسين نژادى ياد كردهاند». عدهاى نيز او را يك روزنامه نگار آلمانى اهل هامبورگ مىدانند كه اين واژه را براى اولين بار در كتاب خود تحت عنوان«پيروزى يهوديت بر ژرمن گرايى»آورده است. پيش از آنكه به بررسى تعاريف هر يك از منابع،حول محور واژه يهود ستيزى بپردازيم.بايد به اين نكته توجه كنيم كه اساسا دليل به كارگيرى چنين واژهاى كه اطلاق جزء به كل است،چه مىباشد.
بسيارى از محققين بر آنند كه ريشه واژه قرن نوزدهمى آنتى سميتيسم را بايد در نظريه آلمانى ملت،جستجو كرد.نظريه پردازان اصلى در اين نظريه چمبرلين،گوبينو و واگنر مىباشند.
اين عده به ويژه گوبينو معتقدند كه تنها نژاد خالص ژرمنها هستند. از سوى ديگر«واژه آنتى سميتيسم داراى ريشههاى زبانشناسى است.اغلب زبانهاى اروپايى همچون انگليسى،آلمانى،روسى،فرانسه،يونانى،اعضاء خانواده زبانى هستند كه هندو- اروپايى ناميده مىشود.در گذشته كلمه آريايى براى توضيح زبان هندو-اروپايى بكار برده مىشد.متخصصين معتقدند كه اين زبانها،همگى از يك زبان مشتق گرديده است كه هزاران سال پيش،تكلم مىشد.يكى ديگر از زبانهاى اصلى اين خانواده كه به محور هندو-اروپايى مرتبط نيست،زبان سامى است.شامل عبرى و عربى.در قرن نوزدهم بعضى از نويسندگان سياسى به اين مبحث پرداختند كه مردمى كه در دوران جديد به زبان هندو-اروپايى صحبت مىكنند،متعلق به نژاد آريايى هستند و يهوديان امروزى كه ريشه عبرى زبانشان هندو-اروپايى نيست،از نژاد جداگانهاى به نام سامى،هستند.نويسندگان آنتى سميت،عمدتا معتقدند مردمى كه به زبان هندو-اروپايى تكلم مىكنند،از اعضاء يك نژاد برتر هستند». و اينگونه ضديت با نژاد سامى در قالب واژه آنتى سميتيسم،شكل گرفت.
اما محققين تعابير متفاوتى از اين واژه به دست دادهاند.عدهاى آنتى سميتيسم را بدخواهى يا بدرفتارى نسبت به يهوديان در دياسپورا دانستهاند .يا«احساس غير دوستانه آريايى نژادان نسبت به كليميان در عرصه اجتماع و دنياى تجارت» ،به عنوان مفهوم آنتى سميتيسم بر شمرده شده است.
فرهنگ لغت خاورميانه،آنتى سميتيسم را تبعيض يا تعصب عليه يهوديان با پيشداورى معنى كرده است.«Prejudice»يعنى«احساس شديد خوب يا تنفر عليه چيزى يا كسى كه بدون دليل و علم باشد.» برخى يهود ستيزى را نام يك بيمارى مىدانند كه گريبانگير بسيارى از اقوام غير يهودى مىشود.صهيونيستها و يهوديان حامى اين طرز تفكر،هيچگاه عامل اين بيمارى را مورد توجه قرار نمىدهند بلكه به شرح بيمارى و پيامدهاى آن پرداختهاند.هرتصل ،بنيانگذار صهيونيسم مىگويد: مللى كه يهوديان در ميانشان زندگى مىكنند،بدون استثناء،يا آشكارا ضد يهودند،يا در نهان.
حييم وايزمن دومين رهبر صهيونيستها نيز معتقد است:«ضديت با يهود ميكروبى است كه هر غير يهودى هر جا باشد و هر چند منكر آن باشد،بدان آلوده است.» به نظر لئو پينسكر : ضديت با يهود و ترس از يهود يك بيمارى دماغى علاج ناپذير است كه به همين صورت موروثى گشته و در مقام يك بيمارى طى هزاران سال به نسلهاى متعدد به ارث رسيده و درمان ناپذير گرديده است. يك چنين تفكرى در معناى لغوى واژه آنتى سميتيسم و در بيان صهيونيستها،يك دشمنى بىدليل را القاء مىكند كه طى قرون متمادى در يك مسير مشخص و با هدفى معين طرح ريزى شده است.هرتصل در همين معنا مىگويد: ما ملتى هستيم كه در هر كجا،صادقانه كوشش كرديم خود را در بين جامعه حل كنيم و جزو آن جامعه بشويم و همرنگ جامعهايكه دور و بر ما بود شده همانند آن زندگى و سلوك كنيم و فقط ايمان و عقيده پدرانمان را نگاهداريم و آن را حفظ كنيم به ما اجازه ندادند اين عمل را انجام دهيم/...همه/بىنتيجه و بلا اثر ماند./.../در كشورى كه در آن زندگى مىكرديم ما را اجنبى و خارجى پنداشتند حتى كسانيكه كمتر از ما سابقه سكونت و اقامت داشتند،ما را غريبه و ناآشنا خواندند.تحت شكنجه و آزارمان قرار دادند.در تمام دنيا وضع بهمين حال باقى است. هيچ يك از رهبران يهودى هيچگاه به اين سؤال جواب ندادهاند كه ديگران به چه دليل با دين و آئين آنها مخالف هستند؟در واقع صهيونيستها اقدام به ريشهيابى اين وضع نكردهاند و يا نخواستهاند كه ريشه اين برخوردها معلوم شود و به همين دليل تنها به ذكر بيمارى پرداختهاند و نه عامل بيمارى.در حاليكه مىبايست«ميكروب بيمارى يهود ستيزى»در طى قرون بازشناسى شود تا ديگران هم به اين نكته اساسى رهنمون شوند كه چه دليلى دارد كه غير يهوديان حتى حاضر به تحمل دين يهودى نيز نباشند،چه رسد به يهودى به عنوان يك قوميت و نژاد و بدون دليل باعث آزار آنان شوند.
پرداختن يكطرفه به يهود ستيزى،فارغ از توجه به ريشههاى آن در بسيارى از موارد گريبانگير برخى از نظريه پردازان غير يهودى نيز شده است.تاسيت از جمله اين افراد است كه «هوادار ضد ساميگرى بود و از گوشه و كنار آنچه را كه مىتوانست از كلمات برخورنده و تحقير آميز عليه آنها جمع آورى مىكرد.وى آنها را با عبارتهايى مانند:اعقاب اسرائيل جذامى، پرستندگان سرخر،قوم نفرت انگيز و امثال اينها،و با بيان موجز و فشردهاى كه از ويژگيهاى اوست يكى از كوتاهترين جملههاى ضد سامى را از خود باقى گذاشت: هر چه در نزد ما مقدس است،نزد آنها كفر آميز و زشت است و هر چه نزد آنها محترم و مجاز است،نزد ما تنفرانگيز و نارواست. وى در كتاب خود«در جايى كه سخن از تبعيد 4000 برده آزاد شده (متهم به داشتن افكار خرافى مصرى و يهودى) به جزيره سارانى در ميان است مىگويد:اگر آب و هواى ناسالم آن سرزمين موجب مرگ آنها شود،فقدان ناچيزى است.» چنين برخوردى،نتايجى را در برداشته كه بسيارى از غير يهوديان نيز اسير آن شدهاند و ناخود آگاه كلمه جهود و يهودى،در ذهنشان همسان با كلماتى ناخوشايند با بار منفى است.و در ميان بزرگان تاريخ هم،كم نبودهاند كسانى كه با اين انگيزه خو كرده و متاثر از آن بودهاند؛افرادى نظير ناپلئون كه در خصوص آنان مىگويد: اين يهودىها مثل آفات موذى كشاورزى و كرمهاى صد پاى درختى هستند كه بالاخره فرانسه مرا خواهند بلعيد. بايد صرف نظر از احساسات درست يا نادرست نسبت به يهود و يهوديت،علت يهود ستيزى كه عمدتا توسط خود يهوديان در محاق تاريكى و غفلت نگه داشته شده است،بررسى و شناسايى شود.
ريشههاى يهود ستيزى
بسيارى از پژوهشگران يهودى و غير يهودى از قبيل برنارد لازار ،آبا ابان ،هانا آرنت ،روژه گارودى ،فرانسوا دوفونتت ،ژول ايساك ،بلومن كرانتس ،ايكور پولياكف ،لووسكى، ويل دورانت ،حميد عنايت و...به بازشناسى ريشهاى يهود ستيزى توجه داشتهاند.
آبا ابان سياستمدار و نظريه پرداز معروف اسرائيلى در كتاب خود تحت عنوان«قوم من تاريخ بنى اسرائيل»بخشى را به يهود ستيزى اختصاص داده است.وى در آن مجموعه بر آن است كه دو دليل را به عنوان ريشههاى يهودستيزى معرفى نمايد.دليل و يا عامل اول،موضوعى تحت عنوان«خون براى فطير مقدس»است.و دومين دليل مقاوله نامهها يا همان پروتكلهاىدانشوران صهيون است. برنارد لازار در كتاب معروف و مفصل خود تحت عنوان«يهود ستيزى،تاريخ و دلايل آن» كه بعد از جريانات مربوط به قضيه دريفوس در اواخر قرن نوزدهم به نگارش در آمد،معتقد است كه سه نوع يهود ستيزى وجود دارد:يهود ستيزى مسيحى،يهود ستيزى اقتصادى،يهود ستيزى نژادى.و طبق همين الگو،دشمنى غير يهوديان با يهوديان را به دشمنى مذهبى،دشمنى اجتماعى،دشمنى نژادى،دشمنى ملى،دشمنى فكرى و اخلاقى تقسيم بندى مىكند و كتاب خود را بر همين اساس با يك سير تاريخى از دوره باستان تا انقلاب فرانسه به نگارش در آورده و دشمنىهاى مذكور را در اين سير تاريخى مورد توجه و بررسى و ريشهيابى قرار مىدهد. فرانسوا دوفونتت،دلايل يهود ستيزى را با خاستگاهى اروپايى در چهار سرفصل عمده بيان مىكند:اول مصلوب كردن حضرت عيسى عليه السلام با خيانت يهوديان.دوم منع زناشويى زن مسيحى با مرد يهودى و بالعكس و آن هم به دليل بيم از پيدايش تمايلات روحانى عليه مسيحيت.سوم انجام مراسم دينى همچون رسم نواختن بر گوش يك يهودى در روز عيد قيام مسيح در شهر تولوز.چهارم افتراى قتل طى مراسم دينى مرحوم دكتر عنايت نيز در كتاب«اسلام و سوسياليسم در مصر و سه گفتار ديگر»،گفتارى را به يهود آزارى در 22 صفحه اختصاص داده است.او ريشههاى يهود آزارى را ابتدا اتهام به يهوديان در مورد مصلوب كردن حضرت عيسى و سپس سرمايهپرستى آنها با در دست داشتن حربه ربا مىداند. دلايل يهود ستيزى از ديد ويل دورانت در كتاب تاريخ تمدن از جامعيت بيشترى برخوردار است.وى هفت دليل براى يهود ستيزى بر مىشمارد: 1-دلايل و عقايد دينى (عقايد دينى يهوديان و غير يهوديان) ؛ 2-دلايل نژادى؛ 3-آئين قربانى مقدس و يا همان خون براى فطير مقدس؛ 4-رقابتهاى اقتصادى و رباخوارى يهوديان؛ 5-ملى گرايى مسيحيان و مقاومت يهوديان؛ 6-مرگ سياه يا طاعون و نقش يهود در شيوع آن؛ 7-انكيزيسيون يا تفتيش عقايد (عمدتا در اسپانيا) . حال با استفاده از نقطه نظرات مورخين و نظريه پردازان مذكور،دلايل و ريشههاى يهود ستيزى را مىتوان به سه دسته تقسيم كرد.
1-دلايل اعتقادى 2- دلايل رفتارى يهوديان 3- دلايل سياسى
دلايل اعتقادى
الف:مسيحيت و يهوديت
يهوديان با تفاخر به سابقه توحيد و يكتاپرستى خود و بنا بر نظر كاپلان،خاخام معروف يهودى«تنها به علت مخالفتى كه با شرك يونانيان از خود نشان دادند خويشتن را به گونهاى از دنياى متمدن روزگار خويش خارج كردند» بدين معنى كه با ابراز عقايد خود و تاكيد بر آن، مخالفت اقوام و ملل ديگر را عليه خود برانگيختند.
آبا ابان در اين مورد معتقد است: يهودىها طى تاريخ طولانى خود بكرات طعم تلخ تعدى و بىمهرى ملل دنيا را چشيده بودند.براى چه؟براى اينكه از ديانت اجدادى خويش دست بر نمىداشتند.
ديده شده بود اغلب آنها تا پاى مرگ از ايمان خود چشم پوشى نكرده و مرگ را در مقابل حفظ ايمان خود بجان خريده بودند. و از همين روست كه هانا آرنت،ريشهيابى در يهوديت ستيزى و نه يهود ستيزى را در اعتقادات موحدانه يهود در مقابل مشركين،در تمام اعصار مىداند و اين گونه نتيجه مىگيرد كه چون اقوام معارض با دين يهود توانايى مقابله و يا همسويى با آن را نداشتند با پيروان يهوديت نيز به مخالفت پرداختند و يهود ستيزى نيز بوجود آمد. دايرة المعارف بريتانيكا نيز در تكميل اين مفهوم مىنويسد: از گذشتههاى دور اختلافات مذهبى اولين اصل يهود ستيزى بوده است.در دوران رواج فرهنگ يونانى-يهودى،به طور مثال تفكيك اجتماعى يهوديان و امتناع آنان از پذيرش پرستش خدايان از سوى مردمان به خصوص در قرون قبل از ميلاد،سبب بيزارى در ميان بىدينان شد. در جاى ديگر فرويد نيز به ريشه يابى يهود ستيزى با تأكيد و توجه به تفكرات موحدانه يهود تاكيد مىورزد. با مرور اين اظهار نظرها،به ويژه از سوى معتقدين،اين تصور ايجاد مىشود كه اين رويه يهوديت بسيار هم ممدوح و پسنديده است چرا كه تكيه بر اعتقادات متضمن بقاى واقعى يك فرهنگ و يا تمدن است.
اما زمانى كه حضرت مسيح عليه السلام از سوى خداوند به رسالت مبعوث شدند و عليرغم اينكه يهوديان به تكامل تدريجى اديان و حتى وعده ظهور دينى كاملتر وقوف داشتند،ولى همان موضعى را اتخاذ كردند كه در مقابل مشركين.«از ديدگاه يهوديان اصيل،آيين مسيحيان همچون مرتدان و دين مسيح به منزله آيينى بود كه از تحريف يهوديت به وجود آمده باشد.» و به همين دليل نه تنها از رسالت حضرت عيسى عليه السلام استقبال نكردند بلكه تا جايى كه مىتوانستند،با توطئههاى متعدد،اين دين جديد را براى اضمحلال قطعى مشايعت كردند.
جان ناس در كتاب معروف خود به نام«تاريخ جامع اديان»نيز رابطه يهود و مسيحيت را از همان ابتدا خصمانه معرفى مىكند و به همين دليل تمام كوششهاى به كار گرفته شده جهت تقريب آنان را بدون نتيجه مثبت ارزيابى مىنمايد. يقينا اين روابط خصمانه حاصل تنفرى بود كه طى قرون متمادى ميان اين دو وجود داشته است.بنابر نقل دورانت: بىشك علت نافذ و دايمى اين تنفر تضاد شديدى بود كه در ميان عقايد دينى آنها وجود داشت.يهوديت براى اصول عقايد مسيحيت مدعى و محكى جاودانى بود. در واقع يهوديان با نفى تعاليم حضرت مسيح عليه السلام كه بر پايه محبت و گذشت در ميان تمام انسانهاى جهان بود،اين تنفر ابدى را در ميان پيروان دو نحله اعتقادى غرس كردند.و به همين دليل هم«حضرت مسيح نيز آنها و كاهنانشان را در هيكل سليمان و قدس سرزنش كرد و آنها را با صفاتى ننگآور مانند:فرزندان كشندگان پيامبران و مارهاى فرزندان افعى،توصيف نمود.» به اين علت،به اعتقاد مسحييان ضديت يهوديان با حضرت مسيح عليه السلام نهايتا منجر به تصليب حضرت عيسى عليه السلام گشت و داغ ننگ خيانتى از اين رهگذر را تا ابد بر پيشانى يهوديان گذاشت.
مرحوم حميد عنايت نيز مهمترين عامل تخاصم ميان يهوديان و مسيحيان را موضوع تصليب حضرت عيسى عليه السلام مىداند و بنابر اعتقاد مسيحيان بيان مىدارد كه: يهوديان در آزار عيسى[عليه السلام]با روميان همداستان شدند و تصميم به دستگيرى و تكفير عيسى[عليه السلام]نيز از جانب سنهدرين 5 يعنى شوراى ريش سفيدان اسرائيل گرفته شد و از روى همين تصميم بود كه پونطيوس پيلاطوس حاكم رومى فلسطين به كشتن عيسى[عليه السلام]فرمان داد در بعضى منابع از شور و اشتياق فراوان يهوديان در تحريك پونطيوس پيلاطوس براى تصليب حضرت عيسى عليه السلام سخن به ميان آمده است. جالب اينجاست كه اسرائيل شاهاك يهودى با استناد به تلمود بر محكوم شدن مسيح در يك دادگاه خاخامى حقيقى به جرم بت پرستى و تحريك يهوديان به بت پرستى و ناسزاگويى،صحه گذارده و نهايتا مصلوب شدن ايشان را تاييد مىكند.در واقع همگى منابع يهودى كلاسيك كه از اعدام او خبر مىدهند،مسئوليت آن را با غرور به عهده مىگيرند و از آن شادمانى مىكنند. اقدام يهوديان در فراهم نمودن زمينههاى تكفير حضرت مسيح عليه السلام به اينجا ختم نشد و به خيانت آنها در ارائه اطلاعات از محل اختفاى ايشان منجر شد.اين وظيفه،را فردى يهودى به نام يهودا اسخريوطى (جوداس اسكاريوت) برعهده گرفت.طبق روايات اناجيل وى«يكى از 12 حوارى (شاگرد) عيسى مسيح[عليه السلام بود كه...]به شوراى سنهدرين گزارش داد و نگهبانان معبد سليمان كه نيروى انتظامى و بازوى اجرايى سنهدرين بودند،عيسى عليه السلام را دستگير كرده و به محل اجلاس كاهنان و حاخامهاى يهودى بردند.» و اين در حالى بود كه حضرت مسيح از قبل نسبت به اين خيانت اطلاع داشته و در هنگام آخرين شام،يهودا اسخريوطى را آشكارا متهم ساخت. شخصيت يهودا اسخريوطى با شخصيت نمونهوار«يهودى»در فرهنگ اروپايى انطباق دارد؛او مسئول امور مالى مسيحيان است،به سرقت وجوه بيت المال دست مىزند و در ازاى 30 سكه نقره عيسى[عليه السلام]را به روحانيون يهودى مىفروشد.[...]در متون پايهاى مسيحيت،يهودا اسخر يوطى،شخصيتى پليد شناخته مىشود و نمادى از يهوديت و نام او مترادف با يهودى (جودائيوس) است.در اساطير دينى مسيحى،تثليث شيطان-يهودى-يهودا اسخر يوطى،نماد شر به شمار مىرود.
چنانكه خواهيم ديد تا سده نوزدهم ميلادى و حتى در آثار ماركس يهودى تبار نيز واژه يهودى چنين معنايى دارد.به همين دليل،يهوديان از زمان استقرار جدى در سرزمينهاى درون قاره اروپا خود را اسرائيلى يا عبرانى[و در ايران،كليمى و نه يهودى]مىخواندند. جبهه گيرى يهوديت و مسيحيت عليه يكديگر را مىتوان با مرور بر متون دينى آنان به دقت دريافت.آنها براى مصون ماندن از ضربه طرف مقابل همواره يكديگر را متهم و چهره يكديگر را مخدوش كردهاند.كه البته بسيارى بر اين عقيدهاند كه تلمود در اين مسير گوى سبقت را از كتب مسيحى ربوده است.ويل دورانت در همين مورد خاطرنشان مىسازد: هر گونه تنظيم و تدوين قوانين يهود،مبتنى بر كتاب دينى تلمود بود[...]در قسمتى از تلمود،كه بيشتر جنبه ادبى و روايتى داشت و به نام هگادا خوانده شده است، جملاتى يافت مىشدند كه برخى از عقايد مسيحيان را مورد تمسخر قرار مىدادند. اسرائيل شاهاك نيز در كتاب خود بخشى را به تلمود و فرامين آن اختصاص مىدهد.وى مىنويسد:«چاپ نخست مقررات كامل قانون تلموذى-ميشنه تورا از ابن ميمون-بدون كوچكترين حذف،در رم در 1480 در دوره سيكست چهارم،پاپى كه از نظر سياسى بسيار فعال، اما دائما در مضيقه پولى بود،منتشر گرديد،اين اثر پر از توهين آميزترين احكام در قبال همگى بيگانگان بود،و نيز حملات خشن بسيار روشن عليه مسيحيت و شخص عيسى مسيح[عليه السلام].» و حتى در بعضى از فرازهاى آن«علاوه بر يك رشته اتهامات جنسى ركيك عليه عيسى مسيح[عليه السلام]،مىگويد كه كيفر او در دوزخ اينست كه در حمامى از مدفوع جوشان افكنده شود.» در جاى ديگر«به يهوديان فرمان مىدهد كه هر نسخه از عهد جديد را كه به دست آنان مىافتد، بسوزانند و در صورت امكان به طور علنى.»
شاهاك مدعى تداوم اين حكم تا حال حاضر است و ذكر مىكند: در روز 23 مارس 1980 صدها نسخه از عهد جديد علنا و طى مراسمى در اورشليم و تحت نظارت عاليه«يادلعاخيم»سوزانده شد؛اين سازمان مذهبى از كمك مالى وزير مذاهب اسرائيل بهرهمند مىگردد. برنارد لويس پژوهشگر معاصر فرانسوى يهودى در كتاب«سامىها و ضد سامىها» مىنويسد كه آيزنمنجر پژوهشگر زبانهاى شرقى در آلمان نيز پس از مطالعه تلمود،در كتاب دو جلدى خود در همين راستا معتقد است كه زير بناى دشمنى با مسيحيت را مىتوان در همين كتاب يافت. در مقابل تلمود،كتاب مذهبى مسيحيان نيز جايگاهى نه چندان زيربنايى در خلق تفكر ضد يهودى از دير باز تاكنون داشته است و در اين ميان عهد جديد از كتاب مقدس حائز اهميت بيشترى است.
[اين كتاب]تأثيرى فراوان در ايجاد نفرت از يهوديان در ديگر ملل بر جاى گذاشت چون كتاب مقدس،يكى از پرتيراژترين و موثرترين كتابها در جهان محسوب مىشود.در اين كتاب مطالب فراوانى درباره مسئوليت يهوديان در به دار آويختن حضرت مسيح[عليه السلام]و نيز درباره گناهان و خطاها و دورى آنها از تعاليم استوار دينى و عدم توجهشان به پروردگار و احكام و قوانين او آمده است. پاپهاى مسيحى نيز با استناد به همين موارد با صدور احكام و خطابههاى آتشين مواضع ضد يهودى را در جوامع مسيحى،شديدا تقويت مىكردند.از جمله: اينوسنت سوم (1216-1161) بود كه مدت 18 سال[...]مقام پاپى داشت[...]وى در سال 1215 چهارمين شوراى لاترانرا تحت استيلاى خويش تشكيل داد و قطعنامههايى به تصويب رساند كه طى يكى از آنها گفته مىشد:يهوديان بايد به مرتبه پست بردگان تنزل داده شوند.زيرا به مسيح ايمان نياوردهاند.نسبت به ميزبانان خود بىحرمتند و كودكان مسيحى را در مراسم دينى خود مىكشند و از خون ايشان فطير مىسازند.
در زمان كنستانتين در قرن چهارم اولين سياست ضد يهودى در مقام حكومتى وضع گرديد. و فعاليتهاى ضد يهودى گسترش وسيعترى يافت و نهايتا منجر به تهاجم به خانه يهوديان شد.و هزاران نسخه تلمود به دست مردم افتاد و در رم،بولونيا،راوانا،فرارا،پادوا،و نيز مانتوا،شعلههاى آتش از كتابهاى يهوديان به هوا برخاست. در واقع جايى كه مسيحيت بخشى از هويت ملى تاريخى مردمى مىشد،يهود ستيزى زمينه رشد داشت.همچون جنوب آمريكا با حضور جنبشهاى دست راستى مثل جان پيرچ و كوكلوس كلانها و يا در بعضى از كشورهاى كاتوليك نشين اروپاى معاصر همچون«فرانسه كه مىتوان نمونهاى از آنرا در بيان ناكه نماينده مجلس فرانسه در سال 1895 دريافت،كه مىگويد: اگر ضد سامى بودن تنها عبارت از اين باشد كه عقايد اصولى و پندارهاى حاكم بر دين يهود مورد بحث و انكار قرار گيرد،من با كمال صراحت اعلام مىكنم كه خود من يك ضد سامى هستم. يهوديت با اين تصوير با سابقه از دشمنى صريح با دنياى مسيحى كه حداقل از حيث نفوس برتر از آن است،امكان حضور قوى نخواهد داشت فلذا رهبران و علماى متجدد يهودى،به همراه بعضى از سياستمداران كه اهداف خاصى از يهوديت منحرف از شريعت حضرت موسى عليه السلام را پى جويى مىكردند،به تكاپوى جديدى دست يازيدند تا از آن طريق جونازيباى موجود را به نفع خود تغيير داده و اتهامات مطرح را موهوم و يا با قصد و غرض تلقى و تبليغ نمايند.
مهمترين اتهام،تبانى و دست داشتن يهود در مصلوب نمودن حضرت عيسى عليه السلام بود كه در بسيارى از موارد به عنوان ريشه اصلى ضديت با يهوديان ارزيابى مىشد.و يهوديان به دو طريق در مقام توجيه و تحريف اصل اتهام بر آمدند.
نخست با طرح مباحث تاريخى و اثبات عدم دست داشتن يهوديان در تصليب حضرت مسيح عليه السلام،اقدامات همه جانبهاى را انجام دادند،در حالى كه نه ادله قوى داشتند و نه قادر به امحاء اسناد موجود در تلمود بودند.شيرين دخت دقيقيان با اشاره به كتاب«يهودا،خائن يا دوست عيسى»اثر پروفسور كلاسن،«چكيده نظريههاى»كلاسن را اين گونه بازگو مىكند:
در مورد يهودا اسكاريوتى (با تلفظ عربى اسخريوتى) تاريخ جعلى درست شده است زيرا نام اين حوارى عيسى از قضا نام كلى يهوديان را به ياد مىآورد و با تخريب اين شخصيت از سوى روميان،دشمنى يهود و مسيحيت اسطورهاى شده است.كلاسن بحث واژه شناسانه را كليد راهيابى به حقيقت رويدادها در انجيل قرار مىدهد.واژه يونانى PARADIDOMI به معناى تسليم كردن كليد شهر مغلوب است و تنها امروز خيانت معنا مىشود.كلاسن بر آن است كه هيچ نمونهاى در متون يونانى كلاسيك و نيز يونانى به قلم يوسفوس و معاصر انجيلها وجود ندارد كه در آن اين واژه معناى خيانت بدهد.چهل و چهار بار اين واژه در مورد يهودا تكرار شده است.در كتاب مقدسى كه به دستور شاه جيمز ترجمه شد،اين واژه همه جا غير از چهار بار معادل BETRAYيا خيانت برگردان شده است.به گمان كلاسن اين برگردان نادرست،اين نظر را كه يهودا خائن بود،تقويت كرده است. البته استدلالهاى ديگرى نيز براى تطهير چهره يهود از اين اتهام بافته شده كه از حوصله اين مقال خارج است.
روش ديگر كه به همين منظور به كار گرفته شد،بحث و محاجه با علماى مسيحى و فشار بر آنها بود تا آنها با استفاده از موقعيت خود،يهوديان را از اين اتهام مبرا جلوه داده حكم تبرئه آنها را صادر كنند و بالاخره هم به اين موفقيت نائل آمدند به طورى كه: در 1962 پاپ جان بيست و سوم پس از مناظره با پروفسور آبراهام هشل اعلام كرد كه چون به صليب كشيدن عيسى براى تكميل نقشه خدا براى نجات بشر لازم بوده است،همه كسانى كه از ديدگاه انجيلها در اين كار مسئولند،هيچ جنايتى نكردهاند و خودشان،هم ميهنان و هم مذهبانشان همگى وسيله مشيت الهى بودهاند. در سال 1996 در عين ناباورى و عليرغم دست داشتن يهوديان در آن تبانى به اصطلاح مشيت گونه،پاپ اعلام كرد:«يهوديان مسئول قتل حضرت عيسى[عليه السلام]نبودهاند.
مرحوم حميد عنايت،جريان تبرئه و يا كمر نگ كردن نقش يهود در تصليب حضرت عيسى عليه السلام را به گونهاى ديگر بيان مىكند: اروپائيانى كه از تبهكارىهاى هيتلر به شرم آمدند و به فكر چاره جوئى براى پيشگيرى از نظائر آن افتادند،يكى از راههاى پايان دادن به مسلك دشمنى با يهود را تبرئه يهوديان از گناه همدستى در خدا كشىDEICIDEدانستند.در نتيجه چنين چاره جوئيهايى بود كه در دومين شوراى واتيكان كه در نوامبر سال 1964 براى اصلاح روش و بينش كليساى كاتوليك و تعيين خطمشى آن در جهان امروز برگزار شد.معافيت يهوديان از مسئوليت جمعى در مصلوب كردن عيسى در ضمن اعلاميهاى راجع به رابطه كليساى كاتوليك با مذاهب غير مسيحى با 1651 رأى موافق و 142 رأى موافق مشروط و 99 رأى مخالف به تصويب رسيد.بيشتر مخالفتها از جانب اعراب مسيحى صورت گرفت.و شدتش چنان بود كه انتشار اعلاميه تا اكتبر سال بعد به تعويق افتاد.
خداوند، در كتاب مقدّس يهود، شكل عجيب و غريبى به خود گرفته است. مثلاً مانند انسان است(2)، گيسو و لباس دارد(3)دوپا دارد(4)، مانند انسان راه مى رود(5)، از آسمان به زمين فرود آمده به هر كجا كه بخواهد مى رود و جائى را براى سكونت و زندگى خويش مسكن قرار مى دهد(6)، آن قدر نادان است كه بدون نشانه نمى تواند خانه مـؤمنان را از خانه كـفّار تشخيـص دهد(7)و از خيلى چيزها بى خبر است(8)، پيمان خود را مى شكند(9)، از كرده خويش پشيمان مى شود(10)، گاهى غصه مى خورد و بر كارى كه كرده است اندوهگين مى شود(11)، با انسان كشتى مى گيرد(12)و درعين اين كه سه تا است، يكى است، يعنى هم يگانه است و هم سه گانه(13)، مار از او راستگوتر است زيرا مار راست مى گويد و خدا دروغ مى گويد(14)، از آسمانها به زمين آمده بين كلام مردم تفرقه مى اندازد مثل استعمار كه مى گويد: (تفرقه بيانداز و حكومت كن) چون از وحدت كلام آنها مى ترسد(15)، چيزى را مى گويد و باز تغيير مى دهد(16) اين است، صفات خداوند در نظر يهود!
ولى خداوند جهان از همه اين خرافات منزّه و مبرّا است، نه جسم است و نه عوارض جسمى بر او عارض مى شود، هميشه راست مى گويد و هيچ وقت پيمان خود را نمى شكند، تمام اعمالش از روى خفرد و حكمت است، ابدا اندوهگين و محزون نمى شود، يكى است و شريك ندارد و هميشه خواهان خير مردم است.
ب ـ پيامبران در نظر يهود:
پيامبرانف (كتاب مقدس!) دست كم از خدايان آن ندارند مثلاً بعضى آنها:
1 ـ با زنان نامحرم زنا مى كنند، چنانچه به حضرت داود(ع) نسبت داده اند(17).
2 ـ با دختران خود زنا مى كنند و به حضرت لوط(ع) نسبت مى دهند(18).
3 ـ مردم را فريب مى دهند و آنها را مى كشند و زنهايشان را به همسرى در مى آورند. اين عمل را هم به حضرت داود(ع) نسبت مى دهند(19).
4 ـ با خداوند كشتى مى گيرند، چنانچه به حضرت يعقوب(ع) چنين نسبت مى دهند(20).
5 ـ كارهائى را كه خداوند نهى كرده انجام مى دهند، چنانچه به حضرت سليمان(ع) نسبت داده اند(21).
6 ـ قلبهايشان به جانب بفت متمايل مى شود، چنانچه به حضرت سليمان(ع) نسبت مى دهند(22).
7 ـ براى پرستش بفتها خانه مى سازند و اين مطلب را نيز به حضرت سليمان(ع) نسبت داده اند(23).
8 ـ خداوند مى خواهد آنها را بكشد، چنانچه به حضرت موسى(ع) نسبت مى دهند(24).
9 ـ ستمكار هستند و به كشتار كودكان و افتادگان وگاوان و گوسفندان فرمان مى دهند(25).
10 ـ با خداوند درشتى و خشونت مى كنند، چنانچه اين موارد را هم به حضرت موسى(ع) نسبت داده اند(26).
11 ـ سالهاى متمادى بين مردم لخت و پا برهنه راه مى روند، چنانچه به اشياى پيامبر نسبت داده اند(27).
12 ـ به گردن هاى خويش بند و يوغ مى گذارند و اين را هم به ارمياى پيامبر نسبت مى دهند(28).
13 ـ خداوند فرمانشان مى دهد تا نان آلوده به نجاسات انسانى بخورند.
14 ـ خداوند به آنها دستور مى دهد كه سر و صورت خود را بتراشند و اين دو مورد را هم به حزقيال نسبت داده اند(29).
15 ـ خداوند امرشان مى كند تا زن زنا زاده را به همسرى در آورند و گفته اند كه يوشع(ع) چنين كرده است(30).
16 ـ مردم را به پرستش بفت ترغيب كرده و خود بفت مى سازند، و مى گويند كه اين عمل را هم هارون(ع) انجام داده(31).
17 ـ از راه زنا متولّد شده اند، چنانچه به يفتاح پيامبر(ع) نسبت مى دهند(32).
18 ـ شراب مى نوشند و مستى مى كنند و به حضرت نوح(ع) نسبت داده اند(33).
19 ـ دروغگو هستند، چنانچه به پيامبر سالخورده حضرت نوح(ع) نسبت مى دهند(34).
20 ـ و يكى از صفات حضرت يعقوب(ع) را گفته اند كه نبوّت را به زور از خداوند گرفته است(35).
اين است صفات پيامبران و سفراى الهى در نظر عهد عتيق!
آرى يهود، اين صفات زشت را به پيامبران(عليهم السلام) نسبت داده تا ميدان گناه براى آنها باز باشد و دامن خود را از هرگونه آلودگى و معصيتى پاك بنمايند، تا اينكه اگر زنا كردند، و يا شراب نوشيدند، دروغ گفتند، عهد و پيمان شكستند كس نتواند به آنها اعتراض كرده و آنها را سرزنش كند و براى گناه و معصيت آزاد بوده و تمام نسبت هاى زشت را به فرستادگان خدا يعنى پيغمبران روا دارند كه اگر كسى متعرّض آنها شد، بگويند: مگر پيامبران خدا چنين نمى كردند؟! ما هم اين اعمال را از آنها آموخته و انجام مى دهيم!
ولى انبياء اولى العزم(عليهم السلام) از نظر عقل و منطق از همه دروغها و افسانه ها مبرّا و منزّه مى باشند، زيرا آنها معصوم بوده و هيچ عمل زشتى را انجام نمى دهند.
لازم است به چند نكته از كتاب عهد عتيق كه در واقع معرّف خوبى براى يهود است توجّه فرمائيد:
الف ـ بى عفّتى يهود:
ابرام يعنى (ابراهيم خليل(ع)) به طرف جنوب كوچ كرد و در حالى كه قحطى در آن سرزمين بود، به مصر رسيد تا در آنجا زندگى كند زيرا كه قحطى در مصر بسيار شدّت داشت و چون ابراهيم(ع) و همسرش سارا نزديك مصر رسيدند، باو فرمان داد كه در نزد اهالى مصر خود را خواهر من معرفى كن تا از اين بابت براى من پيشامد ناگوارى بوجود نيايد و در امنيت كامل بسر ببرم چرا كه تو بسيار خوش منظر و زيبا مى باشى، به مجرّد ورود ابرام به مصر امراى فرعون و اهالى مصر، آن زن را ديدند كه بسيار خوش منظر است، آنها او را در حضور فرعون ستودند، پس وى را به خانه فرعون بردند و به ابرام احسان نمودند و به او هدايائى مانند ميش، گاو، گوسفند، كنيز و شتران بخشيدند، خداوند هم فرعون و اهل خانه او را به سبب سارا (زوجه ابرام) به بلاى سخت مبتلا ساخت. فرعون ابرام را خواند گفت: اين چه عملى است كه نسبت به من روا داشتى؟ چرا مرا خبر ندادى كه او زوجه تو است؟ چرا گفتى او خواهر من است كه او را به زنا گرفتم؟ اينك زوجه خود را برداشته و برو. آن گاه فرعون فرمان داد كه ابراهيم(ع) با زوجه خود و تمام اموال و دارائى كه داشت حركت كند(36).
وقتى انسان اين قصّه را مى خواند، به خوبى درك مى كند كه چرا دولت اسرائيل (زنا) را يك عمل قانونى و شرافتمندانه مى داند؟
شايد تصوّر كنيد كه پيامبر بزرگ آنها (ابرام) براى مال و ثروت دنيا چند رأس گاو و گوسفند همسر خود را بعنوان خواهر معرفى و تقديم فرعون كرده؟!
ب ـ طمع يهود:
يهوه خداى ما، مارا در حوريب خطاب كرده و گفت: توقف شما در اين كوه بس است، پس به فرمان او كوچ كرده وتوجّه آنها را به كوهستان اموريان و جميع حوالى آن از عربه، هامون، جنوب و كناره دريا يعنى زمين كنعانيان، لبنان، تا نهر بزرگ كه نهر فرات باشد جلب كرده و اجازه ورود داد، اينك زمين را پيش روى شما گذاشتيم، وظيفه شما بر اين است كه به اين سرزمين وارد شده و اين سرزمين همان زمينى است كه خداوند براى پدران شما (ابرام، اسحاق و يعقوب) و همچنين براى فرزندان شما و نسل آينده در نظر گرفته است(37).
ج ـ بى رحمى و قساوت يهود:
آن قوم صدا زدند و كرناها را نواختند و چون مردم آواز كرنا را شنيدند و به آواز بلند فرياد زدند حصارهاى شهر فرو ريخته و هركس توان داشت به شهر اريحا در آمد، مرد و زن، پير و جوان حتّى حيوانات همه را از دم شمشير گذراندند و شهر را به آتش كشيده و طلا و نقره و همه اسباب و اثاثيه و ظروف قيمتى را به خزانه خانه خدا بردند(38).
چون به نزديكترين شهر رسيدى، اوّل نداى صلح و صفا ده و اگر از طرف مردم جواب مثبت شنيدى و دروازه ها را به روى تو و ياران تو گشودند و ماليات و جزيه پرداختند با آنها صلح و صفا برقرار كن ولى اگر با تو صلح و صفا برقرار نكرده و از دستورات تو سرپيچى كردند آن شهر را به فرمان خدايت (يهوه) محاصره كرده، زنان و مردان، اطفال را بكش و دارائى آنها را به تاراج ببر، يهوه خدايت اجازه مى دهد كه به تمام شهرهائى كه از تو دورند و از اين امتها نباشند چنين رفتار نمائى. و باز به دستور يهوه خدايت هرآنچه را كه به مالكيّت تو در آمده و از آن تو است و تا مى توانى هيچ ذى نفس را زنده مگذار، بلكه ايشان را يعنى حتيان، اموريان، كنعانيان، فرزيان، حويان، و يئوسيان را چنانكه يهوه خدايت ترا امر فرموده است هلاك ساز(39). چنان استوار و محكم باش كه مردم هر شهرى با تو جنگ كنند. كارى كن كه شهر و مردمش منهدم شود(40).
و خداوند ايشان را پيش اسرائيل منهزم ساخت و ايشان را در جبعون بسيار كشت و عده اى را دنبال نمود كه فرار كردند و تا عزيقه و مقيده برفت و آنها را كشت.
آن روز يوشع مقيده را محاصره نمود و بنا به فرمان خدايش وارد بر آن شد و همه مردم شهر و بناها را منهدم ساخت و كسى را از آنها باقى نگذاشت، بطورى كه با اريحا رفتار نمود مقيده نيز چنين كرد، يوشع و تمامى اسرائيل از مقيده به لبنه رفتند و با مردم لبنه جنگ كردند و خداوند آن را نيز با ملكش بدست اسرائيل تسليم نمود، پس آن و همه كسانى را كه در آن بودند قتل عام نمود و كسى را باقى نگذاشت و بطورى كه با ملك اريحا رفتار نموده با ملك لبنه نيز رفتار كرد و يوشع با تمامى اسرائيل از لبنه به لاخيش گذشت و در مقابلش اردو زد و با اهالى آن جنگ كرد و خداوند لاخيش را بدست اسرائيل تسليم نمود كه آن را در روز دوّم تسخير نمود و آن همه كسانى كه در آن بودند، به دم شمشير كشت، چنان كه به لبنه كرده بود آنگاه هورام ملك جاذر براى اعانت لاخيش آمد و يوشع، او و قومش را شكست داد، به حدّى كه كسى را براى او باقى نگذاشت و يوشع با تمامى اسرائيل از لاخيش به عجلون گذشتند و در مقابلش اردو زدند با آن جنگ كردند و در همان روز آن را گرفته و همه را از دم شمشير گذراندند و همه كسانى را كه در آن بودند در آن روز هلاك كردند، چنان كه به لاخيش كرده بود و يوشع با تمامى اسرائيل از عجلون به حبرون برآمده با آن جنگ كردند و آن را با ملكش و همه شهرهايش و همه كسانى كه در آن بودند بدم شمشير زدند و موافق هر آنچه به عجلون كرده بود كسى را باقى نگذاشت، بلكه آن را با همه كسانى كه در آن بودند هلاك ساخت و يوشع با تمامى اسرائيل به دبير برگشت و با آن جنگ كرد و آنرا با ملكش و همه شهرهايش گرفت و ايشان را به دم شمشير زدند و همه كسانى را كه در آن بودند هلاك ساختند و او كسى را باقى نگذاشت و بطورى كه به حبرون رفتار نموده بود به دبير و ملكش نيز رفتار كرد چنانچه به لبنه و ملكش نيز رفتار نموده بود پس يوشع تمامى آن زمين، يعنى كوهستان و جنوب و هامون واديهاى و جميع ملوك آنها را زده كسى را باقى نگذاشت و هر ذى نفسى را هلاك كرده چنانچه يهوه خداى اسرائيل امر فرموده بود(41).
پي نوشت:
1 ـ سوره بقره، آيه79.
2 ـ سفر پيدايش، اصحاح اوّل آيه36.
3 ـ سفر دانيال، اصحاح هفتم.
4 ـ سفر خروج، اصحاح بيست و چهارم.
5 ـ سفر پيدايش، اصحاح سوم.
6 ـ سفر خروج، اصحاح19 و مزمور132 آيه13.
7 ـ سفر خروج، اصحاح دوازدهم، آيه12.
8 ـ سفر پيدايش، اصحاح سوم.
9 ـ سموئيل اول، اصحاح دوم، آيه30.
10 ـ سموئيل اول، اصحاح15 آيه10.
11 ـ سفر پيدايش، باب ششم.
12 ـ سفر پيدايش، باب34.
13 ـ سفر پيدايش، اصحاح هيجدهم، آيه اوّل و اصحاح19 ايه اول.
14 ـ سفر پيدايش، اصحاح سوم، آيه30.
15 ـ سفر پيدايش، باب11 آيه11.
16 ـ سفر پيدايش، اصحاح ششم، آيه6.
17 ـ سموئيل دوم، اصحاح11 آيات متفرقه.
18 ـ سفر پيدايش، اصحاح 29.
19 ـ سموئيل دوم، اصحاح11.
20 ـ سفر پيدايش، اصحاح29.
21 ـ اوّل پادشاهان، اصحاح11.
22 ـ اوّل پادشاهان، اصحاح11 آيه1.
23 ـ اوّل پادشاهان، باب11.
24 ـ سفر خروج، اصحاح چهارم، آيات متفرقه.
25 ـ اعداد اصحاح31 ، آيات متفرقه.
26 ـ سفر خروج اصحاح32 ، آيه31.
27 ـ سفر اشيا، باب،20 آيه 2، (اشيا نام يكى از پيامبران بنى اسرائيل است)..
28 ـ سفر ارميا، باب27 ، آيه1.
29 ـ سفر حزقيال، اصحاح 4 و 5 ، آيات12 و1.
30 ـ سفر يوشع، اصحاح اول.
31 ـ سفر خروج، باب32.
32 ـ سفر داوران، باب11 ، آيه1.
33 ـ سفر پيدايش، اصحاح9.
34 ـ اوّل پادشاهان، اصحاح13 آيه11.
35 ـ سفر پيدايش، اصحاح32.
36 ـ سفر پيدايش، آيه9.
37 ـ سفر تثنيه، باب اوّل، آيه6.
38 ـ صحيفه يوشع، باب ششم، آيه20.
39 ـ سفر تثنيه، اصحاح بيستم، آيه1 0.
40 ـ همان مدرك، آيه20.
41 ـ صحيفه يوشع، باب دهم، آيه10.
يهود ستيزى واقعيتى انكار ناپذير است،در عين اينكه تاكنون هيچ مستمسكى بهتر از آن براى صهيونيسم يافت نشده است.يهود ستيزى واقعيت دارد ولى بدون دليل نيست و دلايل آن به باورهاى يهوديت و به رفتار آنان باز مىگردد و اگر كسان ديگرى غير از يهوديان نيز داراى اين باورها بودند و يا رفتارى همگون با يهوديان داشتند،دشمنى و يا ستيز ديگران را به خود جلب مىكردند.علت ديگر بر تداوم يهود ستيزى،خواست صهيونيستها است.آنان براى عملى كردن ايده جنبش ملى خود نياز به مظلوم نمايى دارند تا از اين طريق حضور نامشروع خود را در فلسطين مشروع جلوه داده،جهانيان را بفريبند و چه دستاويزى بهتر از آن كه ديگران را متهم به دشمنى ذاتى با يهود كنند؟به همين دليل افسانه قتل عام يهود يا واقعه هولوكاست بايد به عنوان يكى از مظاهر مظلوميت يهوديان همواره در قالبها و زمانهاى مختلف به رخ جهانيان كشيده شود.
واژه شناسى
واژه فارسى يهودستيزى يا يهود آزارى به جاى واژه انگليسىAntisemitismبكار گرفته شده است كه البته برگردان صحيحى نيست.چرا كه اين واژه انگليسى به معنى،ضديت با نژاد سامى يا سامى ستيزى است.و نژاد سامى نيز به نوادگان فرزند بزرگ حضرت نوح عليه السلام بر مىگردد،كه شامل اعراب،يهوديان و غيره مىشود.
شايد اگر واژه قديمى يهودى منفور براى بيان اين مفهوم مصطلح مىگشت، ديگر نيازى به ديگر نياز به شرح وجه تسميه واژه آنتى سميتيسم نبود و كار محققين را نيز در به كار گيرى ترجمه صحيح آن آسان مىنمود چرا كه در اين خصوص ديگر مخير به استفاده از معناى تحت اللفظى سامى ستيزى به جاى آنتى سميتيسم و معناى مصطلح آن،يهود ستيزى يا يهود آزارى نمىشدند. واژه آنتى سميتيسم اولين بار در سال 1879 توسط فردى به نام ويلهلم مار ابداع گرديد.
منابع مختلف توصيفهاى متفاوتى از وى به دست دادهاند.بعضى از«وى به عنوان يك آشوبگر آلمانى ياد كردهاند كه مبارزات يهود ستيزانه را در مركز اروپا سازماندهى كرده است» ،عده ديگر «وى را يك محقق آنتى سميتيسم دانسته» و«عدهاى از وى به عنوان يك تئوريسين نژادى ياد كردهاند». عدهاى نيز او را يك روزنامه نگار آلمانى اهل هامبورگ مىدانند كه اين واژه را براى اولين بار در كتاب خود تحت عنوان«پيروزى يهوديت بر ژرمن گرايى»آورده است. پيش از آنكه به بررسى تعاريف هر يك از منابع،حول محور واژه يهود ستيزى بپردازيم.بايد به اين نكته توجه كنيم كه اساسا دليل به كارگيرى چنين واژهاى كه اطلاق جزء به كل است،چه مىباشد.
بسيارى از محققين بر آنند كه ريشه واژه قرن نوزدهمى آنتى سميتيسم را بايد در نظريه آلمانى ملت،جستجو كرد.نظريه پردازان اصلى در اين نظريه چمبرلين،گوبينو و واگنر مىباشند.
اين عده به ويژه گوبينو معتقدند كه تنها نژاد خالص ژرمنها هستند. از سوى ديگر«واژه آنتى سميتيسم داراى ريشههاى زبانشناسى است.اغلب زبانهاى اروپايى همچون انگليسى،آلمانى،روسى،فرانسه،يونانى،اعضاء خانواده زبانى هستند كه هندو- اروپايى ناميده مىشود.در گذشته كلمه آريايى براى توضيح زبان هندو-اروپايى بكار برده مىشد.متخصصين معتقدند كه اين زبانها،همگى از يك زبان مشتق گرديده است كه هزاران سال پيش،تكلم مىشد.يكى ديگر از زبانهاى اصلى اين خانواده كه به محور هندو-اروپايى مرتبط نيست،زبان سامى است.شامل عبرى و عربى.در قرن نوزدهم بعضى از نويسندگان سياسى به اين مبحث پرداختند كه مردمى كه در دوران جديد به زبان هندو-اروپايى صحبت مىكنند،متعلق به نژاد آريايى هستند و يهوديان امروزى كه ريشه عبرى زبانشان هندو-اروپايى نيست،از نژاد جداگانهاى به نام سامى،هستند.نويسندگان آنتى سميت،عمدتا معتقدند مردمى كه به زبان هندو-اروپايى تكلم مىكنند،از اعضاء يك نژاد برتر هستند». و اينگونه ضديت با نژاد سامى در قالب واژه آنتى سميتيسم،شكل گرفت.
اما محققين تعابير متفاوتى از اين واژه به دست دادهاند.عدهاى آنتى سميتيسم را بدخواهى يا بدرفتارى نسبت به يهوديان در دياسپورا دانستهاند .يا«احساس غير دوستانه آريايى نژادان نسبت به كليميان در عرصه اجتماع و دنياى تجارت» ،به عنوان مفهوم آنتى سميتيسم بر شمرده شده است.
فرهنگ لغت خاورميانه،آنتى سميتيسم را تبعيض يا تعصب عليه يهوديان با پيشداورى معنى كرده است.«Prejudice»يعنى«احساس شديد خوب يا تنفر عليه چيزى يا كسى كه بدون دليل و علم باشد.» برخى يهود ستيزى را نام يك بيمارى مىدانند كه گريبانگير بسيارى از اقوام غير يهودى مىشود.صهيونيستها و يهوديان حامى اين طرز تفكر،هيچگاه عامل اين بيمارى را مورد توجه قرار نمىدهند بلكه به شرح بيمارى و پيامدهاى آن پرداختهاند.هرتصل ،بنيانگذار صهيونيسم مىگويد: مللى كه يهوديان در ميانشان زندگى مىكنند،بدون استثناء،يا آشكارا ضد يهودند،يا در نهان.
حييم وايزمن دومين رهبر صهيونيستها نيز معتقد است:«ضديت با يهود ميكروبى است كه هر غير يهودى هر جا باشد و هر چند منكر آن باشد،بدان آلوده است.» به نظر لئو پينسكر : ضديت با يهود و ترس از يهود يك بيمارى دماغى علاج ناپذير است كه به همين صورت موروثى گشته و در مقام يك بيمارى طى هزاران سال به نسلهاى متعدد به ارث رسيده و درمان ناپذير گرديده است. يك چنين تفكرى در معناى لغوى واژه آنتى سميتيسم و در بيان صهيونيستها،يك دشمنى بىدليل را القاء مىكند كه طى قرون متمادى در يك مسير مشخص و با هدفى معين طرح ريزى شده است.هرتصل در همين معنا مىگويد: ما ملتى هستيم كه در هر كجا،صادقانه كوشش كرديم خود را در بين جامعه حل كنيم و جزو آن جامعه بشويم و همرنگ جامعهايكه دور و بر ما بود شده همانند آن زندگى و سلوك كنيم و فقط ايمان و عقيده پدرانمان را نگاهداريم و آن را حفظ كنيم به ما اجازه ندادند اين عمل را انجام دهيم/...همه/بىنتيجه و بلا اثر ماند./.../در كشورى كه در آن زندگى مىكرديم ما را اجنبى و خارجى پنداشتند حتى كسانيكه كمتر از ما سابقه سكونت و اقامت داشتند،ما را غريبه و ناآشنا خواندند.تحت شكنجه و آزارمان قرار دادند.در تمام دنيا وضع بهمين حال باقى است. هيچ يك از رهبران يهودى هيچگاه به اين سؤال جواب ندادهاند كه ديگران به چه دليل با دين و آئين آنها مخالف هستند؟در واقع صهيونيستها اقدام به ريشهيابى اين وضع نكردهاند و يا نخواستهاند كه ريشه اين برخوردها معلوم شود و به همين دليل تنها به ذكر بيمارى پرداختهاند و نه عامل بيمارى.در حاليكه مىبايست«ميكروب بيمارى يهود ستيزى»در طى قرون بازشناسى شود تا ديگران هم به اين نكته اساسى رهنمون شوند كه چه دليلى دارد كه غير يهوديان حتى حاضر به تحمل دين يهودى نيز نباشند،چه رسد به يهودى به عنوان يك قوميت و نژاد و بدون دليل باعث آزار آنان شوند.
پرداختن يكطرفه به يهود ستيزى،فارغ از توجه به ريشههاى آن در بسيارى از موارد گريبانگير برخى از نظريه پردازان غير يهودى نيز شده است.تاسيت از جمله اين افراد است كه «هوادار ضد ساميگرى بود و از گوشه و كنار آنچه را كه مىتوانست از كلمات برخورنده و تحقير آميز عليه آنها جمع آورى مىكرد.وى آنها را با عبارتهايى مانند:اعقاب اسرائيل جذامى، پرستندگان سرخر،قوم نفرت انگيز و امثال اينها،و با بيان موجز و فشردهاى كه از ويژگيهاى اوست يكى از كوتاهترين جملههاى ضد سامى را از خود باقى گذاشت: هر چه در نزد ما مقدس است،نزد آنها كفر آميز و زشت است و هر چه نزد آنها محترم و مجاز است،نزد ما تنفرانگيز و نارواست. وى در كتاب خود«در جايى كه سخن از تبعيد 4000 برده آزاد شده (متهم به داشتن افكار خرافى مصرى و يهودى) به جزيره سارانى در ميان است مىگويد:اگر آب و هواى ناسالم آن سرزمين موجب مرگ آنها شود،فقدان ناچيزى است.» چنين برخوردى،نتايجى را در برداشته كه بسيارى از غير يهوديان نيز اسير آن شدهاند و ناخود آگاه كلمه جهود و يهودى،در ذهنشان همسان با كلماتى ناخوشايند با بار منفى است.و در ميان بزرگان تاريخ هم،كم نبودهاند كسانى كه با اين انگيزه خو كرده و متاثر از آن بودهاند؛افرادى نظير ناپلئون كه در خصوص آنان مىگويد: اين يهودىها مثل آفات موذى كشاورزى و كرمهاى صد پاى درختى هستند كه بالاخره فرانسه مرا خواهند بلعيد. بايد صرف نظر از احساسات درست يا نادرست نسبت به يهود و يهوديت،علت يهود ستيزى كه عمدتا توسط خود يهوديان در محاق تاريكى و غفلت نگه داشته شده است،بررسى و شناسايى شود.
ريشههاى يهود ستيزى
بسيارى از پژوهشگران يهودى و غير يهودى از قبيل برنارد لازار ،آبا ابان ،هانا آرنت ،روژه گارودى ،فرانسوا دوفونتت ،ژول ايساك ،بلومن كرانتس ،ايكور پولياكف ،لووسكى، ويل دورانت ،حميد عنايت و...به بازشناسى ريشهاى يهود ستيزى توجه داشتهاند.
آبا ابان سياستمدار و نظريه پرداز معروف اسرائيلى در كتاب خود تحت عنوان«قوم من تاريخ بنى اسرائيل»بخشى را به يهود ستيزى اختصاص داده است.وى در آن مجموعه بر آن است كه دو دليل را به عنوان ريشههاى يهودستيزى معرفى نمايد.دليل و يا عامل اول،موضوعى تحت عنوان«خون براى فطير مقدس»است.و دومين دليل مقاوله نامهها يا همان پروتكلهاىدانشوران صهيون است. برنارد لازار در كتاب معروف و مفصل خود تحت عنوان«يهود ستيزى،تاريخ و دلايل آن» كه بعد از جريانات مربوط به قضيه دريفوس در اواخر قرن نوزدهم به نگارش در آمد،معتقد است كه سه نوع يهود ستيزى وجود دارد:يهود ستيزى مسيحى،يهود ستيزى اقتصادى،يهود ستيزى نژادى.و طبق همين الگو،دشمنى غير يهوديان با يهوديان را به دشمنى مذهبى،دشمنى اجتماعى،دشمنى نژادى،دشمنى ملى،دشمنى فكرى و اخلاقى تقسيم بندى مىكند و كتاب خود را بر همين اساس با يك سير تاريخى از دوره باستان تا انقلاب فرانسه به نگارش در آورده و دشمنىهاى مذكور را در اين سير تاريخى مورد توجه و بررسى و ريشهيابى قرار مىدهد. فرانسوا دوفونتت،دلايل يهود ستيزى را با خاستگاهى اروپايى در چهار سرفصل عمده بيان مىكند:اول مصلوب كردن حضرت عيسى عليه السلام با خيانت يهوديان.دوم منع زناشويى زن مسيحى با مرد يهودى و بالعكس و آن هم به دليل بيم از پيدايش تمايلات روحانى عليه مسيحيت.سوم انجام مراسم دينى همچون رسم نواختن بر گوش يك يهودى در روز عيد قيام مسيح در شهر تولوز.چهارم افتراى قتل طى مراسم دينى مرحوم دكتر عنايت نيز در كتاب«اسلام و سوسياليسم در مصر و سه گفتار ديگر»،گفتارى را به يهود آزارى در 22 صفحه اختصاص داده است.او ريشههاى يهود آزارى را ابتدا اتهام به يهوديان در مورد مصلوب كردن حضرت عيسى و سپس سرمايهپرستى آنها با در دست داشتن حربه ربا مىداند. دلايل يهود ستيزى از ديد ويل دورانت در كتاب تاريخ تمدن از جامعيت بيشترى برخوردار است.وى هفت دليل براى يهود ستيزى بر مىشمارد: 1-دلايل و عقايد دينى (عقايد دينى يهوديان و غير يهوديان) ؛ 2-دلايل نژادى؛ 3-آئين قربانى مقدس و يا همان خون براى فطير مقدس؛ 4-رقابتهاى اقتصادى و رباخوارى يهوديان؛ 5-ملى گرايى مسيحيان و مقاومت يهوديان؛ 6-مرگ سياه يا طاعون و نقش يهود در شيوع آن؛ 7-انكيزيسيون يا تفتيش عقايد (عمدتا در اسپانيا) . حال با استفاده از نقطه نظرات مورخين و نظريه پردازان مذكور،دلايل و ريشههاى يهود ستيزى را مىتوان به سه دسته تقسيم كرد.
1-دلايل اعتقادى 2- دلايل رفتارى يهوديان 3- دلايل سياسى
دلايل اعتقادى
الف:مسيحيت و يهوديت
يهوديان با تفاخر به سابقه توحيد و يكتاپرستى خود و بنا بر نظر كاپلان،خاخام معروف يهودى«تنها به علت مخالفتى كه با شرك يونانيان از خود نشان دادند خويشتن را به گونهاى از دنياى متمدن روزگار خويش خارج كردند» بدين معنى كه با ابراز عقايد خود و تاكيد بر آن، مخالفت اقوام و ملل ديگر را عليه خود برانگيختند.
آبا ابان در اين مورد معتقد است: يهودىها طى تاريخ طولانى خود بكرات طعم تلخ تعدى و بىمهرى ملل دنيا را چشيده بودند.براى چه؟براى اينكه از ديانت اجدادى خويش دست بر نمىداشتند.
ديده شده بود اغلب آنها تا پاى مرگ از ايمان خود چشم پوشى نكرده و مرگ را در مقابل حفظ ايمان خود بجان خريده بودند. و از همين روست كه هانا آرنت،ريشهيابى در يهوديت ستيزى و نه يهود ستيزى را در اعتقادات موحدانه يهود در مقابل مشركين،در تمام اعصار مىداند و اين گونه نتيجه مىگيرد كه چون اقوام معارض با دين يهود توانايى مقابله و يا همسويى با آن را نداشتند با پيروان يهوديت نيز به مخالفت پرداختند و يهود ستيزى نيز بوجود آمد. دايرة المعارف بريتانيكا نيز در تكميل اين مفهوم مىنويسد: از گذشتههاى دور اختلافات مذهبى اولين اصل يهود ستيزى بوده است.در دوران رواج فرهنگ يونانى-يهودى،به طور مثال تفكيك اجتماعى يهوديان و امتناع آنان از پذيرش پرستش خدايان از سوى مردمان به خصوص در قرون قبل از ميلاد،سبب بيزارى در ميان بىدينان شد. در جاى ديگر فرويد نيز به ريشه يابى يهود ستيزى با تأكيد و توجه به تفكرات موحدانه يهود تاكيد مىورزد. با مرور اين اظهار نظرها،به ويژه از سوى معتقدين،اين تصور ايجاد مىشود كه اين رويه يهوديت بسيار هم ممدوح و پسنديده است چرا كه تكيه بر اعتقادات متضمن بقاى واقعى يك فرهنگ و يا تمدن است.
اما زمانى كه حضرت مسيح عليه السلام از سوى خداوند به رسالت مبعوث شدند و عليرغم اينكه يهوديان به تكامل تدريجى اديان و حتى وعده ظهور دينى كاملتر وقوف داشتند،ولى همان موضعى را اتخاذ كردند كه در مقابل مشركين.«از ديدگاه يهوديان اصيل،آيين مسيحيان همچون مرتدان و دين مسيح به منزله آيينى بود كه از تحريف يهوديت به وجود آمده باشد.» و به همين دليل نه تنها از رسالت حضرت عيسى عليه السلام استقبال نكردند بلكه تا جايى كه مىتوانستند،با توطئههاى متعدد،اين دين جديد را براى اضمحلال قطعى مشايعت كردند.
جان ناس در كتاب معروف خود به نام«تاريخ جامع اديان»نيز رابطه يهود و مسيحيت را از همان ابتدا خصمانه معرفى مىكند و به همين دليل تمام كوششهاى به كار گرفته شده جهت تقريب آنان را بدون نتيجه مثبت ارزيابى مىنمايد. يقينا اين روابط خصمانه حاصل تنفرى بود كه طى قرون متمادى ميان اين دو وجود داشته است.بنابر نقل دورانت: بىشك علت نافذ و دايمى اين تنفر تضاد شديدى بود كه در ميان عقايد دينى آنها وجود داشت.يهوديت براى اصول عقايد مسيحيت مدعى و محكى جاودانى بود. در واقع يهوديان با نفى تعاليم حضرت مسيح عليه السلام كه بر پايه محبت و گذشت در ميان تمام انسانهاى جهان بود،اين تنفر ابدى را در ميان پيروان دو نحله اعتقادى غرس كردند.و به همين دليل هم«حضرت مسيح نيز آنها و كاهنانشان را در هيكل سليمان و قدس سرزنش كرد و آنها را با صفاتى ننگآور مانند:فرزندان كشندگان پيامبران و مارهاى فرزندان افعى،توصيف نمود.» به اين علت،به اعتقاد مسحييان ضديت يهوديان با حضرت مسيح عليه السلام نهايتا منجر به تصليب حضرت عيسى عليه السلام گشت و داغ ننگ خيانتى از اين رهگذر را تا ابد بر پيشانى يهوديان گذاشت.
مرحوم حميد عنايت نيز مهمترين عامل تخاصم ميان يهوديان و مسيحيان را موضوع تصليب حضرت عيسى عليه السلام مىداند و بنابر اعتقاد مسيحيان بيان مىدارد كه: يهوديان در آزار عيسى[عليه السلام]با روميان همداستان شدند و تصميم به دستگيرى و تكفير عيسى[عليه السلام]نيز از جانب سنهدرين 5 يعنى شوراى ريش سفيدان اسرائيل گرفته شد و از روى همين تصميم بود كه پونطيوس پيلاطوس حاكم رومى فلسطين به كشتن عيسى[عليه السلام]فرمان داد در بعضى منابع از شور و اشتياق فراوان يهوديان در تحريك پونطيوس پيلاطوس براى تصليب حضرت عيسى عليه السلام سخن به ميان آمده است. جالب اينجاست كه اسرائيل شاهاك يهودى با استناد به تلمود بر محكوم شدن مسيح در يك دادگاه خاخامى حقيقى به جرم بت پرستى و تحريك يهوديان به بت پرستى و ناسزاگويى،صحه گذارده و نهايتا مصلوب شدن ايشان را تاييد مىكند.در واقع همگى منابع يهودى كلاسيك كه از اعدام او خبر مىدهند،مسئوليت آن را با غرور به عهده مىگيرند و از آن شادمانى مىكنند. اقدام يهوديان در فراهم نمودن زمينههاى تكفير حضرت مسيح عليه السلام به اينجا ختم نشد و به خيانت آنها در ارائه اطلاعات از محل اختفاى ايشان منجر شد.اين وظيفه،را فردى يهودى به نام يهودا اسخريوطى (جوداس اسكاريوت) برعهده گرفت.طبق روايات اناجيل وى«يكى از 12 حوارى (شاگرد) عيسى مسيح[عليه السلام بود كه...]به شوراى سنهدرين گزارش داد و نگهبانان معبد سليمان كه نيروى انتظامى و بازوى اجرايى سنهدرين بودند،عيسى عليه السلام را دستگير كرده و به محل اجلاس كاهنان و حاخامهاى يهودى بردند.» و اين در حالى بود كه حضرت مسيح از قبل نسبت به اين خيانت اطلاع داشته و در هنگام آخرين شام،يهودا اسخريوطى را آشكارا متهم ساخت. شخصيت يهودا اسخريوطى با شخصيت نمونهوار«يهودى»در فرهنگ اروپايى انطباق دارد؛او مسئول امور مالى مسيحيان است،به سرقت وجوه بيت المال دست مىزند و در ازاى 30 سكه نقره عيسى[عليه السلام]را به روحانيون يهودى مىفروشد.[...]در متون پايهاى مسيحيت،يهودا اسخر يوطى،شخصيتى پليد شناخته مىشود و نمادى از يهوديت و نام او مترادف با يهودى (جودائيوس) است.در اساطير دينى مسيحى،تثليث شيطان-يهودى-يهودا اسخر يوطى،نماد شر به شمار مىرود.
چنانكه خواهيم ديد تا سده نوزدهم ميلادى و حتى در آثار ماركس يهودى تبار نيز واژه يهودى چنين معنايى دارد.به همين دليل،يهوديان از زمان استقرار جدى در سرزمينهاى درون قاره اروپا خود را اسرائيلى يا عبرانى[و در ايران،كليمى و نه يهودى]مىخواندند. جبهه گيرى يهوديت و مسيحيت عليه يكديگر را مىتوان با مرور بر متون دينى آنان به دقت دريافت.آنها براى مصون ماندن از ضربه طرف مقابل همواره يكديگر را متهم و چهره يكديگر را مخدوش كردهاند.كه البته بسيارى بر اين عقيدهاند كه تلمود در اين مسير گوى سبقت را از كتب مسيحى ربوده است.ويل دورانت در همين مورد خاطرنشان مىسازد: هر گونه تنظيم و تدوين قوانين يهود،مبتنى بر كتاب دينى تلمود بود[...]در قسمتى از تلمود،كه بيشتر جنبه ادبى و روايتى داشت و به نام هگادا خوانده شده است، جملاتى يافت مىشدند كه برخى از عقايد مسيحيان را مورد تمسخر قرار مىدادند. اسرائيل شاهاك نيز در كتاب خود بخشى را به تلمود و فرامين آن اختصاص مىدهد.وى مىنويسد:«چاپ نخست مقررات كامل قانون تلموذى-ميشنه تورا از ابن ميمون-بدون كوچكترين حذف،در رم در 1480 در دوره سيكست چهارم،پاپى كه از نظر سياسى بسيار فعال، اما دائما در مضيقه پولى بود،منتشر گرديد،اين اثر پر از توهين آميزترين احكام در قبال همگى بيگانگان بود،و نيز حملات خشن بسيار روشن عليه مسيحيت و شخص عيسى مسيح[عليه السلام].» و حتى در بعضى از فرازهاى آن«علاوه بر يك رشته اتهامات جنسى ركيك عليه عيسى مسيح[عليه السلام]،مىگويد كه كيفر او در دوزخ اينست كه در حمامى از مدفوع جوشان افكنده شود.» در جاى ديگر«به يهوديان فرمان مىدهد كه هر نسخه از عهد جديد را كه به دست آنان مىافتد، بسوزانند و در صورت امكان به طور علنى.»
شاهاك مدعى تداوم اين حكم تا حال حاضر است و ذكر مىكند: در روز 23 مارس 1980 صدها نسخه از عهد جديد علنا و طى مراسمى در اورشليم و تحت نظارت عاليه«يادلعاخيم»سوزانده شد؛اين سازمان مذهبى از كمك مالى وزير مذاهب اسرائيل بهرهمند مىگردد. برنارد لويس پژوهشگر معاصر فرانسوى يهودى در كتاب«سامىها و ضد سامىها» مىنويسد كه آيزنمنجر پژوهشگر زبانهاى شرقى در آلمان نيز پس از مطالعه تلمود،در كتاب دو جلدى خود در همين راستا معتقد است كه زير بناى دشمنى با مسيحيت را مىتوان در همين كتاب يافت. در مقابل تلمود،كتاب مذهبى مسيحيان نيز جايگاهى نه چندان زيربنايى در خلق تفكر ضد يهودى از دير باز تاكنون داشته است و در اين ميان عهد جديد از كتاب مقدس حائز اهميت بيشترى است.
[اين كتاب]تأثيرى فراوان در ايجاد نفرت از يهوديان در ديگر ملل بر جاى گذاشت چون كتاب مقدس،يكى از پرتيراژترين و موثرترين كتابها در جهان محسوب مىشود.در اين كتاب مطالب فراوانى درباره مسئوليت يهوديان در به دار آويختن حضرت مسيح[عليه السلام]و نيز درباره گناهان و خطاها و دورى آنها از تعاليم استوار دينى و عدم توجهشان به پروردگار و احكام و قوانين او آمده است. پاپهاى مسيحى نيز با استناد به همين موارد با صدور احكام و خطابههاى آتشين مواضع ضد يهودى را در جوامع مسيحى،شديدا تقويت مىكردند.از جمله: اينوسنت سوم (1216-1161) بود كه مدت 18 سال[...]مقام پاپى داشت[...]وى در سال 1215 چهارمين شوراى لاترانرا تحت استيلاى خويش تشكيل داد و قطعنامههايى به تصويب رساند كه طى يكى از آنها گفته مىشد:يهوديان بايد به مرتبه پست بردگان تنزل داده شوند.زيرا به مسيح ايمان نياوردهاند.نسبت به ميزبانان خود بىحرمتند و كودكان مسيحى را در مراسم دينى خود مىكشند و از خون ايشان فطير مىسازند.
در زمان كنستانتين در قرن چهارم اولين سياست ضد يهودى در مقام حكومتى وضع گرديد. و فعاليتهاى ضد يهودى گسترش وسيعترى يافت و نهايتا منجر به تهاجم به خانه يهوديان شد.و هزاران نسخه تلمود به دست مردم افتاد و در رم،بولونيا،راوانا،فرارا،پادوا،و نيز مانتوا،شعلههاى آتش از كتابهاى يهوديان به هوا برخاست. در واقع جايى كه مسيحيت بخشى از هويت ملى تاريخى مردمى مىشد،يهود ستيزى زمينه رشد داشت.همچون جنوب آمريكا با حضور جنبشهاى دست راستى مثل جان پيرچ و كوكلوس كلانها و يا در بعضى از كشورهاى كاتوليك نشين اروپاى معاصر همچون«فرانسه كه مىتوان نمونهاى از آنرا در بيان ناكه نماينده مجلس فرانسه در سال 1895 دريافت،كه مىگويد: اگر ضد سامى بودن تنها عبارت از اين باشد كه عقايد اصولى و پندارهاى حاكم بر دين يهود مورد بحث و انكار قرار گيرد،من با كمال صراحت اعلام مىكنم كه خود من يك ضد سامى هستم. يهوديت با اين تصوير با سابقه از دشمنى صريح با دنياى مسيحى كه حداقل از حيث نفوس برتر از آن است،امكان حضور قوى نخواهد داشت فلذا رهبران و علماى متجدد يهودى،به همراه بعضى از سياستمداران كه اهداف خاصى از يهوديت منحرف از شريعت حضرت موسى عليه السلام را پى جويى مىكردند،به تكاپوى جديدى دست يازيدند تا از آن طريق جونازيباى موجود را به نفع خود تغيير داده و اتهامات مطرح را موهوم و يا با قصد و غرض تلقى و تبليغ نمايند.
مهمترين اتهام،تبانى و دست داشتن يهود در مصلوب نمودن حضرت عيسى عليه السلام بود كه در بسيارى از موارد به عنوان ريشه اصلى ضديت با يهوديان ارزيابى مىشد.و يهوديان به دو طريق در مقام توجيه و تحريف اصل اتهام بر آمدند.
نخست با طرح مباحث تاريخى و اثبات عدم دست داشتن يهوديان در تصليب حضرت مسيح عليه السلام،اقدامات همه جانبهاى را انجام دادند،در حالى كه نه ادله قوى داشتند و نه قادر به امحاء اسناد موجود در تلمود بودند.شيرين دخت دقيقيان با اشاره به كتاب«يهودا،خائن يا دوست عيسى»اثر پروفسور كلاسن،«چكيده نظريههاى»كلاسن را اين گونه بازگو مىكند:
در مورد يهودا اسكاريوتى (با تلفظ عربى اسخريوتى) تاريخ جعلى درست شده است زيرا نام اين حوارى عيسى از قضا نام كلى يهوديان را به ياد مىآورد و با تخريب اين شخصيت از سوى روميان،دشمنى يهود و مسيحيت اسطورهاى شده است.كلاسن بحث واژه شناسانه را كليد راهيابى به حقيقت رويدادها در انجيل قرار مىدهد.واژه يونانى PARADIDOMI به معناى تسليم كردن كليد شهر مغلوب است و تنها امروز خيانت معنا مىشود.كلاسن بر آن است كه هيچ نمونهاى در متون يونانى كلاسيك و نيز يونانى به قلم يوسفوس و معاصر انجيلها وجود ندارد كه در آن اين واژه معناى خيانت بدهد.چهل و چهار بار اين واژه در مورد يهودا تكرار شده است.در كتاب مقدسى كه به دستور شاه جيمز ترجمه شد،اين واژه همه جا غير از چهار بار معادل BETRAYيا خيانت برگردان شده است.به گمان كلاسن اين برگردان نادرست،اين نظر را كه يهودا خائن بود،تقويت كرده است. البته استدلالهاى ديگرى نيز براى تطهير چهره يهود از اين اتهام بافته شده كه از حوصله اين مقال خارج است.
روش ديگر كه به همين منظور به كار گرفته شد،بحث و محاجه با علماى مسيحى و فشار بر آنها بود تا آنها با استفاده از موقعيت خود،يهوديان را از اين اتهام مبرا جلوه داده حكم تبرئه آنها را صادر كنند و بالاخره هم به اين موفقيت نائل آمدند به طورى كه: در 1962 پاپ جان بيست و سوم پس از مناظره با پروفسور آبراهام هشل اعلام كرد كه چون به صليب كشيدن عيسى براى تكميل نقشه خدا براى نجات بشر لازم بوده است،همه كسانى كه از ديدگاه انجيلها در اين كار مسئولند،هيچ جنايتى نكردهاند و خودشان،هم ميهنان و هم مذهبانشان همگى وسيله مشيت الهى بودهاند. در سال 1996 در عين ناباورى و عليرغم دست داشتن يهوديان در آن تبانى به اصطلاح مشيت گونه،پاپ اعلام كرد:«يهوديان مسئول قتل حضرت عيسى[عليه السلام]نبودهاند.
مرحوم حميد عنايت،جريان تبرئه و يا كمر نگ كردن نقش يهود در تصليب حضرت عيسى عليه السلام را به گونهاى ديگر بيان مىكند: اروپائيانى كه از تبهكارىهاى هيتلر به شرم آمدند و به فكر چاره جوئى براى پيشگيرى از نظائر آن افتادند،يكى از راههاى پايان دادن به مسلك دشمنى با يهود را تبرئه يهوديان از گناه همدستى در خدا كشىDEICIDEدانستند.در نتيجه چنين چاره جوئيهايى بود كه در دومين شوراى واتيكان كه در نوامبر سال 1964 براى اصلاح روش و بينش كليساى كاتوليك و تعيين خطمشى آن در جهان امروز برگزار شد.معافيت يهوديان از مسئوليت جمعى در مصلوب كردن عيسى در ضمن اعلاميهاى راجع به رابطه كليساى كاتوليك با مذاهب غير مسيحى با 1651 رأى موافق و 142 رأى موافق مشروط و 99 رأى مخالف به تصويب رسيد.بيشتر مخالفتها از جانب اعراب مسيحى صورت گرفت.و شدتش چنان بود كه انتشار اعلاميه تا اكتبر سال بعد به تعويق افتاد.
