امروزم مثله همیشه دلم عجیب گرفته بود یهو به فکرم رسیددفترچه خاطراتمو بردارم و خاطرات
شیرین روزهای خوش با تو بودن رو مرور کنم روی تخت دراز کشید م ودفترخاطراتمو بازکردم
ازهمون صفحه ی اول شروع کردم به خوندن ورق پاره های تلخی که اشک را مهمان چشمان به رنگ دریایم کردند. اون روزها محمد
برایم حکم دلدادگی داشت ، روزهایی که مثل رویا گذشت ، رویاهایی گاه تلخ و گاه شیرین ..
خوب یادمه که اون روز با هم قرار داشتیم مثل همیشه خوش تیپ بود. همیشه از راه رفتن با غرور لذت میبرد .
با شنیدن صدای بوق نگاهم رو با شرم وصل نگاهش انداختم
کیفم رو برداشتم و خواستم برم که اسممو صدا زد ، دلارام هر چیز که فکر میکنی لازمه بردار شاید طوری شد که شب مجبور شدیم بمونیم . فردا جمعه ست و جاده ها ترافیکه ، اصلا معلوم نمیکنه که چطوری باشه .سرمو تکون دادم و قدم تند کرده به سمت اتاقم رفتم و از توی کشوی میز تحریر دفترچه یادداشت خاطراتمو برداشتم و از توی کمدم دوربین عکاسی و چند دست لباس راحتی برداشتم و به سمت ِ باهم بودنی خاطره انگیز راهی شدم. یهو یادم اومد که لپ تاپمو بر نداشتم با سرعت رفتم سمت اتاق و کیف لپ تاپمو از زیر تخت کشیدم بیرون ، نگاهم به رژلب کالباسی افتاد و برش داشتم ، لبخند خبیثی زدم و به سرعت از اتاق خارج شدم ، دلم ناآروم بود ، کاش مامان بود و با حرفای عاقلانه ش یکم تسکینم می داد . اولین سفری بود که با هم تنها می رفتیم و من از ته دلم آرزوی همچین روزی رو داشتم . ولی نمیدونم چرا یه کم میترسیدم . محمد مثل همیشه كه هر وقت دير مي كردم، يه چشم غره جانانه نثارم كرد ، ولی من بی تفاوت بهش لبخند زدم و سریع وسایل رو گذاشتم پشت ماشین و سوار شدم .محمد نیم نگاهی بهم کرد و ازم پرسید:دلارام چرا امروز احساس میکنم خیلی توی خودتی چیزی شده؟خیلی تیز بود.
نگاهم و ازش گرفتم و گفتم نه چیزی نشده فقط یکم میترسم همین .لبخند زورکی زد و گفت:آهان
و غرق رانندگی شد همونطور که نگاهش به جلو بود ضبط و روشن کرد و يه آهنگ ملايم گذاشت و انگار آب بريزه روي آتيش ناآرووم حالم.
ميزان سه ساعت توي راه بوديم. و سكوت، قسم اعظم ِ اين باهم بودن رو شامل مي شد. نگاهي به موهاي مجعدش انداختم، و بعد به چشمهايي كه متمركز جاده بود. كاش ميتونستم حرف دلمو بهش بزنم. اين سفر، خواسته و ناخواسته منو مي ترسوند. انگار اين با هم بودن با هميشه فرق مي كرد. حسم شبيه ايستادن بالاي يه پرتگاه بود شايد.ازسکوت خسته شدم وسر حرف و باز کردم
- محمد جان باید یه چیزی بهت بگم
نگاه کنجکاوشو بهم دوخت
-مدتیه میخوام یه چیزی بهت بگم
-خب بگو عزیز چرا اینهمه دستپاچه ای؟
-خوب نمیدونم چطوری باید بگم؟!
-نگو خجالت میکشم که اونوقت شاخ درمیارم
-داشتم کلماتو تو ذهنم میچیدم که یهو محمد داد زد یا ابولفضل و ماشین کج شد سمت کنار و با صدای بدی نزدیک پرتگاه ایستاد
هردو به طرف جلو پرت شدیم ، سرم محکم خورد به شیشه ی جلوی ماشین .
محمد با نگرانی گفت : دلارام ؟
گفتم : چیزیم نشد
دستشو نوازش گر روی پیـ ـشونیم کشید
امّآ سرم درد میکرد. ناخودآگاه قطره اشکی از چشمم سرازیر شد
محمد با ناراحتی ای که تو صداش معلوم بود گفت : تو امروز یه مدل دیگه ای
اومدم حرف بزنم که یکی زد به شیشه ، یه آقایی بود که لباس مشکی پوشیده بود و با نگرانی مارو نگاه میکرد محمد شیشه ماشینو کشید پایینو گفت
پدر جان نگران نباش
نگاهی به من انداخت و گفت : تو حآلت خوبه ؟
لبخند مصنوعی روی لبم نشوندم و گفتم : خوبم عزيزم ، نگرآن نباش.
اما نگرانی توی چشماش موج میزد
چند لحظه ای حرف نزد
آسمون ابری بود
انگار مثل دل من بنای گریه داشت
بالاخره نتونستم طاقت بيارم و گفتم اون چیزی که نباید میگفتم.
سكوتِ بدى بين مون برقرار شد.
به زور بغضمو قورت دادم و گفتم : مى خواستم زودتر بهت بگم ولى ...
با ناباوری خیره شده بود تو چشمام
صدای خرد شدن غرورش را به وضوح شنیدم
گفتن حقيقت، مثل هميشه تلخ بود و پذيرفتنش براي اون، خيلي بدتر .نگاهشو به نقطه ی نامعلومی دوخته بود. نمیدونستم چیکار کنم
ماشین رو روشن کرد،ترسیده بودم،همیشه از سکوتش می ترسیدم به خاطر همین سعی کردم یه چیزی بگم که اون جو بد از بین بره !
ولی اون عصبی تر از اونی بود که بخواد آروم بشه...پاشو روی پدال گاز فشار داد و در سکوت حرکت حرکت کرد و من مات شدم از این حجم بغض به گلو نشسته .
نگاهی به صورتش انداختم توی چهره ی در همش چیزی بودکه ناخوداگاه احسسا تهی بودن رو در وجودم به جریان مینداخت...
ماشین رو نگه داشت و یه جوایی فهمیدم منظورش چیه سریع پیاده شدم و شماره مریم رو گرفتم
قبل از زدن دکمه اتصال از چشمام اشک جاری شد و گونه هام خیس شد توان حرکت رو نداشتم از طرفی لرزش دستام قدرت حرکت رو از من سلب میکرد و این برام از هرچیزی بدتر بود الان وقت ضعیف شدن نبود شالم رو صاف کردم و شماره رو گرفتم....قبل از زدن دکمه ی اتصال دستی گوشی رو به شعاع 5 متری پرتاب کرد. ناباور و عصبی برگشتم سمتش
قبل از اینکه اعتراضم رو نسبت به عملش ابراز کنم دستاشو به نشونه ی تهدید بالا برد و با لحن پیروزمندادنه ای گفت:کور خوندی تو اسیر منی نمی زارم از چنگم در بری!
و خیلی آروم در گوشم گفت:من بردم و تو...زن منی و اون پسر از همین الان بازندست
پوزخندی روی لبم نشست با توجه به خاکی بودن اون منطقه و اینکه کسی نبود اسلحه رو از توی جیب شلوارم بیرون کشیدم و نشونه گرفتم..دستاش به علامت تسلیم بالا اومد
تمسخر امیز و با لحن متعجب گفت:نتونستی حق خودتو از اون پسره بگیری تلافیشو سر من در میاری؟
تمسخر امیز و با لحن متعجب گفت:نتونستی حق خودتو از اون پسره بگیری تلافیشو سر من در میاری؟
بی سیم رو در اوردم و گفتم:منطقه ردیابی شده رادوین الان اینجاست!
یک دفعه از خواب بیدار شدم ونگاهی به محمد انداختم خدایا این چه خوابی بود!
نفس نفس میزدم
محمد گفت : خواب بد دیدی دلارام؟
حتما به خاطر اینکه روی صندلی خوابیده بودی الان دیگه میرسیم
با چشمایی گرد به رو به روم خیره شده بودم نه این یه خواب عادی نبود!
ما که داشتیم میرفتیم بیرون اصلااسلحه از کجا اومد؟محمد کجابود پس؟ رادوین کیه؟ چی کار کرده بود ؟
احساس کردم اتفاق بدی می افته
الکی الکی هم که شده شاد باش تا راستی راستی باورت بشه و زندگیت پر از شادی بشه
مخصوص امضا و آواتار دوستانی که شورغم رو درآوردن
