مشاعره با اشعار فروغ فرخزاد

[*hasti*]

رشته ای بود و گسست
دل چو از بند تورست
جام جادویی اندوه شکست
امدم تا به تو اویزم
لیک دیدم که تو ان شاخه بی برگی
لیک دیدم که تو بر چهره امیدم
خنده مرگی وچه شیرینست
بر سر گورتو ای عشق نیاز الود
پای کوبیدن


ن بدید

[armiti]

نمي دانم چه مي خواهم خدا يا
به دنبال چه مي گردم شب و روز
چه مي جويد نگاه خسته من
چرا افسرده است اين قلب پر سوز
ز جمع آشنايان ميگريزم
به كنجي مي خزم آرام و خاموش
نگاهم غوطه ور در تيرگيها
به بيمار دل خود مي دهم گوش
گريزانم از اين مردم كه با من
به ظاهر همدم ويكرنگ هستند
ولي در باطن از فرط حقارت
بدامانم دو صد پيرايه بستند
از اين مردم كه تا شعرم شنيدند
برويم چون گلي خوشبو شكفتند
ولي آن دم كه در خلوت نشستند
مرا ديوانه اي بد نام گفتند
دل من اي دل ديوانه من
كه مي سوزي از اين بيگانگي ها
مكن ديگر ز دست غير فرياد
خدا را بس كن اين ديوانگي ها

[فائزه 2]

او كه مي گفت دوستت دارم

پس چرا زهر غم به جامش كرد؟

اگر از شهد آتشين لب من

جرعه اي نوش كرد و شد سرمست

حسرتم نيست زآنكه اين لب را

بوسه هاي نداده بسيار است

[armiti]

تو همان به که نیندیشی
به من و درد روانسوزم
که من از درد نیاسایم
که من از شعله نیفروزم