اسطوره ها را داریم و باید با دیدن دونگی حسرت بخوریم!

[.RaHa.]

هرگاه دو گروه از امت من صالح باشند، تمامی امت من صالح خواهند شد و اگر آن دو گروه فاسد شوند، تمام امت به فساد می گرایند؛ یک گروه فقها و دانشمندان اند و گروه دیگر حاکمان و فرمانروایان.




طیبه مروت؛ چندی پیش یکی از همکاران روزنامه نگار بعد از مشاهده تنها یک قسمت از سریال«دونگ یی» از تفاوتهای فرهنگی بین ملت ما و آنچه در سریال دیده بود، متاثر شده بود.

ماجرا از این قرار بود که گویا شاهزاده برای تحصیل علم نزد استادی برده می شود و آن استاد ده ها بار از پذیرش شاهزاده برای شاگردی امتناع می کند. اما اصرار همسر شاه آنقدر ادامه می یابد تا نهایتا استاد می پذیرد تا شاهزاده نزد او شاگردی کند. نکته جالب توجه اینکه نه آن عالم شکنجه، تهدید و تبعید می شود و نه شاهزاده از تلاش برای شاگردی در محضر آن دانشمند دست می کشد. او غرور شاهانه را زیر پای عالمی می گذارد تا در نزد او شاگردی کند.

هرچند این سریال و دیگر سریال های اینچنینی کره ای خود نیز بر افسانه و خییالپردازی بودنشان اعتراف دارند، و البته تاریخ سازی و سابقه سازی برای خود را از قبل این گونه برنامه ها دنبال می کنند.

هدف از بیان این مطلب برنامه هایی بود که این روزها در شبکه های مختلف تلویزیونی به مناسبت شهادت حضرت باقرالعلوم(ع) روی آنتن می رود و بعضا به بیان تحلیل از حیات علمی آن حضرت می پردازند. سالهاست که در همه محافل علمی و رسانه ای از فعالیتهای علمی پیشوای پنجم شیعیان سخن به میان می آید، اما مساله قابل تامل در فعالیتهای علمی و فرهنگی آن امام همام که به اقتضای شرایط سیاسی و اجتماعی و نیازهای فکری جامعه صورت گرفت و بی گمان جبهه مبارزات ایشان بود، تکریم علم و عالم است؛ موضوعی که در احادیث نبوی و روایات فراوانی از ائمه معصومین به آن پرداخته شده و فصل مهمی از کتاب اخلاق شبر( یا همان کتاب قانون) این مساله را تبیین کرده است. اما در زندگی امامی که او را به واسطه حدیث نبوی و نیز میراثی که از وی به یادگار مانده، «شکافنده علوم» می نامیم، تکریم علم و عالم از جایگاه ویژه ای برخوردار است.

امام صادق روایتی را از باقرالعلوم(ع) نقل می کنند که پیامبر خاتم(ص) فرمودند: «هرگاه دو گروه از امت من صالح باشند، تمامی امت من صالح خواهند شد و اگر آن دو گروه فاسد شوند، تمام امت به فساد می گرایند؛ یک گروه فقها و دانشمندان اند و گروه دیگر حاکمان و فرمانروایان».

این روایت دو طیف تاثیر گذار را که تعیین کننده سعادت یا شقاوت یک جامعه است، بیان می کند. اما زیباست که در بیان این دو طیف نخست نام عالمان به میان می آید و سپس از حاکمان سخن گفته می شود.

اندیشمندان و عالمان هر جامعه از آن جهت «رمز سعادت» جامعه هستندکه در ساخت زیربناهای فکری یک امت تاثیر بسیار تعیین کننده ای دارند.

سخن بی پرده رهبری از وجود مشکلات اخلاقی و فرهنگی در جامعه ایرانی که در سفر به خراسان شمالی و درجمع مردم بیان شد و طرح 20 پرسش درباره سبک زندگی نشان از این است که متاسفانه حاکمان و برنامه ریزان در کشورما از جایگاه و منزلت عالمان غافل شده اند.

اهمیت این موضوع را همگی در تغییراتی که در سالهای اخیر در زندگی عموم مردم رخ داده است شاهد بوده ایم و گاه در نشستهای خانوادگی که خبری از حضور کارشناسان فرهنگی و برپایی همایشهای کذایی نیست، نیز گله از اینکه چرا مردم در جامعه ما به این مرز از گرایش به زندگی مصرف گرا و تجمل گرایی رسیده اند، شنیده می شود.

اصلاح شیوه زندگی و تدوین برنامه ای برای زیست مسلمانی تنها در بعد زندگی فردی و گاه مراودات اجتماعی عمومی و معمول نیست، بلکه این تغییر باید در همه رده ها و طبقات زندگی مردم اعم از بدنه عمومی و مسوولین و نخبگان ایجاد شود. بی گمان نخبگان جامعه به دلیل نقش مهم آنها در ساختار سازی در عرصه فکر و علم و دانش، یکی از لایه های مهمی هستند که ضرورت دارد در مقوله سبک زندگی به آنها توجه ویژه ای شود.

اما در جامعه ای که افتخارش پیروی از امامان معصوم و ختم پیامبران است پس از این همه تاکید بزرگان بر پاسداشت مقام عالمان و دانشجویان هنوز هم بیشترین هزینه ها و پاداش ها نه برای اهالی علم، که برای اهالی سینم ا و ورزش است.

بازتاب