۰۷-۱۲-۹۶، ۰۱:۱۷ ب.ظ
دانشگاه تهران از مکانهایی است که خیلیها آرزوی رسیدن به آن را در زمان مدرسه رفتن در سر پروراندند، اما باور کنید کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران جذابیت بیشتری میتواند داشته باشد.
خبرگزاری مهر - شراره داودی: در اتاقها که باز میشود، بوی کاغذهای کهنه و کاهیست که توی صورتمان میخورد. اتاقهایی ساکت که بیشتر ترغیبمان میکند در میان قفسه کتابها راه برویم، قدم از قدم که برمیداریم درست مانند این است که در میان تاریخ راه میرویم و هرکدام از آن کاغذها حرفی متفاوت برای گفتن دارند. اتاقهایی با قفسههای بلند و پر از کتاب که هر کدام نشانی از تاریخ را بر خود دارند؛ اینجا قفسه کتابها آنقدر بلند است که هرکدام نردبانی برای رسیدن به ردیف آخر میخواهند. اینجا کتابها از دل تاریخ بیرون آمدهاند، از دستنوشتههای قرنهای ۵ و ۶ تا نسخههای چاپی قرنهای ۱۶ و ۱۷. اینجا از مغازههای لوکسفروشی هم خطرناکتر است که اگر یکی از این کتابهای قدیمی آسیب ببیند، با هیچ پولی نمیتوان آن را جبران کرد.
اینجا حال و هوای همهچیز در نامها و کاغذهای کتاب خلاصه میشود، اینجا کتابخانه است؛ کتابخانه دانشگاه تهران.
تالار ایرانشناسی
کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران از بخشها و تالارهای مختلفی تشکیل شده که شاید یکی از بخشهای جذاب و متفاوت آن «رشیدالدین فضاالله همدانی» یا تالار ایرانشناسی باشد. جایی که به گفته مسئولان آن در حدود ۳۰ هزار کتاب که در ارتباط با ایران هستند، گردآوری شده؛ کتابهایی درباره اشخاص، جغرافیا، زبان، فرهنگ، معماری و قومهای ایرانی بوده. در این تالار کتابهایی که به زبانهای دیگر درباره ایران نوشته شدهاند را نیز میتوان پیدا کرد.
کتابهایی این تالار را کسی نمیتواند از کتابخانه خارج کند و هر کسی که بخواهد از آنها استفاده کند، باید به تالار سر بزند و روی میزهای همانجا بنشیند. تالار ایرانشناسی پر از تابلوهای عکسی از نامآشناهای فرهنگ و ادب کشور است. از پروین اعتصامی، ایرج افشار ، محمدتقی بهار تا کمالالملک و محمدعلی مدرس تبریزی را میتوان روی دیوارها دید.
برای هر دردی دو درمان است:
سکوت و زمان
سکوت و زمان