۰۳-۱۲-۹۷، ۰۶:۰۲ ب.ظ
این یک داستان قدیمی است. حتی زمانی که صنعت سرگرمی دايم از اهمیت تنوع جنسیتی و نژادی سینم اگران در پشت دوربین میگوید، باز هم این فیلمسازان زن هستند که از برخی جوایز ومراسم سینم ایی مهم سال بیرون میمانند.
تارنمای ماهنامه فیلم اخیرا در گزارشی به موضوع حذف و نادیده گرفتن زنان در اسکار پرداخته است.گزارشی که در آن نشان میدهد چگونه در سال 2018 فیلمسازان زن از اکثر جوایز مهم جامانده اند. در ادامه این گزارش را می خوانیم. در سال ۲۰۱۸، گلدن گلوب، جوایز انتخاب منتقدان، اتحادیه کارگردانان و بفتا،همه از نامزد کردن یک فیلمساز زن در رشته بهترین کارگردان بازماندند(گلدن گلوب، جوایزانتخاب منتقدان و بفتا،حتی آثار کارگردانان زن را در رشتههای بهترین فیلم سال هم نامزد نکردند و فقط لین رمزی با هرگز واقعا اینجا نبودی در رشته «فیلم شاخص بریتانیایی» در بفتا نامزد شد).
این روزها که پیشبینی برندگان احتمالی اسکار به اوج خودش رسیده است، همچنان شاهد فقدان توجه به این فیلمها و خالقانشان هستیم و این موضوع نشان میدهد که باقی فصل جوایز سال ۲۰۱۸ هم در همان مسیر پیشین طی خواهد شد و مثل همیشه فیلمهای زیادی هستند که باید به رقابت راه پیدا کنند ولی خیلی ساده بیرون میمانند و این شرمآورست.در سال ۲۰۱۸ شماری از فیلمهای ارزشمند را زنان کارگردانی کردند که از میانشان، جدیدترین آثار دبرا گرنیک، تامارا جنکینز و لین رمزی بهتازگی در جوایز اسپریت (ویژه فیلمهای مستقل) در رشته بهترین کارگردانی نامزد شدهاند. سایر فیلمهای برجستهای که زنان فیلمساز ساختهاند هم در برخی جوایز مورد توجه و تحسین قرار گرفتهاند.از جمله سوارکار اثر کلویی ژائو (که اخیرا جایزه بهترین فیلم جوایز گاتم و انجمن ملی منتقدان فیلم را برنده شد) و اصلا میتونی منو ببخشی؟ به کارگردانی ماریئل هِلِر.
با وجود این فیلمها و نمونههایی دیگر، اما و اگرهایی مانند اینکه «اگر زنان به اندازه کافی فیلم خوب ساخته بودند» یا «اگر فیلمهایی که زنان ساختهاند به اندازه کافی خوب بودند» دیگر مطرح نمیشوند (وقتی سال گذشته جوایز بفتا از نامزد کردن حداقل یک فیلمساز زن در رشته بهترین کارگردانی هم ناتوان بود، مارک ساموئلسن رییس هیات فیلم بفتا، حرفی جز این برای گفتن نداشت که «خب، همه فیلمهایی که مردان کارگردانی کردهاند بهترند. فقط پنج نامزد داریم. من شیفته لیدی برد هستم که کارگردانی بسیار خوبی دارد و فیلمنامهای فوقالعاده که گرتا گرویگ برایش نامزد هم شده است. اما از شما میپرسم که کدام نامزد کارگردانی را میتوانید از فهرست خارج کنید تا بشود گرویگ یا جو رایت را جایشگزینش کرد؟»).
این بهانههای پوشالی چندان دوامی نداشتند و امسال بیشتر چنین به نظر میرسد که اغلب خودشان را به فراموشی زدهاند. به هر حال آنچه در ادامه میخوانید هفت فیلم از فیلمسازان زنی هستند که تقریبا بهترین فیلمهای کارنامهشان را در سال ۲۰۱۸ ساختند و همچنان مورد بیاعتنایی قرار گرفتند.
«ردی به جا نگذار» به کارگردانی دِبرا گرَنیک
گرنیک در طول حضور سهدههای خود در صنعت فیلمسازی فقط سه فیلم بلند داستانی ساخته است که هر کدام جواهری به حساب میآیند که بازیهای ستارهسازی را در خود جای دادهاند (از جنیفر لورنس در زمستان استخوانسوز تا تاماسین مککنزی در ردی به جا نگذار) و بهخوبی از پس ترسیم رفتارهای انسانی با تمام لذتها و دردهایش برآمدهاند. اثر جدید گرنیک بر اساس رمان پیتر راک با نام دل کندنِ من شکل گرفته است و اولین نمایش جهانیاش در جشنواره ساندنس رقم خورد. فیلم در گیشه اکران محدود، به فروشی حدود هشت میلیون دلار دست یافت اما همچنان هفت ماه پس از نمایش عمومیاش درسایت جمعآوری آرای منتقدان «راتن تومیتوز»، صددرصد مورد تایید منتقدان بوده و نقد منفیای بر آن نوشته نشده است.فیلم گرنیک علاوه بر کارگردانی،در رشته بهترین فیلم جوایز اسپریت هم نامزد شده است. ناگفته نماند که انجمن منتقدان فیلم لسآنجلس و انجمن منتقدان فیلم سن دیهگو نیز گرنیک را به عنوان بهترین کارگردان سال برگزیدهاند.
برای هر دردی دو درمان است:
سکوت و زمان
سکوت و زمان