۲۸-۰۳-۹۲، ۰۳:۱۰ ق.ظ
ای خدای مهربان من ، دوباره توبه میكنم ، ولی نه از گناه خویش ،
بلكه ازنیایشم ، عبادتم ،ازدعای خویش و توبه میكنم من ازنمازخویش ای خدا.از آن نماز خسته ام كه دل به صد هوا دوید و در حضور مهربان تو، ناز صد نگار را كشید و عشق را ندید ، ازآ ن نماز ای خدا توبه میكنم.از آن قنوت هم خدای مهربان ، كه كردم از تمام آسمان لطف تو طلب ، سكه ای و مركبی و خانه ای برای خویش و بود در كنار من كسی كه خسته و گرسنه بود و هم غریب ، هیچ یاد ازو نكرد این دلم. . . خدا از آن قنوت توبه میكنماز آن ركوع از آن سجود از آن دو چشم پر ز خواب از آن نماز بی صواب ،از آن دعای حبس گشته در حباب زندگی ، نه بندگی. . . .ای خدا ، من از نماز خویش توبه میكنم.خدای من ، خدای مهربان من ، و توبه میكنم از آن گرسنگی و تشنگی ز روزه ام ،نبود آنچه خواستی نبود در سزای تو و یا نبود لحظه لحظه اش برای تو. درآن بهارعشق وبارش بهانه های بخششت به روی شاخ وبرگهای خاك خورده ی دلم ،
فقط قرار بود كه خویش را به زیر بارشش سپارم و دگر تو كار خود كنی ،ولی به زیر سقف دلسپرده های این جهان پست و خسته ، جستم و
چه زود جمع كردم از چهار سوی ، خویش را
مباد تا كه قطره ای مرا تر از لطافت بهشت بی ریای عاشقان كند
مرا ببخش ای خدا كه باز توبه میكنم.چه زود جمع كردم از چهار سوی ، خویش را
مباد تا كه قطره ای مرا تر از لطافت بهشت بی ریای عاشقان كند
ولی خدای مهربان ، فقط همین دو قطره اشك را ز من پذیر،
كه هست این دو قطره اشك هستی ام ، نیایشم ، بهانه ای برای بخششم ، هدیه ای برای پیشگاه تو نبود جز همین دو قطره اشك سرد جاری از دو گونه ام.
مرا ببخش ای خدا از این دو قطره اشك نیز توبه میكنم
خدایا نگویم دستم بگیر
عمریست گرفته ای
مبادا رها کنی
عمریست گرفته ای
مبادا رها کنی
