۱۸-۱۰-۹۳، ۰۷:۵۳ ب.ظ
خبرگزاری ایسنا: مجید جلالی در حاشیه همایش آسیب‌شناسی مربیگری در فوتبال ایران گفت: بحث اصلی ما روی این است که آیا ما در ایران مربی خوب و قابل اعتماد داریم یا نه. مربیانی که به لحاظ دانش فنی می‌توانند به فوتبال ایران کمک کنند. اگر ما از مربیان خوبی برخورداریم پس این کنش و واکنش‌های علیه مربیان ایرانی ناشی از چیست؟
او در پاسخ به این سوال که آیا این باور اجتماعی که یک بازیکن بزرگ می‌تواند مربی بزرگ شود درست است بیان کرد: مقوله بازیگری از مربیگری جداست. ما در دنیا مربیان بزرگی داریم که فوتبالیست نبوده‌اند. بحث مربیگری جمع‌بندی 5-4 عامل همزمان است. یکی از موارد آن شاید بازی کردن باشد که به مربی شخصیت قوی می‌دهد. دیگر شاخص‌های مهم که ارتباطی به بازی کردن فرد ندارد شان و شخصیت مربی، قدرت انتقال داده‌ها و علم و دانش اوست. این که صرفا بازیگری تنها شاخص باشد، غلط است. مشکل ما در ایران این است که ما سالیان سال است در بخش مربیگری سرمایه‌گذاری نکرده‌ایم و حتی به آموزش مربیگری به چشم پول درآوردن نگاه کرده‌ایم. مثلا 3 و نیم میلیون تومان برای مدرک B دادن به یک مربی پول گرفته‌ایم.
سرمربی فعلی سایپا در ادامه با اشاره به این که به مربی ایران در ایران اعتماد چندانی وجود ندارد، عنوان کرد: متاسفانه یک سری باور اجتماعی وجود دارد که به فرهنگ مربوط است. ما وقتی می‌خواهیم یک لیوان بخریم و به ما می‌گویند که جنس ایرانی و خارجی آن موجود است بدون اینکه بدانیم کدام بهتر است خارجی را انتخاب می‌کنیم. ما در ایران می‌بینیم که مربی خارجی به فوتبال ما می‌آید. هیچ کس او را نمی‌شناسد اما خیلی سریع از بهترین‌های مربیگری می‌گذریم و آنها را نادیده می‌گیریم. این در حالی است که عده‌ای از جابه‌جایی برخی مربیان خارجی هم سود می‌برند.
وی در پاسخ به سوالی مبنی بر خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس عنوان کرد: اعتقاد من این است که قوانین ما اجازه خصوصی شدن را نمی‌دهد. به طور کلی فوتبال ما اگر به سمت خصوصی‌سازی برود، ضربه می‌خورد. قوانین طوری است که اجازه درآمدزایی به ازای میزان هزینه را نمی‌دهد پس فوتبال مجبور است وابسته به دولت باشد. به همین دلیل خصوصی‌سازی معنا ندارد.
جلالی در پایان گفت: نمی‌توان نمای بیرونی فوتبال را خصوصی و واقعیت را عوض کرد. با توجه به این قوانین، هیچ فرد خصوصی که هدفش فوتبال باشد، وارد کار نمی‌شود. عده‌ای وارد فوتبال شدند و به دنبال بهره‌برداری‌های شخصی و سودهای خودشان بودند و هدف‌شان فوتبالی نبود. ما به AFC هم همین مسئله را واژگون معرفی کردیم و به آنها گفتیم که تیم‌هایمان را خصوصی کرده‌ایم. مثلا پیکان، سپاها ن، فولاد و خیلی تیم‌های دیگر که در اساسنامه‌شان دست بردیم و آن را عوض کردیم تا به AFC بگوییم تیم‌ها خصوصی شده‌اند اما واقعیت چیز دیگری است.
او در پاسخ به این سوال که آیا این باور اجتماعی که یک بازیکن بزرگ می‌تواند مربی بزرگ شود درست است بیان کرد: مقوله بازیگری از مربیگری جداست. ما در دنیا مربیان بزرگی داریم که فوتبالیست نبوده‌اند. بحث مربیگری جمع‌بندی 5-4 عامل همزمان است. یکی از موارد آن شاید بازی کردن باشد که به مربی شخصیت قوی می‌دهد. دیگر شاخص‌های مهم که ارتباطی به بازی کردن فرد ندارد شان و شخصیت مربی، قدرت انتقال داده‌ها و علم و دانش اوست. این که صرفا بازیگری تنها شاخص باشد، غلط است. مشکل ما در ایران این است که ما سالیان سال است در بخش مربیگری سرمایه‌گذاری نکرده‌ایم و حتی به آموزش مربیگری به چشم پول درآوردن نگاه کرده‌ایم. مثلا 3 و نیم میلیون تومان برای مدرک B دادن به یک مربی پول گرفته‌ایم.
سرمربی فعلی سایپا در ادامه با اشاره به این که به مربی ایران در ایران اعتماد چندانی وجود ندارد، عنوان کرد: متاسفانه یک سری باور اجتماعی وجود دارد که به فرهنگ مربوط است. ما وقتی می‌خواهیم یک لیوان بخریم و به ما می‌گویند که جنس ایرانی و خارجی آن موجود است بدون اینکه بدانیم کدام بهتر است خارجی را انتخاب می‌کنیم. ما در ایران می‌بینیم که مربی خارجی به فوتبال ما می‌آید. هیچ کس او را نمی‌شناسد اما خیلی سریع از بهترین‌های مربیگری می‌گذریم و آنها را نادیده می‌گیریم. این در حالی است که عده‌ای از جابه‌جایی برخی مربیان خارجی هم سود می‌برند.
وی در پاسخ به سوالی مبنی بر خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس عنوان کرد: اعتقاد من این است که قوانین ما اجازه خصوصی شدن را نمی‌دهد. به طور کلی فوتبال ما اگر به سمت خصوصی‌سازی برود، ضربه می‌خورد. قوانین طوری است که اجازه درآمدزایی به ازای میزان هزینه را نمی‌دهد پس فوتبال مجبور است وابسته به دولت باشد. به همین دلیل خصوصی‌سازی معنا ندارد.
جلالی در پایان گفت: نمی‌توان نمای بیرونی فوتبال را خصوصی و واقعیت را عوض کرد. با توجه به این قوانین، هیچ فرد خصوصی که هدفش فوتبال باشد، وارد کار نمی‌شود. عده‌ای وارد فوتبال شدند و به دنبال بهره‌برداری‌های شخصی و سودهای خودشان بودند و هدف‌شان فوتبالی نبود. ما به AFC هم همین مسئله را واژگون معرفی کردیم و به آنها گفتیم که تیم‌هایمان را خصوصی کرده‌ایم. مثلا پیکان، سپاها ن، فولاد و خیلی تیم‌های دیگر که در اساسنامه‌شان دست بردیم و آن را عوض کردیم تا به AFC بگوییم تیم‌ها خصوصی شده‌اند اما واقعیت چیز دیگری است.