جنیفر لارنس؛ حرفه‌ای بی شیله‌پیله در دنیای رنگارنگ هالیوود

[صنم بانو]

جنیفر شریدر لارنس، بازیگر سرشناس آمریکایی، که فیلم هایش تابحال حدود 5.5 میلیارد دلار در سطح دنیا فروش کرده اند، در سال های 2015 و 2016 بالاترین دستمزد را در میان بازیگران زن دنیا داشت.

برترین ها - ترجمه از سولماز محمودی: جنیفر شریدر لارنس، بازیگر سرشناس آمریکایی، که فیلم هایش تابحال حدود 5.5 میلیارد دلار در سطح دنیا فروش کرده اند، در سال های 2015 و 2016 بالاترین دستمزد را در میان بازیگران زن دنیا داشت. وی در لیست مجله تایم از «100 فرد بانفوذ دنیا» در سال 2013 و «100 سلبریتی برتر» مجله فوربس در سال های 2014 و 2016 قرار داشت. اولین نقش آفرینی اش در سیتکام «شوی بیل انگوال» بود که بین سال های 2007 و 2009 پخش می شد و اولین حضور سینم ایی او، نقش مکملش در فیلم «گاردن پارتی» (2008) بود.

 

شهرت را از طریق بازی در فیلم «زمستان استخوان سوز» (2010) که به اسکار راه یافت تجربه کرد. در فیلم سینم ایی «مردان ایکس: کلاس اول» (2011) نقش میستیک را ایفا نمود، فیلمی که دنباله های دیگری بر آن ساخته شد و لارنس نقش میستیک را در آنها ادامه داد. شهرت لارنس با ایفای نقش کتنیس اوردین، در سری فیلم های «عطش مبارزه» (2012-2015) بیشتر شد و بعد از این فیلم ها بود که لارنس تبدیل به سودآور ترین قهرمان زن اکشن تمام ادوار شد. پس از آن بود که با کارگردان های پخته و مهمی همکاری کرد و توانست افتخارات هنری از جمله نامزدی و برد اسکار، جایزه بفتا و گلدن گلوب را در کارنامه اش ثبت کند. مجله «ال» مقاله ای در مورد او برای شماره نوامبر خود منتشر نموده که در زیر می خوانید.

در سن 20 سالگی، جنیفر لارنس یکی از جوانترین هنرپیشه های زن تاریخ سینم ا شد که نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن را بدست آورد و برخی او را تازه واردی بیش نمی دانستند که البته چندان هم بیراه نمی گفتند، زیرا بسیاری از مردم قبل از فیلم «زمستان استخوان سوز» او را روی پرده سینم ا ندیده بودند؛ فیلمی که منتقدین آن را بسیار دوست داشتند.

 

این فیلم در مورد دختری اوزارکی بود که به دنبال پدر گمشده اش می گشت که سازنده روانگردان شیشه بود. هر چند که لارنس تازه کشف شده بود، ولی تازه کار و ناشی نبود. در 14 سالگی، یک مدل‌‌یاب او را در خیابانی در سفرش به نیویورک سیتی کشف کرد. لارنس که اهل کنتاکی و دختر یک مدیر اردوگاه بچه ها بود، برای بازی در سه فصل از سیتکام «شوی بیل انگوال» انتخاب شد و در چندین سریال تلویزیونی دیگر و فیلم های سینم ایی نقش آفرینی کرد که به گفته خودش حرفه او را زیر و رو کردند.

پس از چند سال زندگی در لس آنجلس، فارغ التحصیلی از مقطع دبیرستان و شروع به کار، وی در مورد آن دوران می گوید: «خودم را در فیلم های مستقل تصور می کردم و فکر می کردم زندگی نرمال زیبایی خواهم داشت.» در عوض، نقش سخت و حزن انگیز و شوک آوری در «زمستان استخوان سوز» به او داده شد که مستقیماً به انتخابش برای فیلم «عطش مبارزه» (2012) انجامید، نقشی افسانه ای که شهرت و محبوبیت را برایش به ارمغان آورد. همانطور که جودی فاستر، کارگردانش در فیلم سینم ایی «سگ آبی»، می گوید: «در شروع کار چیزی که در مورد جنیفر خیلی عجیب بود این بود که او آرامش معناداری داشت. کارهایی که می کرد عمق واقعی داشتند، و فقط دیالوگ نمی گفت. وی حضوری نیرومند و قوی داشت.»

 

‌

[صنم بانو]

دیوید او. راسل (نویسنده/کارگردان) که در سه فیلم - «دفترچه امیدبخش» (2012) که برای آن لارنس جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن را گرفت و دومین بازیگر زن جوان تاریخ سینم ا شد که اسکار می کرد - با او کار کرده، می گوید: «چشم هایش در سکوت حرف های بیشتری در مقایسه با کل حرف های بازیگران دیگر در تمام عمرشان دارند.» او هر نقشی که بازی کند، چه نقش یک بیوه جوان بیقرار و درمانده («دفترچه امیدبخش») باشد، چه جهش یافته تغییر شکل دهنده ای مبارز (سری فیلم های «مردان ایکس») یا زن جوانی که تحت تسلط نیروهای اسرارآمیز قرار گرفته («مادر»)، وی چه در حالت سکوت و چه هنگام سخن گفتن، جذاب و تأثیرگذار است. آنطور که دارن آرونوفسکی (نویسنده و کارگردان فیلم «مادر») می گوید: «این فیلم دو ساعته است و 66 دقیقه از فیلم کلوزاپ های جنیفر است. برای یک بازیگر، حفظ گیرایی و جذابیت همه این دقایق کار بزرگ و دشواری است.»

لارنس درباره فیلم «دفترچه امیدبخش» (2012) می گوید: «اولین باری بود که با دیوید او. راسل کار می کردم. هرگز اینقدر به چالش کشیده نشده بودم، ولی به جای غرق شدن در انرژی فیلم، انرژی گرفتم و قویتر شدم.» در مورد فیلم های «عطش مبارزه» (2012-2015) نیز می گوید: «وقتی این نقش را به من پیشنهاد کردند، سه روز وقت خواستم تا درباره اش فکر کنم. می دانستم که این نقش زندگی ام را زیر و رو خواهد کرد و این تصمیم بسیار بزرگی است.» در مورد «زمستان استخوان سوز» (2010) می گوید: «هنوز هم شخصی ترین فیلم برایم است. این فیلم پروژه ای خونین بود. نمی دانستیم آیا به جشنواره ساندنس راه پیدا می کنیم یا خیر. ناگهان به خودمان آمدیم و دیدیم که در اسکار هستیم.» در مورد جدیدترین فیلمش، فیلم «مادر» (2017) اینطور اظهار می دارد: «دارون آرونوفسکی دید خاص و ذهن منحصر بفردی دارد. می خواستم در ذهن خاص و دنیای آشفته اش، یک مهره شطرنج باشم.»

 

خارج از فیلم های سینم ایی، این بازیگر 27 ساله را بیشتر با روحیه زنده و شادش می شناسیم تا سوکتش؛ صداقت بی نظیر، هوش و حاضرجوابی اش و واکنش های خنده دارش به شهرت زودهنگام طی حضور روی فرش های قرمز و مصاحبه هایش در تاک شوها، باعث شده که میلیون ها طرفدار داشته باشد. گذشته از اینکه حالا همه کارگردان ها به دنبال کار کردن با او هستند و با وجود این همه طرفدار و البته موفقیت های هنری اش (بعد از برد اولین اسکارش، لارنس دو بار دیگر نامزد جایزه اسکار شد، یکی برای فیلم «حقه بازی آمریکایی» (2013) و دیگری برای فیلم «جوی» (2015)) و موفقیتش در باکس آفیس (فیلم هایش بیش از 5 میلیارد دلار در دنیا فروش کرده اند)، وی تبدیل به سود آور ترین و محبوب ترین ستاره سینم ایی روی کره زمین شده است.

نه اینکه به خودش به این نحو بنگرد: «من خیلی به این موضوعات فکر نمی کنم و وقت رویشان نمی گذارم. چون خیلی مسئله عظیمی برای فکر کردن قبل از خواب است. به علاوه ممکن است همه چیز تغییر کند.» مثلاً در سال گذشته، فیلم «مسافران» با بازی لارنس که برایش 20 میلیون دلار دستمزد گرفت، اولین شکست لارنس در باکس آفیس شد، زیرا فقط 303 میلیون دلار فروش کرد. البته عده کمی بازی او را علت این شکست دانستند و منتقدین بر این باور بودند که اگر فیلم از دیدگاه کاراکتر او ساخته شده بود، مشکلات فیلمنامه حل می شد.

با این وجود، لارنس اصرار دارد که قلباً احساس مسئولیت می کند که بلیت های فیلمش فروش نرفته اند: «تنها زمانی که درباره نتیجه نگران هستم، زمانی است که داریم فیلمبرداری می کنیم، زیرا تمام روز کار می کنم و وقتی به خانه می رسم، مغزم آشفته است و به این فکر می کنم که چرا باید بترسیم؟ وقتی این پروسه تمام می شود، دیگر همه چیز برایم تمام می شود. من کارم را انجام داده ام و هر چه از دستم بر می آمده ارائه داده ام. هر چه بعد از آن اتفاق می افتد دیگر اهمیتی ندارد.»

در بهار آینده، لارنس در فیلم «گنجشک سرخ» نقش بالرین روسی را ایفا می کند که تبدیل به جاسوس شده است، فیلم مهیجی از کارگردان فیلم های قبلی اش («سری فیلم های «عطش مبارزه»)، فرانسیس لارنس و فیلم دیگرش که آخرین فیلم «مردان ایکس» اوست، را به تازگی به پایان برده است. فرانسیس لارنس او را آنقدر باهوش می داند که می گوید وی در حوزه رفتار انسانی، یک دانشمند تمام عیار است. گذشته از این دو فیلم، لارنس قرار است در فیلم «خون بد» به کارگردانی آدام مک‌کی، که فیلمی زندگی نامه ای درباره الیزابت هولمز، موسس ترانوس است، نقش آفرینی نماید و ظاهراً در فیلمی کمدی که فیلمنامه اش را همراه با دوست صمیمی اش، ایمی شومر، نوشته، نیز بازی خواهد کرد. ولی به گفته خودش هر دوی این فیلم ها در آینده دور کار خواهند شد.

در حال حاضر جنیفر بر فعالیت در حوزه فساد سیاسی تمرکز کرده و در بنیاد غیرانتفاعی Represent.Us برای اهداف آن مبارزه می کند و پس از هفت سال پیاپی و کار بر روی حدود سه فیلم در سال، می خواهد برای مدتی بازیگری را کنار بگذارد و در این باره اینطور می گوید: «می خواهم یک مزرعه بخرم و می خواهم شیر بزها را بدوشم.» شاید زندگی نرمالی که تصورش را می کرد نباشد، ولی از خنده اش پیداست که آنقدرها هم این ایده بدی نیست.

[AsαNα]

داشتم تاپیکشو میزدما

[taranomi]

چهره اش شیرینه ‌
تو مسافران که بد نبود