۱۶-۰۹-۹۳، ۱۱:۴۷ ق.ظ
خواننده زن مازندرانی دست‌آویز هنرنمایی جدید خبرنگار فراری
مسیح علی‌نژاد خبرنگار فراری این روزها شدیداً به دنبال لایک در فضای مجازی می گردد.به گزارش بلاغ، این دختر خارج‌نشین که نام خبرنگار آزاد را برای خود انتخاب کرده و تلاش مذبوهانه‌ای می‌کند تا از فضای سیاسی و اجتماعی ایران جا نیفتاد، این بار دست به دامن کلیپ یک خواننده زن به زبان محلی مازندرانی شده است.
مسیح در پست خود آورده است: من و آواز ممنوع ام، توی مازندران همیشه می‌تونی صدای زنی را بشنوی که یا مویه می‌کنه و یا آواز می‌خونه، شادی و غم هر زنی توی این استان با زبان ترانه و آوازه، مگه می شه صدای زن را ممنوع کرد، زن راهش را پیدا می کنه که فریاد بزنه و بخونه، کشورمون زیباتر میشد اگر صدای ما هم مثل صدای مردان ممنوع نبود.
فهم اینکه لایک جمع کردن برای چنین پستی نشانه چیست، کمی سخت است و آیا واقعاً افراد موافق این جریان به دنبال رفع محدودیت زن در آواز خواندن زن هستند؟
آیا یک زن تنها باید به دنبال این باشد که از محدودیت‌ها و ممنوعیت‌ها رهایی یابد یا اینکه باید از داشته‌های خود برای ارتقای جایگاه و شأنیت والایش استفاده کند؟!
دنیایی که این‌گونه پست‌ها و صفحات مجازی مانند آزادی یواشکی برای زنان ایرانی ترسیم می‌کند، شأنیت او را زیر سوال می‌برد.
زن مسلمان ایرانی آزادی را چه معنایی می‌کند و از چه چیزی محروم است که باید به دنبال رفع ممنوعیت‌هایی باشد که اسلام فقط برای حراست از مقام زن، او را مجاب می‌کند؟
باید از مسیح و کسانی که برای او نشانه‌های تأیید مطالب ارسال کرده‌اند، سوال کرد که آیا زن یعنی اینکه تنها موها، بدن و صدایش را به نمایش بگذارد؟
آیا از توان و استعداد، قوه ظرافت و تعقل یک زن به عنوان یک موجود و مخلوق، همین‌ها را به او می‌دهید و دیگر هیچ؟!
آیا اگر زنی نخواهد آواز بخواند و موهایش را بپوشاند، دیگر آزاد نیست؟
راه رهایی این نیست که خود را رها کنیم، راه آزادی و رهایی از تعقل و مدنیت می‌گذرد نه بازگشت به عصری که پوشش داشتن شرم باشد و برایش در بوق و کرنا کنید که چرا پوشش دارید.
زن به برداشتن حجابش نیست که آزاد می‌شود و رهایی پیدا می‌کند، زن به خواندنش نیست که محبوب می‌شود و پیشرفت می‌کند، زن زمانی آزاد می‌شود که بداند موجودیتی دارد به غیر از جنسیتش و اینکه بداند او را برای قوه ادراک، ایمان و تعلقش می‌خواهند نه برای آوازش و نه برای نشان دادن موهایش و ...
مسیح علی‌نژاد خبرنگار فراری این روزها شدیداً به دنبال لایک در فضای مجازی می گردد.به گزارش بلاغ، این دختر خارج‌نشین که نام خبرنگار آزاد را برای خود انتخاب کرده و تلاش مذبوهانه‌ای می‌کند تا از فضای سیاسی و اجتماعی ایران جا نیفتاد، این بار دست به دامن کلیپ یک خواننده زن به زبان محلی مازندرانی شده است.
مسیح در پست خود آورده است: من و آواز ممنوع ام، توی مازندران همیشه می‌تونی صدای زنی را بشنوی که یا مویه می‌کنه و یا آواز می‌خونه، شادی و غم هر زنی توی این استان با زبان ترانه و آوازه، مگه می شه صدای زن را ممنوع کرد، زن راهش را پیدا می کنه که فریاد بزنه و بخونه، کشورمون زیباتر میشد اگر صدای ما هم مثل صدای مردان ممنوع نبود.
فهم اینکه لایک جمع کردن برای چنین پستی نشانه چیست، کمی سخت است و آیا واقعاً افراد موافق این جریان به دنبال رفع محدودیت زن در آواز خواندن زن هستند؟
آیا یک زن تنها باید به دنبال این باشد که از محدودیت‌ها و ممنوعیت‌ها رهایی یابد یا اینکه باید از داشته‌های خود برای ارتقای جایگاه و شأنیت والایش استفاده کند؟!
دنیایی که این‌گونه پست‌ها و صفحات مجازی مانند آزادی یواشکی برای زنان ایرانی ترسیم می‌کند، شأنیت او را زیر سوال می‌برد.
زن مسلمان ایرانی آزادی را چه معنایی می‌کند و از چه چیزی محروم است که باید به دنبال رفع ممنوعیت‌هایی باشد که اسلام فقط برای حراست از مقام زن، او را مجاب می‌کند؟
باید از مسیح و کسانی که برای او نشانه‌های تأیید مطالب ارسال کرده‌اند، سوال کرد که آیا زن یعنی اینکه تنها موها، بدن و صدایش را به نمایش بگذارد؟
آیا از توان و استعداد، قوه ظرافت و تعقل یک زن به عنوان یک موجود و مخلوق، همین‌ها را به او می‌دهید و دیگر هیچ؟!
آیا اگر زنی نخواهد آواز بخواند و موهایش را بپوشاند، دیگر آزاد نیست؟
راه رهایی این نیست که خود را رها کنیم، راه آزادی و رهایی از تعقل و مدنیت می‌گذرد نه بازگشت به عصری که پوشش داشتن شرم باشد و برایش در بوق و کرنا کنید که چرا پوشش دارید.
زن به برداشتن حجابش نیست که آزاد می‌شود و رهایی پیدا می‌کند، زن به خواندنش نیست که محبوب می‌شود و پیشرفت می‌کند، زن زمانی آزاد می‌شود که بداند موجودیتی دارد به غیر از جنسیتش و اینکه بداند او را برای قوه ادراک، ایمان و تعلقش می‌خواهند نه برای آوازش و نه برای نشان دادن موهایش و ...
