به نظر می رسد که بسیاری از اعمال در زندگی روزانه ما – نخوردن آن تکه دوم کیک، رد شدن [بدون خرید] از برابر فروشگاهی که آخرین گجت ها (ابزار و اسباب بازی های کوچک الکترونیکی) را دارد، یا کار کردن بر روی فرم مالیات به جای تماشای تلویزیون – به یک عامل اساسی بر می گردد: خویشتن داری.
خویشتنداری چیزی است که ما را قادر می سازد تا عادت های سالم را نگاه داریم، مانند آن که برای روز مبادا پس انداز کنیم، و کارهای مهم را به پایان ببریم.
اما، به راستی، خویشتن داری چیست؟
و چگونه عمل می کند؟
در مقاله تازه ای در شماره ماه سپتامبر 2012 "پرسپکتیوز آن سایکالاژیکال ساینس" (دیدگاه های علم روان شناسی)، مجله علمی وابسته به انجمن علوم روان شناسی، پژوهشگران مایکل اینزلیکت از دانشگاه تورانتو، و براندن شمایکل از دانشگاه تگزاس ای. اند ام.، این گونه بحث می کنند که نمونه غالب خویشتنداری
ممکن است به آن اندازه دقیق نباشد که پژوهشگران زمانی تصور می کردند.
خویشتنداری به جای آن که یک منبع محدود باشد، در واقع ممکن است بیشتر به مانند فرایندی با رانش (هدایت) انگیزه و توجه باشد.
پژوهش درباره خویشتنداری در دهه گذشته اوج گرفته و بیشتر آن بر روی مدل منبعی خویشتنداری متمرکز بوده است.
بنا به این مدل، که اولین بار توسط روی بائومیستر و همکارانش پیشنهاد شد، خویشتنداری دارای منبع محدودی است – به این معنا که اگر با بهره از خویشتنداری قاچ دوم کیک را رد کنیم، در آنصورت ممکن است در ادامه روز به اندازه کافی خویشتنداری نداشته باشیم که در مقابل انگیزش شدید برای خرید یا تماشای تلویزیون مقاومت نماییم.
بیش از یکصد مقاله در تایید این مدل نوشته شده است.
پژوهشگران، برای نمونه، دریافتند کسانی که لازم دارند احساسات خود را کنترل نمایند در انجام وظایف بعدی، مانند حل یک معمای دشوار، فشردن یک ورزش دهنده پنجه دست، و به یادداری زمان در حافظه کاری، نارسایی بروز می دهند.
اما، اینزلیکت و شمایکل توجه می دهند که انبوهی از مطالعه های تازه نتایجی به دست می دهند که با این نظر خویشتنداری به عنوان منبعی فناپذیر همخوانی ندارد.
مطالعه های تازه نشان داده اند که به نظر می آید محرکه ها، برداشت های فردی از دشواری کار، باورهای شخصی درباره توان اراده، بازخوردها درباره انجام کار، و دگرگونی ها در حال و احوال همگی بر قابلیت ما در اعمال خویشتنداری تاثیر دارند.
این نتایج چنین القا می کنند که خویشتنداری ممکن است به یک منبع محدود متکی نباشد.
خویشتنداری چیزی است که ما را قادر می سازد تا عادت های سالم را نگاه داریم، مانند آن که برای روز مبادا پس انداز کنیم، و کارهای مهم را به پایان ببریم.
اما، به راستی، خویشتن داری چیست؟
و چگونه عمل می کند؟
در مقاله تازه ای در شماره ماه سپتامبر 2012 "پرسپکتیوز آن سایکالاژیکال ساینس" (دیدگاه های علم روان شناسی)، مجله علمی وابسته به انجمن علوم روان شناسی، پژوهشگران مایکل اینزلیکت از دانشگاه تورانتو، و براندن شمایکل از دانشگاه تگزاس ای. اند ام.، این گونه بحث می کنند که نمونه غالب خویشتنداری
ممکن است به آن اندازه دقیق نباشد که پژوهشگران زمانی تصور می کردند.
خویشتنداری به جای آن که یک منبع محدود باشد، در واقع ممکن است بیشتر به مانند فرایندی با رانش (هدایت) انگیزه و توجه باشد.
پژوهش درباره خویشتنداری در دهه گذشته اوج گرفته و بیشتر آن بر روی مدل منبعی خویشتنداری متمرکز بوده است.
بنا به این مدل، که اولین بار توسط روی بائومیستر و همکارانش پیشنهاد شد، خویشتنداری دارای منبع محدودی است – به این معنا که اگر با بهره از خویشتنداری قاچ دوم کیک را رد کنیم، در آنصورت ممکن است در ادامه روز به اندازه کافی خویشتنداری نداشته باشیم که در مقابل انگیزش شدید برای خرید یا تماشای تلویزیون مقاومت نماییم.
بیش از یکصد مقاله در تایید این مدل نوشته شده است.
پژوهشگران، برای نمونه، دریافتند کسانی که لازم دارند احساسات خود را کنترل نمایند در انجام وظایف بعدی، مانند حل یک معمای دشوار، فشردن یک ورزش دهنده پنجه دست، و به یادداری زمان در حافظه کاری، نارسایی بروز می دهند.
اما، اینزلیکت و شمایکل توجه می دهند که انبوهی از مطالعه های تازه نتایجی به دست می دهند که با این نظر خویشتنداری به عنوان منبعی فناپذیر همخوانی ندارد.
مطالعه های تازه نشان داده اند که به نظر می آید محرکه ها، برداشت های فردی از دشواری کار، باورهای شخصی درباره توان اراده، بازخوردها درباره انجام کار، و دگرگونی ها در حال و احوال همگی بر قابلیت ما در اعمال خویشتنداری تاثیر دارند.
این نتایج چنین القا می کنند که خویشتنداری ممکن است به یک منبع محدود متکی نباشد.