الهــــی! به مــــــردان در خانه ات!
به آن زن ذلیلان فـــــرزانــــــه ات!
بهآنانکه با امـــــر “روحی فداک”!
نشینند وسبـــــــــــــزی نمایندپاک!
به آنانکه از بیـــــــخ وبن زی ذیند!
شب وروز با امــــــر زن میزیند!
به آنانکه مرعــــــــــوب مادر زنند!
ز اخلاق نیکـــــــــوش دممی زنند!
به آن شیــــــــــــر مردان با پیشبند!
که در ظـــرف شستن بهتاب وتبند!
به آنانکه در بچّــــــــــه داری تکند!
یلان عوضکــــــــــــردن پوشکند!
به آنانکه بی امــــــــــــر واذن عیال
نیایددر از جیبشان یک ریــــــــال!
به آنانکه با ذوق وشــــــــــوقتمـام
به مادر زن خود بگویند: مـــام (!)
به آنانکه دارند بــــاافتخـــــــــــــار
نشان ایزو…نه!”زی ذی نه هزار”!
به آنانکهدامـــــــن رفــو می کنند!
ز بعد رفــــــــویش اُتـــو می کنند!
بهآنانکه درگیــــر ســــوزن نخند!
گرفتـــــــــــار پخت و پز مطبخند!
بهآن قرمــــــــه سبزی پزان قدر!
به آن مادران به ظاهــــــــــرپدر(!)
الهـــــــــی! به آه دل زن ذلیــــــل!
به آن اشک چشمان “ممّدسبیل”(!)
به تنهای مردان که از لنگـــه کفش
چو جیــــــــغ عیالاتشان شدبنفش!
:که مارا بر این عهـــد کن استوار!
از این زن ذلیلی مکنبرکنـــــــار!
به زی ذی جماعت نما لطف خاص!
نفرما از این یوغمــــــارا خلاص
به آن زن ذلیلان فـــــرزانــــــه ات!
بهآنانکه با امـــــر “روحی فداک”!
نشینند وسبـــــــــــــزی نمایندپاک!
به آنانکه از بیـــــــخ وبن زی ذیند!
شب وروز با امــــــر زن میزیند!
به آنانکه مرعــــــــــوب مادر زنند!
ز اخلاق نیکـــــــــوش دممی زنند!
به آن شیــــــــــــر مردان با پیشبند!
که در ظـــرف شستن بهتاب وتبند!
به آنانکه در بچّــــــــــه داری تکند!
یلان عوضکــــــــــــردن پوشکند!
به آنانکه بی امــــــــــــر واذن عیال
نیایددر از جیبشان یک ریــــــــال!
به آنانکه با ذوق وشــــــــــوقتمـام
به مادر زن خود بگویند: مـــام (!)
به آنانکه دارند بــــاافتخـــــــــــــار
نشان ایزو…نه!”زی ذی نه هزار”!
به آنانکهدامـــــــن رفــو می کنند!
ز بعد رفــــــــویش اُتـــو می کنند!
بهآنانکه درگیــــر ســــوزن نخند!
گرفتـــــــــــار پخت و پز مطبخند!
بهآن قرمــــــــه سبزی پزان قدر!
به آن مادران به ظاهــــــــــرپدر(!)
الهـــــــــی! به آه دل زن ذلیــــــل!
به آن اشک چشمان “ممّدسبیل”(!)
به تنهای مردان که از لنگـــه کفش
چو جیــــــــغ عیالاتشان شدبنفش!
:که مارا بر این عهـــد کن استوار!
از این زن ذلیلی مکنبرکنـــــــار!
به زی ذی جماعت نما لطف خاص!
نفرما از این یوغمــــــارا خلاص
