۱۰-۱۲-۹۶، ۰۸:۳۸ ب.ظ
افسانه جهرمیان در ستون طنز روزنامه قانون نوشت: متاسفانه در شرایطی هستیم که مسئولان به ناچار و علی‌رغم میل باطنی‌شان دائما مجبور به رسیدگی هستند. یعنی این بنده‌خداها شب می‌خوابند و طرفای نه‌و‌نیم، 10 که تایم اداری‌شان شروع می‌شود، می‌بینند ای دل غافل هیچ‌کس سرجایش نیست:
مسئولان: اهواز که نیستش، باز کجاست؟
مردم اهواز: ما اینجاییم، یکم خاک‌ها رو کنار بزنید، ما رو می‌بینید.
مسئولان: باشه باشه. ساکت باشید که گرد و خاک نره تو دهانتون. ما هم داریم با هزار بدبختی، ماسک در کف، اکیپ می‌کنیم تا بیایم و از ریزگردها بازدید کنیم.
از آن طرف هم یک عده کلا روی گسل هستند:
مردم کرمانشاه و سایر شهرهای زلزله‌زده: کمک... از همه نوعش.
مسئولان: ای بابا دیگه زلزله تو شهرهای شما مثل ابرِ تو آسمون، عادی شده. ولی با این حال، جمع و جور می‌کنیم و سریع تا یکی، دو هفته دیگه میایم سر صحنه زلزله، تا روی خرابه‌ها قدمی زده باشیم و همدردی کرده باشیم.
کل کشور: ای بابا خواستیم یه نیمرو بخوریما، باید اندازه دو سیخ شیشلیک هزینه کنیم.
مسئولان: با وجود این همه مشکل تو کشور، شما اصلا دلت میاد لقمه بذاری دهنت؟ لابد اینقدر دلتون خوشه که با نون سنگک هم می‌خواید بزنید؟!
تهران و سایر شهرهای آلوده: داداش این قلبم ترکید، بیا بریم بیرون یه قدمی بزنیم.
(این عده عاقبت دل‌شان باز شد ولی متاسفانه هیچگاه به خانه برنگشتند)
مسئولان: شما نباید می‌رفتی بیرون، حتی ما هم که هیچ بازدیدی رو جا ننداختیم ولی از آلودگی هوا بازدید نکردیم. سعی کردیم نگرانش بشیم فقط. یه جوری رفتار می‌کنید الان ما موندیم تسلیت بگیم یا عذرخواهی کنیم ولی چون بی‌احتیاطی از خودتون بوده، هیچ‌کدوم شامل حالتون نمیشه.
بازمانده‌های عده قبل: بریم بیرون یه مراسم ختمی واسه داداشمون بگیریم که پریروز دلش گرفته بود.
در پارکینگ منزل: 206 به شماره پلاک ایران 66 756 ل 52، شما جریمه شدی. به محض اینکه دزدگیر ماشين رو بزنی، ماشین منتقل میشه پارکینگ خودتم میری برای اعمال قانون.
بازمانده: به‌خدا فقط یه توکه پا اومدم این فلش رو از تو ماشین بردارم. اصن کی خواست بره بیرون.
مسئولان: ما هم نگران ترافیک هستیم. البته تلاش‌هایی هم کردیم. مثل گرون‌کردن بلیط مترو، تا شاید قدرش رو بیشتر بدونید ولی در نهایت خیلی نگرانیم. اما آخه چیکار کنیم؟ در نهایت تقصیر خودتونه. خوب بشینید تو خونه‌هاتون.
وضعیت راه‌ها هم که برای خودش دنیایی است. قبلا فقط سه تا راه داشتیم؛ زمینی، هوایی و دریایی. ولی الان راه‌های کوهی و دره‌ای و بیراهه هم اضافه شده.
مسافران هواپیما: اِ ما که بلیط قشم خریده بودیم، چرا نوک دماوندیم؟
مسئولان: هواپیما خسته بود، دماوندم تو مسیرش بود، دیگه گفت یکم با صورت استراحت کنه ولی به هرحال ما هم تسلیتمون رو عرض می‌کنیم.
مسافران اتوبوس: آقای راننده یه جوری از دره ردمون کن به کلاس ساعت هشت برسیم.
مسئولان: مگه ما پشت فرمون بودیم؟خوبه خودتون هم می‌گید آقای راننده ولی ما که بی‌معرفت نیستیم، شب توی تويیترم تسلیتم رو ابراز می‌کنم.
مسافران قطار: آخیش بهتر شد، صداش قطع شد حداقل.
(بله گویا مسافران قطار به‌خاطر چی‌چی‌چی ممتد قطار اعصاب‌شان ضعیف شده و از اینکه قطار از ریل خارج شده، بدشان هم نیامده).
مسئولان: در مقابل حوادث هوایی و جاده‌ای، شما نسبت به بقیه خیلی هم از شرایط لاکچری برخوردارید. ولی اگر احیانا اتفاقی افتاده؛ متاسفیم.
هر مشکلی روش رسیدگی خاص خودش را دارد... آتش‌سوزی ، غرق‌شدگی و سقوط آزاد از طریق تسلیت، رسیدگی و رفع و رجوع می‌شود. هرچه هم در این دسته‌ها جا نشد، با عذرخواهی، مثل روز اولش ردیف می‌شود. خواهشا مردم این نکات رو لحاظ کنند و اینقدر نسبت به مسئولانمان پرتوقع و شاکی نباشند.
از یهـ جاییـ بهـ بعدـ اگر نریـ خـــــری !