عقربه

[nza3380]

«عقربـ...ـه»

هواي دم كرده ي عصر تابستان،با آن همه سروصدا،كلافه اش كرده بود. دستمال مچاله شده «دخلش» را از جيب شلوارش بيرون كشيد. فقط هفت-هشت سكّه ي بي رنگ وبو كه از خجالت خود را در پيچو تاب دستمال،قايم مي كردند،كاسبي آن روزش بود!همه را دوباره سرازير كرد توي جيبش؛آهي كشيد وبغضش را با نوك پا،به «وزنه» كوبيد!عقربه
–
كه روي عدد سه،جا مانده بود،تكاني خورد و كش وقوس رفت.

-"بايد بدم بابا امشب تنظيمش كنه. تقلب داره ناقلا."

فكرش كه پر كشيد تا «بابا»،عروسك آرزوهاي خواهرش در ذهن مردانه-اما كوچكش-،جان گرفت و صداي سرفه هاي مادر درگوشش پيچيد.ديگر فكر كردن به دوا ودرمان بابا،برايش قديمي شده بود!

وزنه رابغل زد و راه افتاد كه برود. نگاهش در هياهوي پارك،تا رضا وحسين، پر كشيد.

-"حتماً اونا حسابي كار كردن! هم وزنه شون ديجيتاليه هم دقيقه!" و باز يادش آورد كه امشب عقربه را بدهد بابا تنظيم كند.

دستهايش را مشت كرد تا جگرش خنك شود. كنار آبخوري،بچه اي دست مادرش را مي كشيد:

-"مامان مامان،ميخوام برم بالاش"

پسرك آب در گلويش گير كرد:

-"بفرما خانوم.وزن مي كنيم، وزن"

عقربه كه رقص يد و روي «چهارده» ماسيد،دهان پسرك پُر شد كه بگويد:

-"بايدسه كيلو كم كنم..."

-"واي ارشيا؛خوب وزن گرفتي مامان،الهي فدات شم عزيزم."

و« پانصد»ي كه حواله شد به سمتش،...حرف در گوشه دهان پسرك جا خوش كرده بود!

-" انوشه، بيا مامان تو هم برو روي وزنه ببينم دخترم."

-"واي!تو هم اضافه شدي كه!خدا رو شكر..."

... و پسرك كه به جستجوي جور كردن بقيه پول آن خانم،جيبش را مي تكاند،

-عادت نداشت" بقيه پول هم باشه مال خودت" را قبول كند-، شادي مادر ارشيا،انوشه و صَفي از مادرهاوبچه هاي منتظر،روبه رويش بودند...

پسرك به موهاي طلايي عروسك خواهرش مي انديشيد وبه موسيقي سكه هايي كه روي دستمال،مي پريدند،گوش سپرده بود.

-"خدا كند امشب هم بابا عقربه رو تنظيم نكنه..."

عقربـ...ـه به پسرك چنان چشم غر‍ّ ه رفت كه زهرش تا اعماق وجودش نيش كشيد...

.
.
.
باتشکر از مادر عزیزم که این داستان را نوشت...

م. احمدي بجستاني

[ملکه برفی]

داستان زیبایی بود ... از لحاظ نثر هم عالی بود و خیلی خوب نوشته شده ...

یه سری حقایق تلخ رو به یادمون میاره ...