غریبی درد بی درمان، غریبی! !

[.:SNOW G!RL:.]

ویژه دانشجویان دور از خانواده

این روزها خیلی ها دانشگاه قبول شده و با کلی ذوق و شوق پا توی دانشگاه گذاشته اند و با افتخار می گویند که ما خانم یا آقای دانشجو هستیم. این وسط طعم دانشجو شدن برای عده کمی تلخ است. کسانی که برای رفتن به دانشگاه و مدرک کارشناسی یا ارشد گرفتن شان مجبور شده اند از خانه و خانواده دل بکنند و راهی یک شهر دیگر شوند. این افراد معمولا در کنار احساس شادی، احساس دلتنگی و غربت خاصی به سراغ شان می آید و حتی اگر کمی بی جنبه بازی از خودشان در بیاورند، گرفتار حالتی می شوند به نام HOME SICK، این حالت اگر شدید شود ممکن است کار دست شان بدهد.



● روزگاری در غربت

شاید خیلی ها فکر می کنند که دیگر بزرگ شده اند و به همین خاطر دل شان نه تنگ می شود و نه می گیرد! برای همین خیلی سرخوشانه بار و بندیل شان را می بندند و راهی شهر دیگری می شوند تا ادامه تحصیل دهند. اما همین که پای مبارک شان به شهر جدید باز می شود انگار همه غم و غصه های عالم یک هو می ریزد توی قلب و دل شان و چنان احساس تنهایی و غربت می کنند که دوست دارند هر چه زودتر به شهر خودشان برگردن د. به این حالت که شاید برای بعضی دانشجویان آشنا باشد، روان شناسان نام home sick یا بیماری خانه را گذاشته اند. بیماری ای که همان حالت دلتنگی و غم غربت و غریبی است. افرادی که دچار چنین حالتی می شوند معمولا دلتنگی، تنهایی، غمگینی و اضطراب را هم تجربه می کنند. روان شناسان این حالت را برای همه کسانی که از مکانی به مکان دیگر مهاجرت می کنند طبیعی می دانند! آن ها معتقدند این حالت غربت و تنهایی به سن و سال افراد ربطی ندارد و بیش تر از همه، به میزان رشد شخصیتی شان بستگی دارد، برای همین در عده ای بیش تر و در عده ای کم تر است. مثلا افرادی که به آدم ها و محیط اطراف شان وابستگی شدید دارند و خیلی کم پیش آمده که از نزدیکان شان دور شوند یا در دوران کودکی تجربه تلخی از دوری والدین در ذهن شان باقی مانده است معمولا بیش تر گرفتار چنین حالتی می شوند. اما در عوض افرادی هم هستند که به راحتی می توانند با محیط و آدم های جدید خودشان را وفق دهند و کلا عاشق تجربه های جدید هستند. شخصیت این افراد طوری رشد کرده است که خیلی وابسته به افراد یا محیط خاصی نیستند و دوری و تنهایی نمی تواند احساسات آن ها را تحت تاثیر قرار دهد به همین دلیل گرفتار این بیماری نمی شوند.



● چگونه دلمان را باز کنیم؟!

اگر شما هم دچار این غم غربت شده اید و الان مثل یک عاشق دلشکسته، زانوی غم بغل گرفته اید خیلی نگران نباشید چون کارشناسان می گویند این حالت به مرور زمان و با آشنا شدن شما با محیط جدید از بین می رود و شما دوباره مثل روز اول می شوید. اما برای این که به خودتان کمک کنید و هی غصه نخورید، می توانید پیشنهادات ما را جدی بگیرید:



● همراه داشتن وسایل نوستالژیک

نا آشنایی و محیط ناشناخته بیش تر از همه می تواند غم غربت و تنهایی را در شما ایجاد کند. بنابراین پیشنهاد اول ما این است که محیط را کمی برای خودتان آرامش دهنده و آشنا کنید. یعنی سعی کنید یک سری از وسایلی که برای تان نوستالژیی دارد را بیاورید توی خوابگاه یاچیدمان اتاق تان را مثل اتاق خانه تان تغییر دهید. وسایلی که از آن ها خاطرات خوبی دارید و اتفاق های خوب را به یاد شما می آورد مثل یک تابلیایک گلدان یا حتی یک کتاب می تواند غربت شما را کم و روح تان را شاد کند، همراه داشته باشید. فراموش نکنید منظور ما تعداد کمی از وسایل است و قرار نیست شما کل اتاق تان را بار بزنید و بیاورید خوابگاه! متوجه هستید که نه جا دارد نه امکانش هست.



● صحبت کنید و دق نکنید

وقتی دل آدم می گیرد و غربت و تنهایی فشار می آورد بهترین درمان، حرف زدن و خالی کردن خودمان است. برای این که بتوانید کمی از بار این فشار روانی کم کنید با یک نفر حرف بزنید. لطفا آن یک نفر نه مادرتان باشد نه هم اتاقی تان! چون هر دوی این ها حال و روزشان مثل خودتان است. پس بگردید دنبال یک آدمی که تا به حال شرایط شما را تجربه کرده است یا آن قدر سرش می شود که به حرف های تان گوش دهد تا شما دق مرگ نشوید! سکوت و در فکر فرو رفتن راه حل خوبی برای درمان نیست. می توانید به دوستی زنگ بزنید که قبلا شرایطش مثل شما بوده است و حالا می تواند کمک تان کند. اصرار نکنید مادر گزینه خوبی برای حرف زدن نیست چون بیش تر شما را دچار دلتنگی می کند.



● به کارهای هیجان انگیز فکر کنید

به جان خودمان در شهر جدید هم می توانید سینم ا بروید، خرید کنید، تفریح بروید و خلاصه شادی کنید. این که بنشینید توی اتاق و زل بزنید به پنجره اتاق و هی آه بکشید یا دایم آبغوره بگیرید چیزی را درست نمی کند و بیش تر شما را در تنهایی فرو می برد اما اگر راه بفتید توی شهر و آدم ها و مکان های جدید را بشناسید، به کم کردن غربت و تنهایی تان کمک زیادی کرده اید. فقط بی جنبه بازی در نیاورید که به جای درس خواندن توی شهر ولو باشید.



● به خودتان کمک کنید

دلتنگی شما خود به خود حل نمی شود برای رفع آن باید خودتان دست به کار شوید. چون تداوم و طولانی شدن این غربت و تنهایی باعث سردرد، خستگی، بی انگیز گی، افسردگی و انواع بیمارهای جسمی و روحی می شود و ممکن است کار دست شما دهد. بنابراین اول از همه به هدف های این مهاجرت فکر کنید. این که چرا به این شهر جدید آمده اید و بعد به نتیجه این درس خواندن فکر کنید. این که در پایان این دوره تحصیلی مدرک می گیرید و برای خودتان کسی می شوید، به شما انگیزه و روحیه زندگی می دهد. تلاش کنید تا در مدت تحصیل، آدم شاد و سرزنده ای باشید چون در غیر این صورت از درس خواندن هم خواهید افتاد.