۱۱-۱۱-۹۱، ۰۵:۲۳ ب.ظ
"راجیش کومار شارما" 40 ساله و اهل دهلی نو است که به تازگی راهی برای آمورش به بچه های زاغه نشین پیدا کرده است و آن ها را زیر بک پل مترو و در فضای باز درس می دهد.
به گزارش گروه خواندنی های باشگاه خبرنگاران، هند کشوری است که مردم آن در همه قشری دیده می شوند و البته میزان افراد کم درآمد و فقیر بیشتر است و از آنجایی که هزینه تحصیل بالاست فرزندان آن ها توانایی درس خواندن ندارند.
"راجیش کومار شارما" 40 ساله و اهل دهلی نو است که به تازگی راهی برای آمورش به بچه های زاغه نشین پیدا کرده است و آن ها را زیر بک پل مترو و در فضای باز درس می دهد.
او که در گذشته معلم بوده است این روزها در یک مغازه کار می کند ولی روزانه 2 ساعت مغازه را به کس دیگری می سپارد تا کلاس های درس را زیر پل مترو دهلی نو برگزار کند.
او نه تنها این کلاس ها را به صورت رایگان برگزار می کند بلکه لوازم و التحریر بچه ها را نیز خودش خریداری می کند. بچه های 4 تا 12 ساله همه روزه در کلاس های او شرکت می کنند.
![[عکس: 768195_715.jpg]](http://cdn.yjc.ir/files/fa/news/1391/11/11/768195_715.jpg)
او سال پیش این کار خود را با 140 دانش آموز شروع کرد و البته از آن زمان 70 دانش آموز توانسته اند در امتحان های ورودی مدارس قبول ویا حتی بورسیه شوند.
در این مدرسه میز و نیمکتی وجود ندارد و تنها پل درزمان بارش باران از آن ها مراقبت می کند. آن ها حتی تخته سیاه هم ندارند و به جای آن دیوار را به رنگ مشکی در آورده اند تا نقش تخته را ایفا کند.
به گفته راجیش در ابتدا با خانواده های زیادی که فرزندانشان را برای کار به بیرون می فرستادند مشاجره کرد و آن ها را متقاعد کرد تا فرزندانشان را به این کلاس ها بفرستند.
به گزارش گروه خواندنی های باشگاه خبرنگاران، هند کشوری است که مردم آن در همه قشری دیده می شوند و البته میزان افراد کم درآمد و فقیر بیشتر است و از آنجایی که هزینه تحصیل بالاست فرزندان آن ها توانایی درس خواندن ندارند.
"راجیش کومار شارما" 40 ساله و اهل دهلی نو است که به تازگی راهی برای آمورش به بچه های زاغه نشین پیدا کرده است و آن ها را زیر بک پل مترو و در فضای باز درس می دهد.
او که در گذشته معلم بوده است این روزها در یک مغازه کار می کند ولی روزانه 2 ساعت مغازه را به کس دیگری می سپارد تا کلاس های درس را زیر پل مترو دهلی نو برگزار کند.
او نه تنها این کلاس ها را به صورت رایگان برگزار می کند بلکه لوازم و التحریر بچه ها را نیز خودش خریداری می کند. بچه های 4 تا 12 ساله همه روزه در کلاس های او شرکت می کنند.
او سال پیش این کار خود را با 140 دانش آموز شروع کرد و البته از آن زمان 70 دانش آموز توانسته اند در امتحان های ورودی مدارس قبول ویا حتی بورسیه شوند.
در این مدرسه میز و نیمکتی وجود ندارد و تنها پل درزمان بارش باران از آن ها مراقبت می کند. آن ها حتی تخته سیاه هم ندارند و به جای آن دیوار را به رنگ مشکی در آورده اند تا نقش تخته را ایفا کند.
به گفته راجیش در ابتدا با خانواده های زیادی که فرزندانشان را برای کار به بیرون می فرستادند مشاجره کرد و آن ها را متقاعد کرد تا فرزندانشان را به این کلاس ها بفرستند.
بعضی آدم‌ها ناخواسته همیشه متهم‌اند!
به خاطر :
سکوت‌شان ، کاری به کار کسی نداشتن‌شان ، خلوت‌شان ،
اتاق‌شان ، استراحت‌شان ، روی پای خود ایستادن‌شان ، دوست داشتنشان !
گویی جان میدهند برای اتهام بستن و از همه بدتر این که :
زود فراموش می شود خوبی هایشان!
به خاطر :
سکوت‌شان ، کاری به کار کسی نداشتن‌شان ، خلوت‌شان ،
اتاق‌شان ، استراحت‌شان ، روی پای خود ایستادن‌شان ، دوست داشتنشان !
گویی جان میدهند برای اتهام بستن و از همه بدتر این که :
زود فراموش می شود خوبی هایشان!
.gif "مدال کاربر متعهد")
