۱۳-۱۲-۹۱، ۰۴:۱۴ ب.ظ
مرد: هه…باورم نمیشه. راستشو بگو ببینم از کدوم یکیشون خوشت اومده؟ مرگ زورکی؟ شنا با مرگ؟…آههها! فهمیدم…از طرز داخل شدنت مشخص بود: «مرگ در نمیزند!»
مرگ: میدونستم، میدونستم تو با این اراجیفات کارمونو سخت میکنی. چندبار درخواست دادم که به یه بهونه ای چیزی زودتر بمیری اما باهاش موافقت نشد. آخه چی تو سرت میگذره؟ سال پیش رفته بودم یه نفرو از نردبون پرت کنم پایین میدونی یارو چی بهم گفت؟ گفت عزیزم قلقلکم نده…!
- مرد خنده ای بلند کردو گفت: آآآفرین آآفرین…مشخصه که قدرت تخیل خوبیم داری! تاحالا چیزی ام نوشتی؟
- مثل اینکه نمیخوای زیربار بری نه؟
- ببین بذار یه پیشنهاد بهت بدم…
- وای خدای من تو اصلاً تو باغ نیستی!
- با یه شرطبندی موافقی؟ ( بعد از گفتن این جمله بازم میخنده!)
- مرگ بی توجه به خنده های مرد: نمیخوای بدونی قراره چه جوری بمیری؟
- (مرد ساکت میشه و فقط به مرگ نگاه میکنه)
- حتی حدسشم نمیتونی بزنی!
- سکته؟
- نوچ نوچ نوچ
- قراره برم حمومو بخورم زمینو اونوقت…
- اوه چه مرگ مسخره ای! نه!
- گاز گرفتگی؟ خودکشی؟! چی آخه؟
- دیگه چیزی نمونه…
مرد به شدت عصبانیه اما سعی میکنه خودشو بی تفاوت نشون بده. قفس پرنده اش رو برمیداره و به تراس میره؛ سه دقیقه ی بعد مرگ اون رو به پایین پرت میکنه. مرد به روی گاری یه دستفروش میافته و زنده میمونه. چند ثانیه تو همون حالت مبهوت میمونه و با فریاد به مرد میگه: لعنتی. چیزی نمونده بود بمیرم، این دیگه چه وضعشه؟!
- مرگ، مات زده به مرد نگاه میکنه و با تعجب میگه: اما…اما تو باید میمردی! صب کن ببینم، حتماً یه اشتباهی شده! (به سرعت چندتا تیکه کاغذ از جیبش بیرون میاره و روی یکیشونو میخونه: ساعت نه صبح از تراس به پایین…
در همین حین مرد خودش رو به آپارتمانش رسونده و مرگ، رو به اون میکنه و با ترس میگه: ایناها، خودشه، نیگا کن، نوشته که…
زنگ خونه به صدا درمیاد و مرگ باتعجب به تراس میره و به پایین نگاه میکنه. مرد، مرگو هول میده و اون نقش پیاده رو میشه؛ بعد خیلی خونسرد به سمت ساعت دیواریش که خواب مونده میره و اونو روی دوازده تنظیم میکنه.
مرگ: میدونستم، میدونستم تو با این اراجیفات کارمونو سخت میکنی. چندبار درخواست دادم که به یه بهونه ای چیزی زودتر بمیری اما باهاش موافقت نشد. آخه چی تو سرت میگذره؟ سال پیش رفته بودم یه نفرو از نردبون پرت کنم پایین میدونی یارو چی بهم گفت؟ گفت عزیزم قلقلکم نده…!
- مرد خنده ای بلند کردو گفت: آآآفرین آآفرین…مشخصه که قدرت تخیل خوبیم داری! تاحالا چیزی ام نوشتی؟
- مثل اینکه نمیخوای زیربار بری نه؟
- ببین بذار یه پیشنهاد بهت بدم…
- وای خدای من تو اصلاً تو باغ نیستی!
- با یه شرطبندی موافقی؟ ( بعد از گفتن این جمله بازم میخنده!)
- مرگ بی توجه به خنده های مرد: نمیخوای بدونی قراره چه جوری بمیری؟
- (مرد ساکت میشه و فقط به مرگ نگاه میکنه)
- حتی حدسشم نمیتونی بزنی!
- سکته؟
- نوچ نوچ نوچ
- قراره برم حمومو بخورم زمینو اونوقت…
- اوه چه مرگ مسخره ای! نه!
- گاز گرفتگی؟ خودکشی؟! چی آخه؟
- دیگه چیزی نمونه…
مرد به شدت عصبانیه اما سعی میکنه خودشو بی تفاوت نشون بده. قفس پرنده اش رو برمیداره و به تراس میره؛ سه دقیقه ی بعد مرگ اون رو به پایین پرت میکنه. مرد به روی گاری یه دستفروش میافته و زنده میمونه. چند ثانیه تو همون حالت مبهوت میمونه و با فریاد به مرد میگه: لعنتی. چیزی نمونده بود بمیرم، این دیگه چه وضعشه؟!
- مرگ، مات زده به مرد نگاه میکنه و با تعجب میگه: اما…اما تو باید میمردی! صب کن ببینم، حتماً یه اشتباهی شده! (به سرعت چندتا تیکه کاغذ از جیبش بیرون میاره و روی یکیشونو میخونه: ساعت نه صبح از تراس به پایین…
در همین حین مرد خودش رو به آپارتمانش رسونده و مرگ، رو به اون میکنه و با ترس میگه: ایناها، خودشه، نیگا کن، نوشته که…
زنگ خونه به صدا درمیاد و مرگ باتعجب به تراس میره و به پایین نگاه میکنه. مرد، مرگو هول میده و اون نقش پیاده رو میشه؛ بعد خیلی خونسرد به سمت ساعت دیواریش که خواب مونده میره و اونو روی دوازده تنظیم میکنه.