۱۷-۱۲-۹۶، ۰۵:۵۹ ب.ظ
روزنامه شهروند - فروغ فکری: در سرشماری سال گذشته، معلولان شمارش نشدند و ماموران سرشماری از ساکنان هیچ خانهای نپرسیدند که آیا معلولی در این خانه زندگی میکند یا نه. پریسا میگوید وقتی مامور سرشماری به خانه آنها آمد، باورش نمیشد در فرم سرشماری بخشی به معلولان اختصاص داده نشده باشد: «به مامور آمار گفتم مگر میشود نخواهید بدانید چندمیلیون معلول در کشور وجود دارد؟»
پریسا چند سال قبل در تصادفی از پا فلج شد. در مهرههای کمرش دستگاهی گذاشتند که عفونت بیمارستانی داشت و حالا بعد از سالها همچنان باید آمپولهای گرانی بزند که به سختی در داروخانهها پیدا میشود: «ما مشکلات بسیاری داریم که یکی از آنها بحث بیمه و درمان است، با این وجود حتی در آمارهای رسمی هم جایی نداریم و در سرشماری معلولان نادیده گرفته شدهاند.» پریسا میگوید معلولان در ایران در مقایسه با کشورهای دیگر از امکانات خاصی برخوردار نیستند. در بسیاری از کشورهای دنیا تجهیزات کمک توانبخشی با بیمه خریداری میشود، اما در ایران چنین مواردی وجود ندارد و بیمه آنها عادی است و تعداد محدودی از داروهای دمدستی را شامل میشود. سازمان بهزیستی سالی یکبار تا سقف یکمیلیون تومان از هزینههای درمان افرادی را که تحت سرپرستیاش هستند، پرداخت میکند.
این درحالی است که بسیاری از معلولان حرکتی به تجهیزاتی نیاز دارند که بسیار گرانقیمت است. ویلچرهای برقی، ویلچرهای حمام و سایر تجهیزات هزینههای بسیار دارد: «قیمت بعضی از این وسایل به حدود ٢٠میلیون تومان میرسد. در کشورهای دیگر سالی یکبار امکانات خرید این وسایل به معلولان داده میشود، درحالیکه در ایران در کل عمر یک معلول این امکان به او داده نمیشود و بسیاری از معلولان تاکنون از ویلچرهای برقی استفاده نکردهاند.»
پارسال که در سرشماری نفوس و مسکن، معلولان جایی نداشتند، ناهیدالسادات بنیهاشمی، دبیر ستاد سرشماری نفوس و مسکن، استفاده از شاخصهای معلولیت را در پرسشنامههای آمارهای قدیمی دانسته و گفته بود: «در دنیا دیگر به بحث معلولیت پرداخته نمیشود و از شاخصهای ناتوانی برای شناسایی و ثبت آماری استفاده میشود، چراکه ناتوانی حوزهای بسیار وسیعتر و جامعتر از معلولیت است و گنجاندن سوالات در این بازه عملا در پرسشهای آماری غیرممکن است.»
اما سهیل معینی، رئیس انجمن «باور» به «شهروند» میگوید معلولان سالیانسال است که با مشکل نبود آمار دقیق مواجهاند و هیچ سازمانی هم متولی آن نیست. نه سازمان آمار و نه سازمان بهزیستی هیچکدام مسئولیتی دراینباره برعهده نمیگیرند: «در دورههای قبل سرشماری انجام میگرفت، اما سال قبل انجام نشد. این درحالی است که در سالهای قبل هم با وجود سرشماری، اختلاف آماری بسیاری میان سازمان بهزیستی و آمار وجود داشت.»
معینی میگوید سازمان بهزیستی با پیگیری از وزارت رفاه باید تلاش میکرد سال گذشته معلولان در سرشماری شمارش شوند: «سازمان آمار میگفت این کار برایشان هزینه دارد و رکوردهای جدید باید به روش سرشماریشان اضافه شود.» از نظر معینی سازمان آمار باید بررسی میکرد و به روشی برای سرشماری معلولان دست مییافت، چراکه این بحث تخصصی آماری است. باید بررسی میکردند سنجشهای موجود هزینهاش سنگینتر است یا استفاده از روشی جدید. آن هم در شرایطی که براساس آمار موجود در هر پنج دقیقه یک نفر در نقطهای از دنیا دچار معلولیت میشود و طبق آخرین آمارها ١٠ تا ١٣درصد مردم جهان به نوعی دچار معلولیت جسمی و روحیاند. در ایران معلولان بزرگترین اقلیت را تشکیل میدهند که بنا به وقایع و حوادث روزمره، هر روزه بر تعدادشان افزوده میشود و از علل اصلی معلولیت میتوان به جنگ، حوادث در زمان کار، حوادث جادهای، علل ژنتیکی و... اشاره کرد
از یهـ جاییـ بهـ بعدـ اگر نریـ خـــــری !