در زندگی امور زیادی است که می تواند ما را شاد کند اما از آنها غفلت می کنیم. آب و غذا دادن به یک پرنده، به یک گربه و احساس رضایت از اینکه کار خوبی انجام داده ایم ما را شاد می کند...
سرزدن به خویشاوندی که از او دور بوده ایم، کمک به خانم سالمند همسایه، درس دادن به فرزند همسایه، همه می تواند ما را شاد کند. با این شادی های کوچک اما واقعی، ملت ما تاکنون راهی ۳ هزارساله را پیموده است. اندوه های بزرگی که در طول تاریخ بر ملت ما وارد شده، با این شادی های کوچک جبران شده است. مردان و زنان ما هر زمان اندوهگین بوده اند، به کتابی روی برده اند، از قرآن عبرت اندوخته اند و دانسته اند که خداوند همیشه به فکر آنهاست و مصلحت آفریده اش را بهتر می داند، از نهج البلاغه حکمت آموخته اند و چون امیرمومنان صبر پیشه کرده اند، از فردوسی پایمردی و پایداری و امید به آینده را فراگرفته اند، از سعدی پند آموخته اند و حکمت عملی را فراگرفته اند، حافظ آنان را به ازل و ابد پیوند داده و نمودگارهای باستانی ایرانی را چنان ترسیم کرده است که گویی جلوی چشم خواننده زندگی را از سرگرفته اند. ایرانی از او آموخته است یوسف گمگشته به کنعان باز می آید، می توان فلک را شکافت و طرحی نو درانداخت. ایرانیان به این گونه شاد شده اند و با امید به آینده سختی ها را پشت سر گذاشته اند.
معنی زندگی برای ما ایرانیان چیزی بیش از خور و خواب و خشم و شهوت است، معنی زندگی برای ما مهر و عشق و سیر به سوی کمال است که خداوند مظهر آن است. این ویژگی تاریخ و فرهنگ ماست که نام هیچ یک از ثروتمندان اعصار ایران را نمی دانیم اما همه درویشان را می شناسیم و اگر صاحب ثروتی را در عهدی می شناسیم، به آن دلیل است که با درویشی ماجرایی داشته است. آنچه ما را شاد می کند، شادی دیگران است. از پدران و مادران این را آموخته ایم که هرچه کردند، برای فرزندان بوده است. ما نیز باید این گنجینه را به نسل آینده بسپاریم. به هوش باشیم که زیورهای بدلی غرب چشمان معصوم آنان را نفریبد و شادی را در مادیات جستجو نکنند که این مادیات چون دریایی است که هرکس از آب آن بنوشد، تشنه می شود و بازهم می نوشد تا آنکه از پای درآید. آنچه تشنگی فرزندان ما را رفع می کند، آب پاکیزه ای است که از چشمه معرفت و فرهنگ ایرانی می جوشد که علم و ثروت را برای آسودگی ابنای بشر می خواهد تا بتوانند با آسودگی بیندیشند و مهر بورزند و راهی به سوی معبود حقیقی بیابند.
برخلاف انسان غربی که در اسطوره سیزیف وصف شده است (یعنی کسی که هر روز صبح تا غروب سنگی عظیم را از دامنه تپه ای بالا می برد و سپس غروب که این سنگ از تپه فرو می افتاد، به خانه باز می گشت تا باز فردا کار بی حاصل خود را از سر بگیرد) ایرانی مسلمان خلقت و تلاش خود را بیهوده نمی پندارد. او با هرگام که در زندگی برمی دارد و هر بار که بر دوش خود برمی دارد، با سبکباری بیشتر قدمی به خداوند نزدیک می شود.
ممکن است روان شناس غربی بگوید ماسک لبخند به چهره بزنید تا پس از مدتی احساس شادی کنید اما فرهنگ ایرانی می گوید از درون شاد باشید تا چهره شما نیز خندان شود. این شادی درونی زمانی به دست می آید که اهمیت خود را به عنوان اشرف مخلوقات بشناسیم و بدانیم که از سوی خداوند نقشی داریم. انسان زمانی اندوهگین می شود که خود را بی ارزش و زاییده تصادف کور طبیعت بپندارد در حالی که ایرانی مسلمان ارزش خود را می داند و آموخته است که خداوند او را با قصد آفریده است تا خود را به این آفریده بشناسد و این به معنی اهمیت علم و آگاهی برای مسلمانان است تا بتوانند جمال خداوندی را در هر پدیده شگرف هستی بیابند. آگاهی و دانستن و عبور از تاریکی به روشنایی هدف ماست و کسی که این هدف را دارد، نمی تواند اندوهگین باشد.
سرزدن به خویشاوندی که از او دور بوده ایم، کمک به خانم سالمند همسایه، درس دادن به فرزند همسایه، همه می تواند ما را شاد کند. با این شادی های کوچک اما واقعی، ملت ما تاکنون راهی ۳ هزارساله را پیموده است. اندوه های بزرگی که در طول تاریخ بر ملت ما وارد شده، با این شادی های کوچک جبران شده است. مردان و زنان ما هر زمان اندوهگین بوده اند، به کتابی روی برده اند، از قرآن عبرت اندوخته اند و دانسته اند که خداوند همیشه به فکر آنهاست و مصلحت آفریده اش را بهتر می داند، از نهج البلاغه حکمت آموخته اند و چون امیرمومنان صبر پیشه کرده اند، از فردوسی پایمردی و پایداری و امید به آینده را فراگرفته اند، از سعدی پند آموخته اند و حکمت عملی را فراگرفته اند، حافظ آنان را به ازل و ابد پیوند داده و نمودگارهای باستانی ایرانی را چنان ترسیم کرده است که گویی جلوی چشم خواننده زندگی را از سرگرفته اند. ایرانی از او آموخته است یوسف گمگشته به کنعان باز می آید، می توان فلک را شکافت و طرحی نو درانداخت. ایرانیان به این گونه شاد شده اند و با امید به آینده سختی ها را پشت سر گذاشته اند.
معنی زندگی برای ما ایرانیان چیزی بیش از خور و خواب و خشم و شهوت است، معنی زندگی برای ما مهر و عشق و سیر به سوی کمال است که خداوند مظهر آن است. این ویژگی تاریخ و فرهنگ ماست که نام هیچ یک از ثروتمندان اعصار ایران را نمی دانیم اما همه درویشان را می شناسیم و اگر صاحب ثروتی را در عهدی می شناسیم، به آن دلیل است که با درویشی ماجرایی داشته است. آنچه ما را شاد می کند، شادی دیگران است. از پدران و مادران این را آموخته ایم که هرچه کردند، برای فرزندان بوده است. ما نیز باید این گنجینه را به نسل آینده بسپاریم. به هوش باشیم که زیورهای بدلی غرب چشمان معصوم آنان را نفریبد و شادی را در مادیات جستجو نکنند که این مادیات چون دریایی است که هرکس از آب آن بنوشد، تشنه می شود و بازهم می نوشد تا آنکه از پای درآید. آنچه تشنگی فرزندان ما را رفع می کند، آب پاکیزه ای است که از چشمه معرفت و فرهنگ ایرانی می جوشد که علم و ثروت را برای آسودگی ابنای بشر می خواهد تا بتوانند با آسودگی بیندیشند و مهر بورزند و راهی به سوی معبود حقیقی بیابند.
برخلاف انسان غربی که در اسطوره سیزیف وصف شده است (یعنی کسی که هر روز صبح تا غروب سنگی عظیم را از دامنه تپه ای بالا می برد و سپس غروب که این سنگ از تپه فرو می افتاد، به خانه باز می گشت تا باز فردا کار بی حاصل خود را از سر بگیرد) ایرانی مسلمان خلقت و تلاش خود را بیهوده نمی پندارد. او با هرگام که در زندگی برمی دارد و هر بار که بر دوش خود برمی دارد، با سبکباری بیشتر قدمی به خداوند نزدیک می شود.
ممکن است روان شناس غربی بگوید ماسک لبخند به چهره بزنید تا پس از مدتی احساس شادی کنید اما فرهنگ ایرانی می گوید از درون شاد باشید تا چهره شما نیز خندان شود. این شادی درونی زمانی به دست می آید که اهمیت خود را به عنوان اشرف مخلوقات بشناسیم و بدانیم که از سوی خداوند نقشی داریم. انسان زمانی اندوهگین می شود که خود را بی ارزش و زاییده تصادف کور طبیعت بپندارد در حالی که ایرانی مسلمان ارزش خود را می داند و آموخته است که خداوند او را با قصد آفریده است تا خود را به این آفریده بشناسد و این به معنی اهمیت علم و آگاهی برای مسلمانان است تا بتوانند جمال خداوندی را در هر پدیده شگرف هستی بیابند. آگاهی و دانستن و عبور از تاریکی به روشنایی هدف ماست و کسی که این هدف را دارد، نمی تواند اندوهگین باشد.
ستایش یعنی این حسی که دارم
:)