۰۶-۱۱-۹۶، ۰۹:۰۸ ق.ظ
«گل های داوودی»، داستان زنی که شوهرش چندین سال زندانی می شود،دست تنها زندگی را می چرخاند، پسر نابینایش را بزرگ می کند، مرگ شوهر درست پیش از آزادی را تاب می آورد و خانواده را هر جور که شده، حفظ می کند.
ماهنامه همشهری 24 - نوید پورمحمدرضا:
آموختم که بیشتر به چشم هایم باور داشته باشم تا به اطناب های کلامی. (داگلاس سیرک)1
1. سال 1363: «گل های داوودی» (رسول صدرعاملی). این شاید منزلگاه اول باشد. در تمام این سال ها هم از آن به عنوان یکی از نخستین و برجسته ترین ملودرام های ایرانی دهه 60 یاد شده است. داستان زنی که شوهرش چندین سال زندانی می شود،دست تنها زندگی را می چرخاند، پسر نابینایش را بزرگ می کند، مرگ شوهر درست پیش از آزادی را تاب می آورد و خانواده را هر جور که شده، حفظ می کند. با «گل های داوودی»، خواسته یا ناخواسته، فکر شده یا اتفاقی، قواعد و مشخصه هایش مضمونی و نحوی و سبکی ای در سینم ای ایران باب می شوند که حداقل و به شکل مستقیم برای یک دهه و غیرمستقیم و با لحاظ کردن تاثیرات و دنباله ها، تا همین امروز ادامه حیات داده اند.
فیلم گل های داوودی
تکریم نهاد خانواده و تصدیق قداست آن اصل تغییرناپذیر و غیرقابل بحث ملودرام های دهه 60 و تالی های آن در دهه های بعدی است، گیرم با شدتی متفاوت و تابع حساسیت دوران. خانه هم مکانی کلیدی است، هم از آن رو که در مرزهای محرمیت و خلوت و امنیت اعضای خانواده را ترسیم می کند و هم گرانیگاه روایت است. در دهه ای ملتهب، برآمده از انقلابی بزرگ و درگیر جنگی طاقت فرسا، شهر و مناسبات اجتمایع به نفع خانه و دیوارها و کانون گرم درون آن کنار زده می شوند تا تنش میان امر شخصی و امر اجتماعی، که گره و محرک و چالش اساسی بسیاری از ملودرام ها در تاریخ سینم ا بوده، عملا با حذف یکی، به کل، حذف شود.
«گل های داوودی» از این لحاظ نمونه ای زیرک و گویاست: طفره رفتن از مواجهه با واقعیت واقعا موجود از طریق انتقال ماجراهای داستانی به زمانی غیر از زمانی که خود در آن قرار داشته. روایت داستان ها و ترسیم ماجراها در سال های پیش از انقلاب، نه فقط برای ملودرامی مثل «گل های داوودی»، که فراتر برای سیاهه ای از تریلرهای سیاسی اوایل انقلاب و دهه 60، تمهیدی راه گشا برای به تعویق انداختن مواجهه با زمینه و زمانه ای بود که به کل با پیش از خودت تفاوت داشت و هنوز مشخصه ها، حوزه عمل و اختیار، و خطوط قرمز آن روشن نشده بودند. این اصلا اتفاقی نبود که روایت های ملودراماتیک، سیاسی، تریلر، و حادثه ای دهه 60 آکنده از فلاش بک بودند و دائما تجربه اکنون را بهانه اتفاقی، گرهی، انگیزه ای، یا مهم تر، خطایی در گذشته قطع می کردند.2
«گل های داوودی» هم تمام سعی خود را می کند تا ماجراهایش را درون مرزهای خانه، در چارچوب بده بستان های خانوادگی، و همراه با تقلاهای خدشه ناپذیر زنی استوار، و در عین حال همسری فداکار و مادری مهربان، تعریف کند و اگر تک جایی از این مرزها فراروی می کند، بهانه آن چیزی نیست جز فساد سازمان یافته حاکم بر زندان های رژیم سابق. این رجعت به گذشته اما از تناقضی دیگر هم خبر می دهد: این درست که با این رجعت، فیلم خود را از شر سر و کله زدن با بستری خلاص می کند که تازه در حال شکل گیری بود و قواعد و مناسباتش نامعلوم، اما قادر نیست آن گذشته را هم، آن گونه که واقعا بوده، تصویر و تصور کند؛ قسمی ناسازی تاریخی: ساختن فیلمی که بنا به ملاحظات، ماجراهایش در دورانی پیش از زمان حاضر می گذرند، اما از حیث مکان نگاری و شمایل نگاری به زمان حاضر تعلق دارند.
داوود رشیدی در فیلم گل های داوودی
از یهـ جاییـ بهـ بعدـ اگر نریـ خـــــری !