۰۸-۰۳-۹۳، ۰۴:۴۵ ب.ظ
اين دسته بندى آدم ها از نظر دکتر شريعتيه.يه ذره روش فکرکنيد ببنيد کدوم هستيد و کدوم بايد باشيد:
آنانى که وقتى هستند،هستند وقتى که نيستند هم نيستند.
عمده ى آدم ها.حضورشان مبتنى به فيزيک است.تنها با لمس ابعاد جسمانى آن هاست که قابل فهم مى شوند.بنابراين اينان تنها هويت جسمى دارند.
آنانى که وقتى هستند،نيستند وقتى که نيستند هم نيستند.
مردگانى متحرک در جهان.خودفروختگانى که هويتشان را به ازاى چيزى فانى واگذاشته اند.بى شخصيت اند و بى اعتبار.هرگز به چشم نمى آيند.مرده و زنده شان يکى است.
آنانى که وقتى هستند،هستند وقتى که نيستند هم هستند.
آدم هاى معتبر و باشخصيت.کسانى که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثيرشان را مى گذارند.کسانى که همواره به خاطر ما مى مانند.دوستشان داريم و برايشان ارزش و احترام قائليم.
آنانى که وقتى هستند،نيستند وقتى که نيستند هم هستند.
شگفت انگيز ترين آدم ها.در زمان بودشان چنان قدرتمند و باشکوه اند که نمى توانيم حضورشان را دريابيم.اما وقتى که از پيش ما مى روند نرم نرم آهسته آهسته درک مى کنيم.باز مى شناسيم.مى فهميم که آنان چه بودند.چه مى گفتند و چه مى خواستند.ما هميشه عاشق اين آدم ها هستيم.هزار حرف داريم برايشان اما وقتى در برابرشان قرار مى گيريم قفل بر زبانمان مى زنند.اختيار از ما سلب مى شود.سکوت مى کنيم و غرقه در حضور آنان مست مى شويم و درست زمانى که مى روند يادمان مى آيد چه حرف ها داشتيم و نگفتيم.شايد تعداد اين ها در زندگى هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد...
آنانى که وقتى هستند،هستند وقتى که نيستند هم نيستند.
عمده ى آدم ها.حضورشان مبتنى به فيزيک است.تنها با لمس ابعاد جسمانى آن هاست که قابل فهم مى شوند.بنابراين اينان تنها هويت جسمى دارند.
آنانى که وقتى هستند،نيستند وقتى که نيستند هم نيستند.
مردگانى متحرک در جهان.خودفروختگانى که هويتشان را به ازاى چيزى فانى واگذاشته اند.بى شخصيت اند و بى اعتبار.هرگز به چشم نمى آيند.مرده و زنده شان يکى است.
آنانى که وقتى هستند،هستند وقتى که نيستند هم هستند.
آدم هاى معتبر و باشخصيت.کسانى که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثيرشان را مى گذارند.کسانى که همواره به خاطر ما مى مانند.دوستشان داريم و برايشان ارزش و احترام قائليم.
آنانى که وقتى هستند،نيستند وقتى که نيستند هم هستند.
شگفت انگيز ترين آدم ها.در زمان بودشان چنان قدرتمند و باشکوه اند که نمى توانيم حضورشان را دريابيم.اما وقتى که از پيش ما مى روند نرم نرم آهسته آهسته درک مى کنيم.باز مى شناسيم.مى فهميم که آنان چه بودند.چه مى گفتند و چه مى خواستند.ما هميشه عاشق اين آدم ها هستيم.هزار حرف داريم برايشان اما وقتى در برابرشان قرار مى گيريم قفل بر زبانمان مى زنند.اختيار از ما سلب مى شود.سکوت مى کنيم و غرقه در حضور آنان مست مى شويم و درست زمانى که مى روند يادمان مى آيد چه حرف ها داشتيم و نگفتيم.شايد تعداد اين ها در زندگى هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد...
