۰۸-۱۱-۹۶، ۰۲:۳۲ ب.ظ
فرش قرمز، لباس های خیره کننده، سخنرانی های تشکرآمیز و اشک هایی از سر شوق… وقتی صحبت از مراسم جوایز برجسته ی دنیا می شود، این ها تصاویری است که به ذهن می آید، اما واقعیت این است که همیشه اینطور نبوده است.
حال می خواهیم ببینیم در اولین مراسم مهم ترین جوایز دنیای هنر و پیش از آنکه اهمیت امروزشان را داشته باشند چه گذشته است.
اولین مراسم اسکار تنها پانزده دقیقه طول کشید
حالا سؤال این است که پس «اسکار» چه کسی بود. جواب قطعی ای برای این سوال وجود ندارد. روایتی هست که نام این جایزه به سال ۱۹۳۱ بر می گردد؛ زمانی که یکی از دبیران آکادمی بعد از دیدن تندیس، با تعجب می گوید: «این مجسمه چقدر مرا یاد عمو اسکارم می اندازد!» خبرنگاری که به طور اتفاقی در آنجا شاهد این صحبت بود، در گزارشش از آن می نویسد؛ و به این ترتیب نام اسکار روی این جایزه می ماند.
حال می خواهیم ببینیم در اولین مراسم مهم ترین جوایز دنیای هنر و پیش از آنکه اهمیت امروزشان را داشته باشند چه گذشته است.
اولین مراسم اسکار تنها پانزده دقیقه طول کشید
در اولین مراسم آکادمی اسکار در ۱۶ می ۱۹۲۹، نزدیک به سیصد تن از افراد برجسته ی حوزه ی سینم ا در هتل رزولت منطقه ی هالیوود گرد هم آمدند. از آنجایی که برندگان مراسم سه ماه قبل از آن اعلام شده بود، مراسم هیچ تعلیقی نداشت و تندیس ها در مراسمی پانزده دقیقه ای اهدا شدند. فهرست برندگان اصلی از این قرار بود: جایزه ی بهترین فیلم به «بال ها» اثری تکان دهنده و بسیار جذاب درباره ی جنگ جهانی اول و محصول شرکت سینم ایی پارامونت، جایزه ی بهترین بازیگر زن به جنت گینور برای بازی در فیلم های «طلوع آفتاب»، «آسمان هفتم» و «فرشته ی خیابانی» و جایزه ی بهترین بازیگر مرد به امیل جنینگز (اولین برنده ی اسکار که در مراسم آن حضور پیدا نکرد) برای بازی در فیلم های «جسد پوسیده» و «آخرین فرمان» اهدا شد. جنینگز در آن زمان به تازگی هالیوود را ترک کرده و به اروپا بازگشته بود. احتمالا دلیل این تصمیم او آن بود که پی برده بود لهجه ی غلیظ آلمانی-سوییسی او در فیلم های ناطق جدید بازخورد خوبی نخواهد داشت. او بعدها فیلم هایی تبلیغاتی برای نازی ها ساخت.
حالا سؤال این است که پس «اسکار» چه کسی بود. جواب قطعی ای برای این سوال وجود ندارد. روایتی هست که نام این جایزه به سال ۱۹۳۱ بر می گردد؛ زمانی که یکی از دبیران آکادمی بعد از دیدن تندیس، با تعجب می گوید: «این مجسمه چقدر مرا یاد عمو اسکارم می اندازد!» خبرنگاری که به طور اتفاقی در آنجا شاهد این صحبت بود، در گزارشش از آن می نویسد؛ و به این ترتیب نام اسکار روی این جایزه می ماند.