هم نسلان جاه طلب

[نويد]

فینال جام حذفی تقابل دو مربی نسل جدید فوتبال ایران است؛ یحیی گل محمدی و علی منصوریان. مربیانی که نشان داده اند فوتبال ایران توانایی تربیت و تولید مربی بزرگ را هم دارد. حالا این دو مربی با ذوب آهن و نفت تهران به فینال جام حذفی رسیده اند و این فرصت را دارند که اولین جام قهرمانی دوران مربیگری شان را بالای سر ببرند.

روزنامه هفت صبح: فینال جام حذفی تقابل دو مربی نسل جدید فوتبال ایران است؛ یحیی گل محمدی و علی منصوریان. مربیانی که نشان داده اند فوتبال ایران توانایی تربیت و تولید مربی بزرگ را هم دارد. حالا این دو مربی با ذوب آهن و نفت تهران به فینال جام حذفی رسیده اند و این فرصت را دارند که اولین جام قهرمانی دوران مربیگری شان را بالای سر ببرند.

به بهانه حضور تیم های این دو مربی استقلالی و پرسپولیسی در فینال جام حذفی نگاهی انداختیم به کارنامه بازیگری و مربیگری این دو نفر در کنار نقاط ضعف و قوت شان.

رزومه: هر دو نفر در دهه 70 در فوتبال ایران چهره شده اند. منصوریان در فصل 73 لیگ آزادگان با تیم پارس خودرو در فوتبال ایران چهره شد و با درخشش در این تیم تهرانی نظرها را به خود جلب کرد.

بعد از پایان فصل که با سقوط این تیم به دسته دو همراه شد، منصوریان به پیشنهاد استقلال پاسخ مثبت داد و در بهمن ماه 73 به استقلال پیوست. در آن زمان نصرالله عبداللهی، سرمربی استقلال بود که البته در هفته سوم جای خود را به پورحیدری داد.

منصوریان در مجموع 321 بار در مسابقات رسمی برای استقلال به میدان رفت و 24 گل نیز به ثمر رساند. در فصل 74 بیشترین گل را برای استقلال به ثمر رساند (شش گل در لیگ و دو گل در حذفی). در همان فصل نیز با 36 بازی بیشترین بازی را برای استقلال انجام داد. وی اولین بار در بازی دوستانه مقابل تیم ملی عمان در سال 77 بازوبند کاپیتانی استقلال را بر بازو بست.در سال 75 منصوریان تنها بازیکن انتخابی مایلی کهن از استقلال برای تیم ملی بود و این بازیکن حداقل سهمیه را برای آبی ها در تیم ملی حفظ کرد.

منصوریان در بازی دوستانه با کویت (2-2) اولین بازی ملی خود را در سن 25 سالگی تجربه کرد و جالب اینکه آخرین بازی ملی او نیز مقابل کویت در بازی های آسیایی 1998 رقم خورد.

چند روز بعد از اولین بازی اش، در مسابقات مقدماتی جام ملت های آسیا در مسقط، اولین گل ملی خود را مقابل سریلانکا به ثمر رساند. در جام ملت های 1996 با تیم ملی به مقام سوم آسیا رسیدو در مسابقات مقدماتی جام جهانی 1998 نیز تیم ملی را همراهی کرد. منصوریان را هم به عنوان یک بازیکن تکنیکی در میانه میدان استقلال می شناختند.

از طرف دیگر یحیی گل محمدی کل دوران فوتبالش را به عنوان مدافع سپری کرده است. یحیی که یک سال از منصوریان بزرگتر است (گل محمدی متولد 1349 است) بعد از بازی در تراکتورسازی و پورا به پرسپولیس آمد. او در مقطعی هم به فولادر فت و بعد از آن دوباره به پرسپولیس برگشت و برای این تیم 63 بازی انجام داد و دو گل به ثمر رساند. یحیی در سال های آخر فوتبال خود به صباباتری پیوست و تا سال 2008 در این تیم حضور داشت. وی در بازگشت به پرسپولیس برای این تیم نیز 63 بازی انجام داد و هفت گل به ثمر رساند. گل محمدی، 74 بازی ملی را در کارنامه اش دارد که در طی این مدت پنج گل نیز به عنوان یک مدافع برای تیم ملی ایران به ثمر رسانده است.

نقاط قوت: جدا از آنکه هر دو مربی به زبان انگلیسی تسلط دارند، تیم های آنها فوتبال شناور و زیبایی را به نمایش می گذارند. پرسپولیس یحیی گل محمدی یکی از بهترین پرسپولیس های چند سال اخیر بوده و گل محمدی در نفت تهران و ذوب آهن هم نشان داده که علاقه زیادی به فوتبال هجومی دارد و تیم هایش زیبا بازی می کنند.

از طرف دیگر علیرضا منصوریان در سومین تجربه سرمربیگری اش بعد از پاس همدان و تیم امید، تا اینجای کار با نفت تهران در صدر جدول قرار دارد. از نقطه قوت این دو مربی تازه نفس، آشنایی آنها به مسائل روحی روانی است و هر دو ارتباط فوق العاده ای با بازیکنانشان برقرار کرده اند.

کارلوس سانتوس مدافع برزیلی ذوب آهن، یحیی را نه تنها یک مربی خیلی خیلی خوب می داند بلکه عاشق شخصیت سرمربی اش هم شده و می گوید که گل محمدی توانسته به خوبی به شاگردانش اعتماد به نفس بدهد تا آنها بتوانند به فینال جام حذفی صعود کنند.

منصوریان هم این هنر را داشته تا غلامرضا رضایی را دوباره به روزهای خوبش برگرداند و از او بازیکنی بسازد که حالا برای سایر مهاجمان تیم ملی خط و نشان بکشد. البته یک تفاوت بزرگ بین این دو مربی وجود دارد و هر چقدر یحیی کنار زمین آرام و نسبتا خونسرد است، منصوریان کنار زمین جنب و جوش زیادی دارد و مربی برون گرایی محسوب می شود.

نقطه ضعف: در کارنامه هر دو مربی یک نقطه سیاه بزرگ دیده می شود. یحیی زمانی که سرمربی پرسپولیس بود با مهدی مهدوی کیا لج کرد و او را خیلی کم به میدان فرستاد.

این لجبازی آنقدر ادامه داشت تا اشک های مهدوی کیا در برنامه نود جاری شد و کاری کرد که هواداران پرسپولیس جلوی سرمربی تیم شان قرار بگیرند به طوری که می توان ادعا کرد دلیل اصلی کناره گیری گل محمدی از پرسپولیس، باخت خانگی به سپاها ن در فینال جام حذفی بود و جوی که علیه او به خاطر تقابلش با مهدی محبوب شکل گرفته بود، باعث شد که او دیگر توان ماندن در پرسپولیس را نداشته باشد.

علیرضا منصوریان هم از کار کردن در تیم امید هیچ خاطره خوبی ندارد و به خاطر یک مشکل عجیب - بی خبری از محروم بودن بازیکنش - نتوانسته با یکی از بهترین تیم های امید تاریخ فوتبال ایران راهی المپیک شود. اگرچه این مشکل ربطی به مسائل تاکتیکی و فنی نداشته اما یک سرمربی باید آنقدر مدیر باشد که در جریان همه امور تیمش قرار بگیرد.

نکته ویژه: هر دو مربی در مقایسه با یکدیگر یک برتری ویژه دارند. از طرفی یحیی گل محمدی به رغم مطرح شدن نامش برای حضور در تیم ملی به عنوان دستیار کارلوس کی روش هیچ وقت فرصت کار با این مربی را پیدا نکرده اما منصوریان نه تنها دستیار کی روش در تیم ملی بوده بلکه در مقطعی با افشین قطبی هم کار کرده است.

از طرف دیگر یحیی این شانس را داشته که در تیم محبوبش یعنی پرسپولیس به عنوان سرمربی مشغول به کار شود اما منصوریان هنوز نتوانسته به آرزویش - نشستن روی نیمکت استقلال - برسد.