پر آبی!

[خانوم معلم]

یک افسانه صحرایی، از مردی میگوید که می‌خواست به واحه دیگری مهاجرت کند و شروع کرد به بار کردن شترش.


فرشهایش، لوازم پخت و پز، صندوق های لباسش را بار کرد. و حیوان همه را پذیرفت.


وقتی می‌خواستند به راه بیفتند، مرد پَرِ آبیِ زیبایی را به یاد آورد، که پدرش به او داده بود، پر را برداشت و بر پشت شتر گذاشت.


اما با این کار جانور زیر بار تاب نیاورد و جان سپرد. حتما مرد فکر کرده است: "شتر حتی نتوانست وزن یک پر را تحمل کند..."

نتیجه اخلاقی:
گاهی ما هم در مورد دیگران همین طور فکر می‌کنیم، متوجه نمی شویم که شوخی کوچک ما شاید همان قطره ای بوده است، که جامی پر از درد و رنج را لبریز کرده.