۰۵-۱۲-۹۶، ۱۲:۵۵ ق.ظ
کلودی که شیفته داستانهای پریان بود، همسو با نهضتی در اروپا که رمانتیکها به پا داشتند و در آن بازخوانی و روایت قصههای پریان ارج و قرب یافت، بر نوشتنِ این جنس داستانها یا بازآفرینی شان همت گذاشت. «پینوکیو» که در لغات ایتالیایی به معنای «دانه کاج» است، در سال ۱۸۸۱ نوشته میشود و در نشریهای منتشر...
روزنامه سازندگی - مهدی یزدانی خرّم: به گمان من اگر مرده ای گریه کند، نشانه آن نیست که زنده است، بلکه علامت آن است که «متاسف است». توجه بفرمایید: از مردن متاسف است. (تکه ای از کلامِ جغد بعدی معاینه پینوکیوی به دار کشیده شده و نیم جان)
وقتی کلمه پینوکیو را به زبان فارسی در گوگل جستجو می کنی نخستین صفحه ای که گشوده می شود از آن ویکی پدیای فارسی است. خب عجیب هم نیست چندان. وقتی داخل صفحه سرک می کشی و داده های متن را می بینی در می یابی که روایتِ داستان پیش از آن که مربوط به کتاب باشد بر آمده است از نسخه کارتونی بسیار پربیننده ای که در سال های اخیر از آن ساخته شده مخصوص سریالی کارتونی که در سال های دهه شصت از تلویزیون ایران پخش می شد.
در واقع متن پینوکیو زیر آوار نسخه های سینم ایی و کارتونی که از آن ساخته اند گم شده و این را زمانی می فهمی که در مقایسه با متن و نسخه های کارتونی می بینی پاره ای شخصیت ها از جمله جوجه اردک یا دارکوب به عنوان همراهان پینوکیو در سفر شگفت انگیزش انتخاب شده اند ولی این در حالی است که پینوکیو در تمام این سفر «تنها» بوده و این تنهایی مهم ترین بخش وجود اوست.
برای هر دردی دو درمان است:
سکوت و زمان
سکوت و زمان