۱۵-۱۰-۹۱، ۰۹:۱۱ ق.ظ
روزی استاد اخلاق در مدرسه مشغول تدریس مبحث اراده و نیت در میان بچه ها بود که ناگهان یکی از شاگردان مدرسه ذوق زده از جا برخاست و گفت: « من می خواهم ده روز دیگر در کنار باغ مدرسه یک کلبه برای خودم بسازم. من تمام تلاش خودم را به خرج خواهم داد, اگر حرف شما درباره نیروی اراده درست باشد باید تا ده روز دیگر کلبه من آماده شود! »
همان شب کارش را شروع کرد. با زحمت فراوان زمین را صاف کرد و روز بعد به تنهایی شروع به کندن پایه های کلبه نمود. هیچ یک از شاگردان و اعضای مدرسه به او کمک نکردند و او مجبور شد به تنهایی کار کند. روزها سپری شد و کار او به کندی پیش می رفت.
پس از گذشت یک هفته از شدت خستگی مریض شد و در بستر افتاد و روز دهم وقتی در کلاس حاضر شد با افسردگی خطاب به استاد گفت: « نمی دانم چرا با وجود اینکه تمام عزمم را جزم کردم ولی جوابی نگرفتم!! نمی دانم اشکال کارم کجا بود؟ »
استاد تبسمی کرد و رو به شاگردی دیگر ( که فرزند مستخدم مدرسه بود ) گفت: « تو هم آرزویی بکن! »
آن شاگرد چشمانش را بست و گفت: « اراده می کنم تا ده روز دیگر در گوشه باغ یک اتاق خلوت برای همه بسازم تا هر ... دلش گرفت و جای خلوت و امنی برای مراقبه و مطالعه نیاز داشت به آنجا برود. این اتاق می تواند برای مسافران و رهگذران هم یک محل سکونت موقتی باشد. »
همان روز پسر مستخدم به سراغ کار نیمه تمام شاگرد قبلی رفت. اما این بار او تنها نبود و تمام اهالی مدرسه برای کمک به او بسیج شده بودند. حتی خود استاد هم به او کمک می کرد. کمتر از یک هفته بعد کلبه به زیبا ترین شکل خود, آماده شد. روز بعد استاد همه را دور خود جمع کرد و با اشاره به کلبه گفت: « شاگرد اول موفق نشد خواسته اش را در زمان مقرر محقق سازد. چرا که نیت او ساختن کبله ای برای خودش و به نفع خودش بود! اما نفر دوم بطور واضح و روشن اظهار داشت که این کلبه را به نفع همه می سازد و دیگران نیز از این کلبه نفع خواهند برد. هرگز فراموش نکنیم که در هنگام آرزو کردن سهم منفعت دیگران را هم در نظر بگیریم. چون اگر دیگران نباشند خیلی از آرزوهای ما جامه ی عمل نخواهند پوشید. »
راستی کدوم یکی از ما موقع آرزو کردن این موضوع رو فراموش نمی کنیم!!!
همان شب کارش را شروع کرد. با زحمت فراوان زمین را صاف کرد و روز بعد به تنهایی شروع به کندن پایه های کلبه نمود. هیچ یک از شاگردان و اعضای مدرسه به او کمک نکردند و او مجبور شد به تنهایی کار کند. روزها سپری شد و کار او به کندی پیش می رفت.
پس از گذشت یک هفته از شدت خستگی مریض شد و در بستر افتاد و روز دهم وقتی در کلاس حاضر شد با افسردگی خطاب به استاد گفت: « نمی دانم چرا با وجود اینکه تمام عزمم را جزم کردم ولی جوابی نگرفتم!! نمی دانم اشکال کارم کجا بود؟ »
استاد تبسمی کرد و رو به شاگردی دیگر ( که فرزند مستخدم مدرسه بود ) گفت: « تو هم آرزویی بکن! »
آن شاگرد چشمانش را بست و گفت: « اراده می کنم تا ده روز دیگر در گوشه باغ یک اتاق خلوت برای همه بسازم تا هر ... دلش گرفت و جای خلوت و امنی برای مراقبه و مطالعه نیاز داشت به آنجا برود. این اتاق می تواند برای مسافران و رهگذران هم یک محل سکونت موقتی باشد. »
همان روز پسر مستخدم به سراغ کار نیمه تمام شاگرد قبلی رفت. اما این بار او تنها نبود و تمام اهالی مدرسه برای کمک به او بسیج شده بودند. حتی خود استاد هم به او کمک می کرد. کمتر از یک هفته بعد کلبه به زیبا ترین شکل خود, آماده شد. روز بعد استاد همه را دور خود جمع کرد و با اشاره به کلبه گفت: « شاگرد اول موفق نشد خواسته اش را در زمان مقرر محقق سازد. چرا که نیت او ساختن کبله ای برای خودش و به نفع خودش بود! اما نفر دوم بطور واضح و روشن اظهار داشت که این کلبه را به نفع همه می سازد و دیگران نیز از این کلبه نفع خواهند برد. هرگز فراموش نکنیم که در هنگام آرزو کردن سهم منفعت دیگران را هم در نظر بگیریم. چون اگر دیگران نباشند خیلی از آرزوهای ما جامه ی عمل نخواهند پوشید. »
راستی کدوم یکی از ما موقع آرزو کردن این موضوع رو فراموش نمی کنیم!!!
به نام خدایی که به گل ، خندیدن آموخت . . .
