سلاخ هایی که گاو پرورش دادند
با ظهور نازی ها در آلمان، بار دیگر نام گاوهای جنگ بر سر زبان ها افتاد، دلیلی که نازی ها به دنبال این حیوان بودند آن بود که می خواستند بگویند قدمت نسل آریایی آن ها بسیار بیشتر از آن چیزی است که در تاریخ دیده می شود، چون آن ها خود را رام کننده این گاوها می دانستند. در این میان «هرمان گورینگ»، موسس و بنیانگذار سازمان وحشتناک گشتاپو و فرمانده نیروی هوایی آلمان، از مهم ترین کسانی بود که این پروژه را پیگیری می کرد، او علاوه بر ایده کلی نازی ها، شخصا هم علاقه مند بود تا این گونه گاوهای منقرض شده را بار دیگر زنده کند تا از شکار و کشتن آن ها لذت ببرد، او علاوه بر سمت های دولتی ای که داشت «میرشکار رایش» را نیز برعهده داشت و از این طریق هم به هیتلر خدمت می کرد.گورینگ عکس های زیادی همراه با حیوانات وحشی که خودش شکار کرده بود داشت، این عکس ها غالبا در منطقه «رومینترهایده» گرفته شده بود؛ همان منطقه ای که در سال 1936 به دستور گورینگ برای ساخت «شکارگاه رایش» در نظر گرفته شد.
از نظر او تنها مورد مناسب و درخور برای شکارچیان «اصیل ژرمن» همان گاوهای عظیم الجثه باستان بودند که البته نسل شان منقرض شده بود. اما دو جانورشناس سعی کردند این مشکل گورینگرا حل کنند، لوتز هک مدیر باغ وحش برلین بود، که به همراه برادر جوانترش هنیک از دهه های ابتدایی قرن بیستم تلاش برای زنده کردن گاو باستانی و منقرض شده ژرمن ها را آغاز کردند.
لوتز هک عقیده داشت: «هیچ موجود زنده ای که صفات مادرزادی و زنده آن هنوز وجود دارد منقرض نمی شود.»
طرح برادران هک بر این اساس استوار بود که وقتی هنوز گاوهای زنده ای که نوادگان گاوهای اولیه محسوب میشوند وجود دارند و تولید مثل می کنند، می توان بار دیگر از طریق همین گاوها، یک گاو باستانی را تولید کرد.
برادران هک از سوی گورینگ ماموریت یافتند که به کمک تصاویر موجود از گاوهای اولیه اقدام به بازتولید این جانور کنند. به همین خاطر بود که برادران هک برای یافتن گاوی که تا اندازه ای شبیه آن گاوهای نخستین و به ویژه برخوردار از صفات تهاجمی باشد دور دنیا را گشتند و بالاخره پس از سال ها گاوهایی شبیه گاوهای باستانی مدیترانه را تولید کردند. این گاوها در واقع از تلفیق گاوهای وحشی اسپانیایی، گاوهای مناطق استپی مجارستان و دیگر مناطق جهان تولید شدند و از نظر وحشی گری و خشم یادآور همان گاوهای اولیه ژرمن بودند. در نهایت لوتز هک اعلام کرد: «تلاش ها به نتیجه رسید و ما موفق شدیم!»
در پاییز 1938 بود که برادران هک نمونه هایی از گاوهایی را که امروزه به گاوهای هک شهرت دارند در شکارگاه های گورینگ در رومینترهایده و شروف هایده در نزدیکی برلین رها کردند.
به گفته هک: «ما این گاو را بالاخره تولید کردیم، حداقل ظاهرش که همان است اگرچه از نظر ژنتیکی چندان به آن گاوها شبیه نیست.»
اما این گاوهای جدید حتی از نظر هیکل و ظاهر هم چندان به گاوهای نخستین شباهتی نداشتند. اگرچه از نظر رنگ و شاخ و قوز روی کمر به گاوهای نخستین شباهت هایی داشتند اما قد آن ها 1.40 و وزن شان نهایتا به 600 کیلوگرم می رسید که در مقایسه با نمونه های اصلی بسیار لاغرتر و ضعیف تر محسوب می شدند. اما گاوهای تولید شده توسط برادران هک به همان اندازه نیاکان شان تهاجمی بودند و این خصیصه چنان شدید بود که کارکنان مناطق حفاظت شده را به وحشت می انداخت.
اما گورینگ نقشه های زیادی برای این جانوارن کشیده بود. در عکسی که در سال 1937 و در نمایشگاه شکار گرفته شده است، گورینگ و لوتز هک در برابر یک نقشه جغرافیایی دیده می شوند. روی این نقشه مناطق پراکندگی این گاوهای جدید دیده می شود و به نوعی بخش های مختلف برای یک شکار و کشتار ویژه مشخص شده است.
به گزارش اشپیگل، منطقه مشخص شده روی این نقشه «بیالوویتزا» نام دارد که یکی از آخرین جنگل های بکر مناطق جنوبی اروپاست. منطقه ای که بیش از 100 کیلومترمربع مساحت داشته و در کنار مرزهای شرقی لهستان و روسیه سفید قرار دارد.
این منطقه درواقع شکارگاهی بود که اشراف زادگان لهستانی از قرن ها پیش در آن به شکار مشغول بودند و اینک همان مطنقه می توانست آروزهای گورینگ برای برپایی یک پارک ژوراسیک آلمانی را جامه عمل بپوشاند.