۱۰-۰۴-۹۴، ۰۴:۰۸ ب.ظ
به طوراتفاقی به غریبه ای که از کنارم می گذشت برخورد کردم.عکس العملم این بود:((آخ!معذرت می خواهم)).غریبه هم گفت:((من هم معذرت می خاهم که شما را ندیدم)).هردوی ما رفتار مودبانه ای داشتیم وبعد از خداحافظی هر کدام به راه خودمان رفتیم.
اما همین حکایت در خانه ومقابل کسانی که دوستشان داریم چه پیر،چه جوان حکایت دیگری است.
بعد از ان روز که مشغول اماده کردن عصرونه بودم،پسرم خیلی بی صداکنارم ایستاده بود،طوری که وقتی برگشتم،متوجه اش نشدم ونزدیک بود اورا به زمین بیندازم.بااخم رو به او کردم وگفتم:((از جلوی پایم برو کنار!))پسرم در حالی که قلب کوچکش شکست از ان جا دور شد.ان موقع متوجه نبودم که چقدر تند با او حرف زدم.
تا اینکه همان شب که روی تخت دراز کشید ه بودم و هنوز خواب به چشمانم نیامده بود،صدایی آسمانی شنیدم که به ارامی با من سخن گفت:((رفتارت با یک غریبه با ادب ونزاکت همراه بودولی با فرزندی که دوستش می داری رفتار بدی داشتی.برو به کف اشپزخانه نگاه کن،ان جا چند شاخه گل صورتی،ابی وزرد پیدا خواهی کردکه پسرت خودش برایت چیده بود وان طور ارام ایستاده بود که غافلگیرت کند،وتو حتی متوجه اشک هایی که در چشمانش جمع شده بود هم نشدی)).با شنیدن این حرف ها خیلی احساس حقارت کردم وحالا این اشک های من بود که از چشمانم جاری شده بود.آهسته به سمت رختخواب پسرم رفتم وروبرویش زانو زدم وگفتم:((بیدارشو،پسر کوچکم،بیدارشو...تواین گل هارا برای من چیده ای؟))او لبخند زدوگفت:((گل هارا کنار یک درخت پیدا کردم.من ان هارا کنار یک درخت پبدا کردم.من انها رابرایت چیدم چون مثل تو قشنگ بودند.میدانستم ان هارا دوست داری مخصوصا گل ابی را...))گفتم:((پسر عزیزم!به خاطر رفتار بدی که امروز با تو داشتم متاسفم،نبایدان طور سرت داد می کشیدم.اوگفت اوه!عیبی نداره مامان.به هر حال دوستت دارم.جواب دادم من هم دو ستت دارم ،هم تورا وهم گل هایت را دوست دارم.
چه بسیار ارزشمند است که وقت بیشتری را با خانواده مان سپری کنیم،خصوصا زمانی که ان ها پا به سن می گذارند...وچه بهتر که در همه چیز میانه رو باشیم
اما همین حکایت در خانه ومقابل کسانی که دوستشان داریم چه پیر،چه جوان حکایت دیگری است.
بعد از ان روز که مشغول اماده کردن عصرونه بودم،پسرم خیلی بی صداکنارم ایستاده بود،طوری که وقتی برگشتم،متوجه اش نشدم ونزدیک بود اورا به زمین بیندازم.بااخم رو به او کردم وگفتم:((از جلوی پایم برو کنار!))پسرم در حالی که قلب کوچکش شکست از ان جا دور شد.ان موقع متوجه نبودم که چقدر تند با او حرف زدم.
تا اینکه همان شب که روی تخت دراز کشید ه بودم و هنوز خواب به چشمانم نیامده بود،صدایی آسمانی شنیدم که به ارامی با من سخن گفت:((رفتارت با یک غریبه با ادب ونزاکت همراه بودولی با فرزندی که دوستش می داری رفتار بدی داشتی.برو به کف اشپزخانه نگاه کن،ان جا چند شاخه گل صورتی،ابی وزرد پیدا خواهی کردکه پسرت خودش برایت چیده بود وان طور ارام ایستاده بود که غافلگیرت کند،وتو حتی متوجه اشک هایی که در چشمانش جمع شده بود هم نشدی)).با شنیدن این حرف ها خیلی احساس حقارت کردم وحالا این اشک های من بود که از چشمانم جاری شده بود.آهسته به سمت رختخواب پسرم رفتم وروبرویش زانو زدم وگفتم:((بیدارشو،پسر کوچکم،بیدارشو...تواین گل هارا برای من چیده ای؟))او لبخند زدوگفت:((گل هارا کنار یک درخت پیدا کردم.من ان هارا کنار یک درخت پبدا کردم.من انها رابرایت چیدم چون مثل تو قشنگ بودند.میدانستم ان هارا دوست داری مخصوصا گل ابی را...))گفتم:((پسر عزیزم!به خاطر رفتار بدی که امروز با تو داشتم متاسفم،نبایدان طور سرت داد می کشیدم.اوگفت اوه!عیبی نداره مامان.به هر حال دوستت دارم.جواب دادم من هم دو ستت دارم ،هم تورا وهم گل هایت را دوست دارم.
چه بسیار ارزشمند است که وقت بیشتری را با خانواده مان سپری کنیم،خصوصا زمانی که ان ها پا به سن می گذارند...وچه بهتر که در همه چیز میانه رو باشیم
