۱۸-۰۵-۹۵، ۱۱:۴۲ ب.ظ
بسم رب الحسین(ع)
با توجه به چنین امری بعد از رسول مکرم اسلام(صلی الله علیه وآله) امام علی(علیه السلام) جانشین معصومی است که به امر الهی انتخاب گردیده و همان ولایتی را که رسول خدا(صلی الله علیه وآله) بر مردم داشت همان ولایت را دارا بوده و با علم و دانش الهی حافظ شریعت و مبیّن معصوم قرآن و سنت نبوی(صلی الله علیه وآله) بوده و خدای متعال نیز به واسطه ی تحقق چنین امری دین اسلام را به عنوان آيينى (استوار و پايدار) پذيرفت. بر این اساس مجموع احکام و معارف دین در صورتی صحیح و مورد پذیرش خدای متعال است که بر اساس تعلیم اهل بیت(علیهم السلام) که همان تعلیم رسول خدا(صلی الله علیه وآله) است صورت پذیرفته باشد.
2) از سویی دیگر قرآن کریم اجر و مزد رسالت پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله )، را محبت ورزیدن به عترت آنحضرت دانسته و در این رابطه می فرماید: (قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى)؛[3]بگو! من بر رسالت، اجرى جز علاقه و دوستى خويشاوندانم نمى خواهم. غرض از واجب نمودن چنین مودتی نیز چیزی جز «اهتدا» به نور هدايت آن انوار الهى و نيل به سعادت جاودان و خلاصى از دام شيطان، نخواهد بود همچنان كه مىفرمايد: (قُلْ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلّا مَنْ شاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلى رَبِّهِ سَبِيلًا)؛[4]بگو من در برابر ابلاغ آيين خدا هيچ گونه پاداشى از شما نمى طلبم، مگر كسى كه بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگزيند.( يعنى اجر من، همانا راهيابى شما به سوى خدا است كه آن هم طبق روايات ارجاع به اهل بيت علیهم السلام، در پناه «عترت» تحقّق پذير است).
بنابراين، مودّت و عرض ارادت امّت اسلامى به خاندان عصمت(عليهم السلام) مطلقاً به نفع امّت بوده، نه به نفع مقام منيع رسالت و اهل بيت كرام آن حضرت، چنان كه خدا ی متعال مى فرمايد: (قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ)؛[5]بگو (اى پيغمبر) آنچه به عنوان اجر، از شما خواسته ام، به نفع خود شماست. و از آنجا که هدایت امت و سلوک بر صراط مستقیم در گرو تبعیت و محبت عترت(علیهم السلام) است، بدیهی است که دشمنی با آنان پشت پا زدن به هدایت الهی و دشمنی با صاحب رسالت(صلی الله علیه وآله) خواهد بود که چنین افرادی راهی جز به سوی دوزخ نخواهند داشت.
3) باید توجه داشت که مساله ی پذیرش ولایت در میان اهل سنت یکسان نبوده؛ و چه بسا در میان آنان افرادی باشند که در مساله ی هدایت باطنی ولایت عترت(علیهم السلام) را پذیرفته باشند؛ اما در ظاهر احکام فقهی، تابع غیر عترت(علیهم السلام) بوده باشند، ویا اینکه ولایت را در محبت خلاصه نموده باشند و بر اساس دستور قرآن و به عنوان ادای اجر نبوت آنان را بیش از دیگران دوست داشته باشند و به واسطه ی چنین امری اهل نجات بوده باشند؛ اما در صورتی که محبت و ولایت عترت در زندگی آنان نقشی نداشته باشد از آنجا که در مقام عمل نیز اعمال آنان منطبق بر واقع نبوده مستحق دریافت پاداش الهی نخواهند بود؛ همچنان که پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) در این رابطه می فرمایند:
«أَمَا لَوْ أَنَّ رَجُلًا قَامَ لَيْلَهُ وَ صَامَ نَهَارَهُ وَ تَصَدَّقَ بِجَمِيعِ مَالِهِ وَ حَجَّ جَمِيعَ دَهْرِهِ وَ لَمْ يَعْرِفْ وَلَايَةَ وَلِيِّ اللَّهِ فَيُوَالِيَهُ وَ يَكُونَ جَمِيعُ أَعْمَالِهِ بِدَلَالَتِهِ إِلَيْهِ مَا كَانَ لَهُ عَلَى اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ حَقٌّ فِي ثَوَابِهِ وَ لَا كَانَ مِنْ أَهْلِ الْإِيمَانِ ثُمَّ قَالَ أُولَئِكَ الْمُحْسِنُ مِنْهُمْ يُدْخِلُهُ اللَّهُ الْجَنَّةَ بِفَضْلِ رَحْمَتِه»،[6] اگر مردی تمام شب های عمرش را به عبادت و تمام روزهایش را به داشتن روزه بگذرد و همه ی مالش را صدقه دهد و تمام عمرش حج کند ولی ولایت ولی خدا را نشناسد که دوستش بدارد و همه کارهای خویش را به دستور و دلالت او انجام دهد حق پاداشی بر خدا ندارد و از مؤمنان محسوب نخواهد شد. سپس فرمود: محسنین این گروه را خداوند متعال با رحمت فراوانش وارد بهشت می نماید.
[1] . المائدة(5)، 3.
[2] . مفاد روایات: «ألست أولى بالمؤمنين من أنفسهم قالوا بلى قال من كنت مولاه فعلى مولاه»؛ «(علی) مِنِّي وَأَنَا مِنْهُ وَهُوَ وَلِيُّكُمْ بَعْدِي وَإِنَّهُ مِنِّي وَأَنَا مِنْهُ وَهُوَ وَلِيُّكُمْ بَعْدِي».
[3] . الشوری(42)، 23.
[4] .
[5] . سبا(34)، 47.
[6] . الکافی، ج2، ص19.
قرآن کریم بیانگر آن است که در مقطع پایانی عمر پیامبر(صلی الله علیه وآله) اتفاق مهمی صورت پذیرفته که به واسطه ی آن کفار از زوال آئین اسلام ناامید شده و اکمال دین و اتمام نعمت و رضایت پروردگار از آئین اسلام محقق گردیده است، همچنان که می فرماید:
(الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ دِينِكُمْ فَلا تَخْشَوْهُمْ وَ اخْشَوْنِ الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِينا)؛ [1] این آیه بیانگر آن است که به مجموع معارف و احکام تشریع شده ی خداوند امر دیگری اضافه گردیده که به واسطه ی آن نعمت بر مسلمانان تمام شده است و این امر چیزی جز استمرار امر ولایت رسول خدا(صلی الله علیه وآله) بعد از رحلتشان با ولایت امیرالمؤمنین(علیه السلام)بر مسلمانان نبوده است.[2]با توجه به چنین امری بعد از رسول مکرم اسلام(صلی الله علیه وآله) امام علی(علیه السلام) جانشین معصومی است که به امر الهی انتخاب گردیده و همان ولایتی را که رسول خدا(صلی الله علیه وآله) بر مردم داشت همان ولایت را دارا بوده و با علم و دانش الهی حافظ شریعت و مبیّن معصوم قرآن و سنت نبوی(صلی الله علیه وآله) بوده و خدای متعال نیز به واسطه ی تحقق چنین امری دین اسلام را به عنوان آيينى (استوار و پايدار) پذيرفت. بر این اساس مجموع احکام و معارف دین در صورتی صحیح و مورد پذیرش خدای متعال است که بر اساس تعلیم اهل بیت(علیهم السلام) که همان تعلیم رسول خدا(صلی الله علیه وآله) است صورت پذیرفته باشد.
2) از سویی دیگر قرآن کریم اجر و مزد رسالت پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله )، را محبت ورزیدن به عترت آنحضرت دانسته و در این رابطه می فرماید: (قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى)؛[3]بگو! من بر رسالت، اجرى جز علاقه و دوستى خويشاوندانم نمى خواهم. غرض از واجب نمودن چنین مودتی نیز چیزی جز «اهتدا» به نور هدايت آن انوار الهى و نيل به سعادت جاودان و خلاصى از دام شيطان، نخواهد بود همچنان كه مىفرمايد: (قُلْ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلّا مَنْ شاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلى رَبِّهِ سَبِيلًا)؛[4]بگو من در برابر ابلاغ آيين خدا هيچ گونه پاداشى از شما نمى طلبم، مگر كسى كه بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگزيند.( يعنى اجر من، همانا راهيابى شما به سوى خدا است كه آن هم طبق روايات ارجاع به اهل بيت علیهم السلام، در پناه «عترت» تحقّق پذير است).
بنابراين، مودّت و عرض ارادت امّت اسلامى به خاندان عصمت(عليهم السلام) مطلقاً به نفع امّت بوده، نه به نفع مقام منيع رسالت و اهل بيت كرام آن حضرت، چنان كه خدا ی متعال مى فرمايد: (قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ)؛[5]بگو (اى پيغمبر) آنچه به عنوان اجر، از شما خواسته ام، به نفع خود شماست. و از آنجا که هدایت امت و سلوک بر صراط مستقیم در گرو تبعیت و محبت عترت(علیهم السلام) است، بدیهی است که دشمنی با آنان پشت پا زدن به هدایت الهی و دشمنی با صاحب رسالت(صلی الله علیه وآله) خواهد بود که چنین افرادی راهی جز به سوی دوزخ نخواهند داشت.
3) باید توجه داشت که مساله ی پذیرش ولایت در میان اهل سنت یکسان نبوده؛ و چه بسا در میان آنان افرادی باشند که در مساله ی هدایت باطنی ولایت عترت(علیهم السلام) را پذیرفته باشند؛ اما در ظاهر احکام فقهی، تابع غیر عترت(علیهم السلام) بوده باشند، ویا اینکه ولایت را در محبت خلاصه نموده باشند و بر اساس دستور قرآن و به عنوان ادای اجر نبوت آنان را بیش از دیگران دوست داشته باشند و به واسطه ی چنین امری اهل نجات بوده باشند؛ اما در صورتی که محبت و ولایت عترت در زندگی آنان نقشی نداشته باشد از آنجا که در مقام عمل نیز اعمال آنان منطبق بر واقع نبوده مستحق دریافت پاداش الهی نخواهند بود؛ همچنان که پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) در این رابطه می فرمایند:
«أَمَا لَوْ أَنَّ رَجُلًا قَامَ لَيْلَهُ وَ صَامَ نَهَارَهُ وَ تَصَدَّقَ بِجَمِيعِ مَالِهِ وَ حَجَّ جَمِيعَ دَهْرِهِ وَ لَمْ يَعْرِفْ وَلَايَةَ وَلِيِّ اللَّهِ فَيُوَالِيَهُ وَ يَكُونَ جَمِيعُ أَعْمَالِهِ بِدَلَالَتِهِ إِلَيْهِ مَا كَانَ لَهُ عَلَى اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ حَقٌّ فِي ثَوَابِهِ وَ لَا كَانَ مِنْ أَهْلِ الْإِيمَانِ ثُمَّ قَالَ أُولَئِكَ الْمُحْسِنُ مِنْهُمْ يُدْخِلُهُ اللَّهُ الْجَنَّةَ بِفَضْلِ رَحْمَتِه»،[6] اگر مردی تمام شب های عمرش را به عبادت و تمام روزهایش را به داشتن روزه بگذرد و همه ی مالش را صدقه دهد و تمام عمرش حج کند ولی ولایت ولی خدا را نشناسد که دوستش بدارد و همه کارهای خویش را به دستور و دلالت او انجام دهد حق پاداشی بر خدا ندارد و از مؤمنان محسوب نخواهد شد. سپس فرمود: محسنین این گروه را خداوند متعال با رحمت فراوانش وارد بهشت می نماید.
[1]
[2]
مسند احمد، ج4، ص372، ح19347وج5، ص365، ح23062.
[3]
[4]
الفرقان(25)،57.
[5]
[6]
❤تصویرقشنگیست که در صحنه ی محشر❤ مادورحسینیم(ع) و بهشت است که مات است!❤